ସହଯାତ୍ରୀ

ପୂର୍ବରୁ କେବେ ରାତ୍ରୀକାଳିନ ବସ୍ ରେ ଦୂର ସ୍ଥାନକୁ ଯିବାର ଅନୁଭୁତି ରିମାର ନଥିଲା । ତେଣୁ ମନରେ ଅନେକ ଆଶଙ୍କା ଓ ଚିନ୍ତା ରହିବା ନିହାତି ସ୍ବାଭାବିକ୍। ସେ କଣ ବା କରି ପାରିଥା'ନ୍ତା। ଉପରିସ୍ଥ ଅଫିସରଙ୍କ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ମାନିବା ଛଡା ଅନ୍ଯ କୌଣସି ଉପାୟ ନାହିଁ। ଅଗତ୍ଯା ରାଉରକେଲା ପାଇଁ ଟିକେଟ୍ କାଟିବା ପାଇଁ ପିଅନକୁ କହି ସେ ଅଫିସ୍ ରେ ବକେୟା ଥିବା କାମ ସାରିବାକୁ ଲାଗିଲା। ବାଣୀବିହାରରୁ ରାତି ସାଢେ ଆଠଟାରେ ବସ୍ ଛାଡିବ, ତେଣୁ ଖିଆପିଆ ସାରି ବସ୍ ରେ ଚଢିଲେ କାମ ତମାମ୍। ସେମିତି ବି ତାକୁ ବସ୍ ରେ କେବେ ନିଦ ଆସେନି, କେବଳ ଆଖି ବନ୍ଦକରି ମନପସନ୍ଦ ଗୀତ ଶୁଣି ସମୟ କାଟିବା କଥା।

ପିଲାଟି ଦିନରୁ ବସ୍ ପ୍ରତି ତା ମନରେ ଥିଲା ପ୍ରବଳ ବିତୃଷ୍ଣାଭାବ। କଲେଜ୍ ରେ ପଢୁଥିବା ବେଳେ ଟାଉନବସ୍ ରେ ଯିବା ଆସିବା କରିବାର ଅନେକ ବିରକ୍ତିକର ଅନୁଭୁତି ତା ମନରେ ଏବେ ମଧ୍ଯ ସତେଜ୍ ଥିଲା। କେମିତି ବାଳୁଙ୍ଗା ପିଲାମାନେ ଜାଣିଶୁଣି ଦେହରେ ଧକ୍କା ମାରି ଚାଲିଯାଆନ୍ତି, ଦରବୁଢା ଲୋକେ "ମାଆ ଲୋ ଧନ ଲୋ " କହି ପାଖରେ ବସିବାକୁ କହି ନାନାଦି ଅଶାଳୀନ ବ୍ଯବହାର କରନ୍ତି , ସଦ୍ଯ ନିଶଗଜୁରା ଯୁବକମାନେ ବିଭିନ୍ନ ଉପାୟରେ ଝିଅଙ୍କ ନିକଟତର ହୋଇ ବନ୍ଧୁତା ସ୍ଥାପନ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା ଚଳାନ୍ତି ; ସେସବୁ ସ୍ମୃତି ତା ମନରେ ବସାବାନ୍ଧି ରହିଯାଇଥିଲା।

ଇତି ମଧ୍ଯରେ କୋଡିଏ ବର୍ଷ ବିତି ଯାଇଥିଲା ଓ ତା ଜୀବନରେ ଆସି ସାରିଥିଲା ଅନେକ ପରିବର୍ତ୍ତନ । ସେ ଏକ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ବ୍ଯାଙ୍କରେ କାର୍ଯ୍ଯ କରୁଥିଲା ଓ ଆର୍ଥିକ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ସ୍ବାବଲମ୍ବୀ ଥିଲା। ସଠିକ୍ ବୟସରେ ବିବାହ କରିଥିଲେ ମଧ୍ଯ ଦୁର୍ଭାଗ୍ଯହେତୁ ଚିରକୁମାରୀ ହୋଇ ରହି ଯାଇଥିଲା। ମଦ୍ଯପ, ଯୌତୁକଲୋଭୀ ସ୍ବାମୀ ଗଗନର ଅତ୍ଯାଚାର ସହ୍ଯ କରି ନପାରି ବିବାହର କେଇ ଦିନ ଭିତରେ ସେ ବାପଘରକୁ ଫେରି ଆସିଥିଲା। ନାନା ଚେଷ୍ଟା ସତ୍ତ୍ବେ ସେମାନଙ୍କ ସମ୍ପର୍କ ର ପୁନଃରୁଦ୍ଧାର ହୋଇ ପାରି ନ ଥିଲା ଓ ଶେଷରେ ସେମାନଙ୍କର ବିବାହ ବିଚ୍ଛେଦ ଘଟିଥିଲା। ରକ୍ଷଣଶୀଳ ସମାଜ ନଜରରେ ରିମା ଦୋଷୀ ଭାବରେ ଉପସ୍ଥାପିତ ହୋଇଥିଲା ଓ ବିବାହ ବିଛେଦ ର ସମସ୍ତ ଦୋଷ ତା ମୁଣ୍ଡରେ ଲଦିଦେଇ ଥିଲେ ସମସ୍ତେ। ମାତ୍ର ସେ ଭାଙ୍ଗି ପଡି ନ ଥିଲା, ବରଂ ଅଧିକ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ଭାବରେ ନିଜକୁ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ କରିବାରେ ଲାଗି ପଡିଥିଲା ଓ ସଫଳ ମଧ୍ଯ ହୋଇଥିଲା । ସହରରେ ଏକ ଭଡାଘରେ ସେ ରହୁଥିଲା ନିଜ କ୍ଷୁଦ୍ର ସଂସାରର ପରିଧି ଭିତରେ। ସମ୍ପର୍କର କୋଳାହଳଠାରୁ ଅନେକ ଦୂରରେ ଥାଇ ମଧ୍ଯ ସେ ଦମ୍ଭ ହାରି ନଥିଲା। 

ଜୀବନର ପରବର୍ତ୍ତୀ ପଦକ୍ଷେପ କଣ ହେବ ସେ ବିଷୟରେ ଚିନ୍ତା କରିବାର ଆବଶ୍ଯକତା ମଧ୍ଯ ଅନୁଭବ କରୁ ନଥିଲା। କିନ୍ତୁ ସହକର୍ମୀ ମାନଙ୍କର ସୁଖସଂସାରକୁ ଦେଖି କେବେ କେମିତି ସେ ଆନମନା ହୋଇ ଯାଉଥିଲା। ତାପରି ଭାଗ୍ଯ ଆଉ କେତେଜଣଙ୍କର ବା ଥିବ? ଶବର ବା କାହୁଁ ଜାଣିବ ମୋତିର ମୂଲ୍ଯ। ସେହି ନ୍ଯାୟରେ ଗଗନ ରିମା ମନର ନିଭୃତକୋଣରେ ଲୁକ୍କାୟିତ ହୋଇଥିବା ପ୍ରେମଭଣ୍ଡାରକୁ ଆବିଷ୍କାର କରିବା ପୂର୍ବରୁ ହିଁ ବିବାହରଜ୍ଜୁ ଛିନ୍ନ ହୋଇ ସାରିଥିଲା। ଅନେକ ରାତିରେ ସେ ଗୁମୁରି ଗୁମୁରି କାନ୍ଦେ ନିଜ ଭାଗ୍ଯକୁ ଦୋଷ ଦେଇ। ମନକୁ ଯେତେ ଦୃଢ କରିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲେ ମଧ୍ଯ ତା କ୍ଷତାକ୍ତ କୋମଳ ହୃଦୟଟି ବାରମ୍ବାର ପ୍ରଶ୍ନ କରେ ରିମାକୁ " ସବୁ ଥାଇ ମଧ୍ଯ ସେ କାହିଁକି ନିଃସଙ୍ଗ"। ପୁଣିଥରେ ବିବାହ କରିବାକୁ ବନ୍ଧୁ ପରିଜନମାନେ ଅନେକଥର ଉପଦେଶ ଦେଇଛନ୍ତି। ଏପରିକି ପାତ୍ର ଯୋଗାଡକରି ଖବର ମଧ୍ଯ ଦେଇଛନ୍ତି। କିନ୍ତୁ ତା ଜୀବନରେ ଥରେ ଯାହା ଘଟିଲା ତାହାର ପୁନରାବୃତ୍ତି ନ ହେବ ବୋଲି କୌଣସି ନିଶ୍ଚିତତା ନାହିଁ। କାହା ଭରସାରେ ପୁଣି ନିଜର ଭବିଷ୍ଯତକୁ ପୁଣି ଥରେ ଅନିଶ୍ଚିତତାର ଅନ୍ଧକୂପ ମଧ୍ଯକୁ ନିକ୍ଷେପ କରି ଥାଆନ୍ତା। ତେଣୁ ସେ ନୀରବ ଥିଲା। ପୁନଃର୍ବିବାହ କଥା ଉଠିଲେ ସେ ଆଲୋଚନାରୁ ନିଜକୁ ଦୂରରେ ରଖୁଥିଲା। କହିବାକୁ ଗଲେ ତା ଭାଗ୍ଯ ରାମାୟଣର ଅହଲ୍ଯା ପରି ହୋଇ ଯାଇଥିଲା। ଅହଲ୍ଯାକୁ ତ ସ୍ବୟଂ ଶ୍ରୀରାମଚନ୍ଦ୍ର ଉଦ୍ଧାର କରିଥିଲେ, କିନ୍ତୁ ତା ଜୀବନରେ ଉଦ୍ଧାରକ ଭୂମିକା ନିର୍ବାହ କରିବାକୁ ଉପଯୁକ୍ତ ପାତ୍ର ନ ଥିଲେ।

ବସ୍ ରେ ଚଢିବା ବେଳକୁ ପ୍ରାୟ ସମସ୍ତ ସିଟ୍ ରେ ଲୋକ ବସି ସାରିଥିଲେ। ଜିନିଷପତ୍ର ରଖି ଝରକାପାଖ ସିଟ୍ ରେ ବସି ସେ ଖାଲିଥିବା ପାଖସିଟ୍ କୁ ଦେଖି ଶାନ୍ତି ରେ ଦୀର୍ଘନିଶ୍ବାସ ନେଇ କହିଲା- - ଯାହାହେଉ ସେ ଆରାମରେ ଗୋଡହାତ ଲମ୍ବାଇ ବସିପାରିବ। ବସ ଟି ନୂଆ ପରି ଲାଗୁଛି- -ଏସି ଖୁବ୍ ଭଲ ଥଣ୍ଡା କରୁଛି ଓ ବସ୍ ଭିତରେ ନାନା ରଙ୍ଗର ନିଷ୍ପ୍ରଭ ଲାଇଟ୍ ଜଳୁଛି। ସୁମଧୂର ବାସ୍ନାରେ ପରିବେଶଟି ଅନ୍ଯନ୍ତ ମନୋମୁଗ୍ଧକର ଲାଗୁଛି। ଯାତ୍ରୀ ମାନେ ବି ସମ୍ଭାନ୍ତ ଲାଗୁଛନ୍ତି ତେଣୁ ଡରିବାର କୌଣସି କାରଣ ନାହିଁ। ସେ ସୁରକ୍ଷିତ ଅଛି ବୋଲି ନିଶ୍ଚିତ ହେବାପରେ କାନରେ ଇୟରଫୋନ୍ ଲଗାଇ ଗୀତ ଶୁଣିବାକୁ ଲାଗିଲା। ଦିନସାରା ଅଫିସ୍ ରେ କାମର ଚାପ ଅଧିକା ଥିଲା , ଘରକୁ ଫେରି ସେ ଟିକେ ବିଶ୍ରାମ ନେବାର ସମୟ ମଧ୍ଯ ପାଇନଥିଲା। ତେଣୁ ଅଳ୍ପ ସମୟ ଭିତରେ ସେ ତନ୍ଦ୍ରାଛନ୍ନ ହେବା ପରି ଅନୁଭବ କଲା। ମାତ୍ର କିଛିକ୍ଷଣ ଭିତରେ ତନ୍ଦ୍ରାଭାବ ତୁଟିଗଲା ଓ ସେ ଝରକାବାହାରକୁ ଦେଖିବାକୁ ଲାଗିଲା। ତା ସାମନାରେ ବସିଥିଲେ ନବବିବାହିତ ଦମ୍ପତ୍ତି। ସେମାନଙ୍କ ହାବଭାବ ଦେଖି ଲାଗୁଥିଲା ଯେପରି ସେମାନେ ନିଜ ଘର ଭିତରେ ଅଛନ୍ତି। ଯୁବତୀ ଟି ଯୁବକ କାନରେ କଣ ସବୁ ଫିସଫିସ କରି କହି ଚାଲିଥିଲା ଓ ଉଭୟ ହସରେ ଫାଟି ପଡୁଥିଲେ। ମଝିରେ ମଝିରେ ଯୁବକଟି ଯୁବତୀକୁ ପାଖକୁ ଟାଣି ଆଣୁଥିଲା ଓ ତା ଗାଲରେ ଆଙ୍କି ଦେଉଥିଲା ଏକ ସରୁ ଚୁମ୍ବନ। ଏ ଦୃଶ୍ଯ ଦେଖି ରିମାକୁ ବଡ ଅସହଜ ଲାଗିଲା।

ସେ ଅସ୍ପଷ୍ଟସ୍ବରରେ ଯୁବତୀ ଉଦ୍ଦେଶ୍ଯ କହି ଉଠିଲା-- ଏବେ ଏତେ ଖୁସି ହୋଇଯାଉଛୁ, କିଛି ଦିନ ପରେ ଅସଲ ମଜାଟା ଜାଣିବୁ। ଯେତେବେଳେ ଯୌତୁକ ମାଗି ସ୍ବାମୀ ତୋତେ ବାଡିଆପିଟା କରିବ ସେତେବେଳକୁ ଜାଣିବୁ ଏମାନଙ୍କର ଅସଲ ରୂପ। ଦୁନିଆରେ ସବୁ ସ୍ବାମୀ ହେଲେ ଟଙ୍କାଲୋଭୀ ରାକ୍ଷାସ, ତୋ ପାଳି ବି ପଡିବ ଲୋ ଝିଅ- - ଖାଲି ଦିନ ଗଣୁଥା। 

ବିରକ୍ତିରେ ସେମାନଙ୍କ ଉପରୁ ନଜର ହଟାଇ ଅନ୍ଯ ଏକ ସିଟ୍ ରେ ଦେଖିଲା ବସିଛନ୍ତି ସ୍ବାମୀ,ସ୍ତ୍ରୀ ଓ ଏକ ଛୋଟ ପୁଅ। କୌଣସି କଥାକୁ ନେଇ ସ୍ବାମୀସ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ଭିତରେ ଯୁକ୍ତିତର୍କ ଲାଗିବା ପରି ମନେ ହେଉଥିଲା। ସେ ଦୃଶ୍ଯ ଦେଖି ରିମା ରୋମାଞ୍ଚିତ ହୋଇଗଲା। ସେ ନିଶ୍ଚିତ ଥିଲା ଯେ ସ୍ବାମୀ ନିହାତି ଭାବରେ ସ୍ତ୍ରୀ ଉପରେ ଅତ୍ଯାଚାର କରୁଥିବ। ନୋହିଲେ ବସ୍ ଭିତରେ ଯୁକ୍ତିତର୍କ ଲାଗୁଛନ୍ତି କାହିଁକି? ତା ମନରେ ପିଲାଟି ପାଇଁ ଦୟାଭାବ ଜାଗ୍ରତ ହେଲା- - ବିଚରା ପିଲାଟା, କଣ ହେବ ତା ଭବିଷ୍ଯତ ! ବାପାମାଆ ତ ସାରା ଜୀବନ ଏମିତି ଲଢେଇ କରି ବିତେଇଦେବେ, ପିଲା କଥା ବୁଝିବାକୁ ସେମାନଙ୍କ ପାଖରେ ସମୟ ଆସିବ କୁଆଡୁ। 

ବସ୍ ଭିତର କୋଳାହଳ ଧିରେଧିରେ ଥମି ଆସୁଥିଲା ଓ ଯାତ୍ରୀମାନେ ଶୋଇବାର ଉପକ୍ରମ କରୁଥିଲେ। ଭିତରେ ଜଳୁଥିବା ରଙ୍ଗୀନ ଆଲୋକମାଳାରୁ ଅଧିକାଂଶ ଲିଭି ସାରିଥିଲା। ସମୟ ପାଖାପାଖି ଏଗାର ଟା ହେବ। ଝରକା ବାହାରକୁ ଦେଖିଲା ରିମା। ତାକୁ ଲାଗୁଥିଲା ବସ୍ ଟି ସ୍ଥିର ହୋଇ ଗୋଟିଏ ସ୍ଥାନରେ ଅଛି ଓ ଗଛପତ୍ର,ଘର,ଦୋକାନ ଆଦି ଅହରହ ପଛକୁ ଦୌଡି ଚାଲିଛନ୍ତି। ସତେକି ସେମାନେ ବିଦାୟ ଦେଇ ସେହି ସ୍ଥାନ ପରିତ୍ଯାଗ କରି ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି। ତା ଜୀବନ ଓ ବସ୍ ମଧ୍ଯରେ ଥିଲା ଅଜବ ସାମଞ୍ଜସ୍ଯତା। ରିମା ଭାବୁଥିଲା ସେ ସ୍ଥିର ଓ ନିଶ୍ଚଳ ହୋଇ ଜୀବନନୌକା ରେ ବସିଛି ଓ ସାଙ୍ଗସାଥୀ, ବନ୍ଧୁପରିବାରବର୍ଗ, ମନର ଆଶାଆକାଂକ୍ଷା, କାମନାବାସନା, ମୋହମାୟା ସବୁ କିଛି ତାକୁ ବିଦାୟ ଦେଇ ଚାଲିଯାଉଛନ୍ତି। ସେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ନିଜ ପାଖରେ ରଖିବାକୁ ଚାହୁଁଛି,କିନ୍ତୁ ପାରୁନି। ପିଲାଦିନେ ବାପାଙ୍କ ସ୍କୁଟର ପଛରେ ବସିଲାବେଳେ ବି ତାକୁ ଠିକ୍ ଏମିତି ଲାଗୁଥିଲା ଓ ସେ ଖୁସି ରେ ତାଳି ମାରି କହୁଥିଲା-- ଦେଖ ବାପା ଗଛ ମାନେ କେମିତି ଦୌଡି ପଛକୁ ପଳାଉଛନ୍ତି। ବାପା ହସିହସି କହୁଥିଲେ - ଆରେ ବାଃ, ମୁଁ ତ ଭାବୁଥିଲି ଗଛ ମାନେ ଚାଲି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ ବୋଲି, କିନ୍ତୁ ତୁ ସେମାନଙ୍କୁ ଦୌଡିବାର ଦେଖିନେଲୁ।

ହଠାତ୍ ଆକାଶରେ ବିଜୁଳିର ଚମକ ଦେଖି ରିମାର ମନ ଭିତରଟା ଆନ୍ଦୋଳିତ ହୋଇଗଲା। ବର୍ଷା ବୋଧେ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯିବ ଅଳ୍ପ ସମୟ ଭିତରେ। ବସ୍ ର ଝାପସା ପଡିଆସୁଥିବା କାଚ ପୋଛି ବାହାରକୁ ସେ ଭଲରେ ନିରିକ୍ଷଣ କରିବାକୁ ଲାଗିଲା। ରିମଝିମ ବର୍ଷାରେ ଭିଜିବା ନିଶାରେ ସେ କେତେ ଥର ଯେ ଜ୍ବରରେ ପଡିଛି ତା'ର ହିସାବ ନାହିଁ। କିନ୍ତୁ ବର୍ଷା ଦେଖିଲେ ସେ ନିଜକୁ ରୋକି ପାରେନାହିଁ। ଆକାଶରେ କଳାମେଘର ପସରା ଦେଖି ମୟୁର ନାଚିବା ପରି ରିମାର ମନ ଭିତରଟା ଝୁମିଯାଏ। ସେ ବର୍ଷାରେ କି କୁହୁକ ଅଛି କେଜାଣି ତା ଆଗମନରେ ରିମାର ମନ ଭିତରେ ଅନେକ ବର୍ଷ ତଳର ପୁରୁଣା ସ୍ମୃତି ସବୁ ଉଜାଗର ହୋଇଯାଏ।  ସେ ସ୍ମୃତି ମାନସପଟଳରେ ଭାସି ଉଠିଲେ ରିମା ଅସ୍ତବ୍ଯସ୍ତ ହୋଇଉଠେ।  

କଲେଜରେ ପଢୁଥିବା ବେଳେ ଏମିତି ବର୍ଷାରେ ଭିଜୁଥିବା ସମୟରେ ତା ସାକ୍ଷାତ ହୋଇଥିଲା ରାଜୁ ସହିତ। ସେ ରିମା ସାଙ୍ଗେ କଲେଜ୍ ରେ ପଢୁଥିଲା। ସେମାନଙ୍କ ଭିତରେ ଘନିଷ୍ଠତା ଓ ଆତ୍ମୀୟତା ବଢିଥିଲା ସତ କିନ୍ତୁ ଏତେ ବାଟ ଯାଇନଥିଲା ଯେ ତାକୁ ପ୍ରେମର ଆଖ୍ଯା ଦିଆ ଯାଇପାରିଥାଆନ୍ତା। । ସେହି ନିବିଡ ସମ୍ପର୍କକୁ ସେମାନେ ବନ୍ଧୁତାର ନାମ ଦେଇଥିଲେ ଓ ସାରାଜୀବନ ଏହି ବନ୍ଧୁତାକୁ ଅକ୍ଷତ ରଖିବାକୁ ପ୍ରତିଶୃତିବଦ୍ଧ ଥିଲେ। ସେମାନେ ଘଣ୍ଟାଘଣ୍ଟା ଧରି ଗପୁଥିଲେ, ବୁଲୁଥିଲେ, ପରସ୍ପରକୁ ନ ଦେଖିଲେ ବ୍ଯସ୍ତ ହୋଇଯାଉଥିଲେ । ପରସ୍ପରକୁ ଚିଡାଉଥିଲେ, ରାଗୁଥିଲେ ଓ କିଛି କ୍ଷଣ ପରେ ପୁଣି ମିଶୁଥିଲେ। ରାଜୁ ରିମାକୁ ଚିଡାଇଲା ବେଳେ କୁହେ-ତୁ କାହିଁକି ଏମିତି ଭୁଷୁଣ୍ଡି ଡାହାଣୀ ପରି ହେଉଛୁ। ରାଗି ଯାଇ ରିମା କୁହେ ଆରେ ମୁଁ ଭୁଷୁଣ୍ଡି ଡାହାଣୀ ହେଲେ ତୁ ହେଲୁ କୁଷ୍ଟରୋଗିଆ ବ୍ରହ୍ମରାକ୍ଷାସ।  ଏହି ଦୁଇଟି ଶବ୍ଦ ଥିଲା ରିମା ଓ ରାଜୁର ଏକାନ୍ତ ବ୍ଯକ୍ତିଗତ। କାରଣ, କାହାକୁ ଗାଳିଦେଲା ବେଳେ ଏମିତି ସୃଷ୍ଟିବାହାର ଶବ୍ଦର ବ୍ଯବହାର କେହି କରୁଥିବେ କି ନା ସନ୍ଦେହ । ବାସ୍....ଦୁଇ ଜଣ ହସିହସି ଗଡି ଯାଆନ୍ତି ଓ ରାଗରୁଷା ଭୁଲି ପୁଣି ସାଙ୍ଗ ହୋଇ ଯାଆନ୍ତି। କଲେଜ୍ ର ଅନ୍ଯ ପିଲାମାନେ ସେମାନଙ୍କୁ ନେଇ ଅନେକ ଅପପ୍ରଚାର କରୁଥିଲେ ମଧ୍ଯ ତାହା ସେମାନଙ୍କ କାନରେ ପଡିବା ପୂର୍ବରୁ ମଳିନ ପଡିଯାଉଥିଲା।

ରିମାର ଛୋଟ ଭୁଲ ପାଇଁ ସେ ସମ୍ପର୍କରେ ଭଟ୍ଟା ପଡି ଯାଇଥିଲା। ଥରେ ରିମା କାନ୍ଦିକାନ୍ଦି ରାଜୁ କୁ କଲେଜ୍ ପିଲାଙ୍କ ଅପପ୍ରଚାର ବିଷୟରେ କହିଲା। ବହୁତ ବୁଝାଇବା ପରେ ମଧ୍ଯ ରିମା ନ ବୁଝିବାରୁ ରାଜୁ ତାକୁ ପାଖକୁ ଟାଣି ନେଲା ଓ ଓଠରେ ଚୁମ୍ବନ ଆଙ୍କି କହିଲା- ସେ ପିଲାମାନେ କଣ କହୁଛନ୍ତି ମୁଁ ଜାଣିନି ରିମା କିନ୍ତୁ ମୁଁ ତୋତେ ବହୁତ ଭଲପାଏ ଓ ତୋ ସାଙ୍ଗେ ସାରାଜୀବନ ରହିବାକୁ ଚାହେଁ। ଭୟଙ୍କର ରାଗରେ ଜର୍ଜରିତ ହୋଇ ରିମା ନିଜକୁ ବାହୁବନ୍ଧନରୁ ନିଜକୁ ମୁକ୍ତ କରିନେଇ ରାଜୁ ଗାଲରେ ଦେଲା ଏକ ଶକ୍ତ ଚାପୁଡା। ତାକୁ ମନ ଇଛା ଗାଳି ଦେଇ କହିଲା- - ଧିକ୍ ତୋ ପରି ପିଲାକୁ। ତୋତେ ନିଜର ସବୁଠୁ ଭଲ ସାଙ୍ଗ ଭାବୁଥିଲି କିନ୍ତୁ ତୋ ମନରେ ଏଇଆ ଥିଲା। ତୁମେ ସବୁ ପୁରୁଷ ଗୋଟିଏ ପ୍ରକାରର, କାମନା ବାସନା ନ ଥାଇ କୌଣସି ସମ୍ପର୍କର ଆଶା ତୁମମାନଙ୍କ ପାଖରୁ ଆଶା କରିବା ବୃଥା।  ମୋ ସାମନାରୁ ତୁ ଚାଲିଯା.....ତୋ ଜୀବନ ଥିବା ଯାଏ ମୋତେ ତୋ ମୁହଁ ଦେଖାଇବୁନି। ତୋ ସହ ମୋର ଯାହା ବି ସମ୍ପର୍କ ଥିଲା ଆଜିଠାରୁ ଶେଷ ହୋଇଗଲା। କଲେଜ୍ ପିଲାମାନଙ୍କ ସାମନାରେ ଏପରି ଅପମାନ ପାଇ ରାଜୁର ମୁହଁ କଳା ପଡିଗଲା ଓ ସେ ତଳକୁ ମୁହଁ ପୋତି ଚାଲିଗଲା।

ସେଦିନ ପରଠାରୁ ରିମା କେବେ ରାଜୁକୁ ଦେଖିନି। ସେ କୁଆଡେ ଗଲା ସେ ବିଷୟରେ ଜାଣିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରି ମଧ୍ଯ ବିଫଳ ହୋଇଛି। ତାକୁ ଥରେ ଦେଖା କରି ଭୁଲ ମାଗି ସ୍ବୀକାର କରି କହିବାକୁ ଚାହିଁଛି ଯେ, ସେ ବି ତାକୁ ଭଲପାଏ। କିନ୍ତୁ ସେଦିନ ଆଉ ଆସିନି। ଗୋଟିଏ କ୍ଷଣର ଭୁଲ ପାଇଁ ସେ ତା ପ୍ରେମ ଓ ବନ୍ଧୁତ୍ବ ଉଭୟଙ୍କୁ ହରାଇ ସାରିଛି। କିନ୍ତୁ ଆଜି ବି ସେ ଆଲିଙ୍ଗନ ଓ ଚୁମ୍ବନର ଅନୁଭୁତି ତା ଦେହମନରେ ତଡିତ୍ ପ୍ରବାହ କରାଇଦିଏ। ରାଜୁ ଦେହର ବାସ୍ନା ତାକୁ ଏବେ ମଧ୍ଯ ଅଥୟ କରେ ଓ ସେହି ସ୍ବର୍ଗୀୟ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ କାହିଁକି ଯେ ସମୟର ଚକ ବନ୍ଦ ହୋଇନଗଲା ସେ ବାରମ୍ବାର ଭାବେ। କାହିଁକି କେଜାଣି, ଏତେ ଦିନ ପରେ ଆଜି ରାଜୁ ବହୁତ ମନେ ପଡୁଛି। ତା ସାମନା ସିଟ୍ ରେ ବସିଥିବା ଦମ୍ପତ୍ତିଙ୍କର କାର୍ଯ୍ଯକଳାପ ତା ମନ ଭିତରେ କାହିଁ କେତେ ଦିନରୁ ସମାଧିସ୍ଥ ହୋଇସାରିଥିବା ଭାବନା ସବୁକୁ ପୁନର୍ଜୀବିତ କରାଇବାରେ ଲାଗିଛି। 

ବାହାରେ ବର୍ଷାର ପ୍ରକୋପ ବଢି ଚାଲିଥିଲା ଓ ତା ସାଙ୍ଗକୁ ତାଳ ଦେଇ ରିମା ମନରେ ଭାବନାର ଜୁଆର କୂଳଲଙ୍ଘନ କରି ଚାଲିଥିଲା। ତା ଜୀବନରେ ରାଜୁ ହିଁ ଥିଲା ପ୍ରଥମ ଓ ଶେଷ ପୁରୁଷ ଯିଏ ତାକୁ ସ୍ପର୍ଶ କରିଥିଲା। ବିବାହ ପରଠାରୁ ଗଗନର କାର୍ଯ୍ଯକଳାପ ଏପରି ଥିଲା ଯେ ରିମା ତାକୁ କେବେ ନିଜ ଶରୀର ସ୍ପର୍ଶ କରିବାର ସୁଯୋଗ ଦେଇନଥିଲା। ରିମା ର କମ୍ପିତ ଓଷ୍ଠରୁ ଅସ୍ପଷ୍ଟ ସ୍ବରରେ ବାହାରି ଆସିଲା- - ଉଫ୍ ରାଜୁ। ତୁମେ ମୋ ପାଖକୁ ଚାଲିଆସ। ମୁଁ ଆଜି ବି ତୁମ ଅପେକ୍ଷାରେ …. ନିଜ ଉପରୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ ହରାଇବା ପରି ଲାଗିଲା ରିମାକୁ। ଏ ଭାବନା ତା ପାଇଁ ନୂତନ ନଥିଲା। ଏପରି ସ୍ଥଳେ ସେ ଚୁପଚାପ ହୋଇ ଶୋଇପଡେ। କାରଣ ନିଦ୍ରା ବ୍ଯତୀତ ଅନ୍ଯ କୌଣସି ଉପାୟରେ ତା ମନର ଉଦବେଳନକୁ ଶାନ୍ତ କରିବାର ଉପାୟ ନଥାଏ। ଅଗତ୍ଯା ସେ ଆଖି ବନ୍ଦ କରି ଶୋଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲା। କିଛି ସମୟ ଭିତରେ ସେ ଗଭୀର ନିଦ୍ରାରେ ଅଭିଭୂତ ହୋଇଗଲା। 

ଏକ ଷ୍ଟପେଜ୍ ରେ ବସ୍ କିଛି ସମୟ ପାଇଁ ରହିଲା। ଶ୍ମଶୃ ଧାରୀ ଜଣେ ଭଦ୍ରବ୍ଯକ୍ତି ସେହି ବସ୍ ରେ ଚଢିଲେ। ତାଙ୍କ ବେଶଭୂଷା ବେଶ୍ ଆଭିଜାତ୍ଯପୂର୍ଣ୍ଣ ଥିଲା ଓ ମୁଖମଣ୍ଡଳରେ ଗାମ୍ଭୀର୍ଯ୍ଯତା ସ୍ପଷ୍ଟ ବାରି ହୋଇ ପଡୁଥିଲା। ରିମାର ପାଖ ସିଟ୍ ଖାଲି ଥିବାର ଦେଖି ସେହି ସିଟ୍ ରେ ବସିଗଲେ। ବସ୍ ର ଗତି ବଢି ଚାଲିଥିଲା ଓ ସେ ବ୍ଯକ୍ତି ଜଣକ ରିମା ପାଖରୁ ନିରାପଦ ଦୂରତାରେ ରହି ଶୋଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା ଚଳାଇଲେ। କିଛି ସମୟ ପରେ ସେ ଅନୁଭବ କଲେ,ସହଯାତ୍ରୀ ତାଙ୍କ ଆଡକୁ ଢଳିପଡିଛନ୍ତି ଓ ତାଙ୍କ କାନ୍ଧରେ ମୁଣ୍ଡ ରଖି ଶୋଇବାର ଚେଷ୍ଟା ଚଳାଇଛନ୍ତି। ଧିରେଧିରେ ସେ ଟିକେ ଘୁଞ୍ଚି ଆସିଲେ , ଯେପରି ସହଯାତ୍ରୀଙ୍କର ନିଦ୍ରାରେ ବ୍ଯାଘାତ ନ ହେବ। କିନ୍ତୁ କିଛି ସମୟ ପରେ ପୁଣି ସେହି ଅବସ୍ଥାର ପୁନରାବୃତ୍ତି ହେଲା। ଭଦ୍ରବ୍ଯକ୍ତି ଦେଖିଲେ ନିଜକୁ ଅଧିକ ଘୁଞ୍ଚିବା ସମ୍ଭବପର ନୁହଁ। ଏ ପରିସ୍ଥିତିରେ ଦୁଇଟି ବିକଳ୍ପ ଉନ୍ମୁକ୍ତ ଥିଲା। ସେ ସହଯାତ୍ରୀଙ୍କୁ ସଚେତନ କରାଇ ପାରିଥା'ନ୍ତେ, ଅବା ତାଙ୍କୁ ନିଜ କାନ୍ଧରେ ମୁଣ୍ଡ ରଖି ଶୋଇବାର ନୀରବ ସମ୍ମତି ଜଣାଇଥା'ନ୍ତେ। ଶେଷରେ ସେ ଦ୍ବିତୀୟ ବିକଳ୍ପକୁ ବାଛି ନେଲେ ଓ ସହଯାତ୍ରୀ ତାଙ୍କ କାନ୍ଧରେ ମୁଣ୍ଡ ରଖି ଆରାମରେ ଶୋଇ ରହିଲେ। ତାଙ୍କ ସହଯାତ୍ରୀ ରିମା ସେତେବେଳକୁ ସ୍ବପ୍ନ ରାଜ୍ଯରେ ବିଚରଣ କରୁଥିଲା। ମନପରଦାରେ ରାଜୁର ଉପସ୍ଥିତି ଓ ତା ଶରୀରର ବାସ୍ନା ତା ଇନ୍ଦ୍ରିୟଗଣଙ୍କୁ ବେପଥୁ କରି ଚାଲିଥିଲା। ସେ ଏତେ ଗଭୀରନିଦ୍ରାରେ ଅଭିଭୂତ ଥିଲା ଯେ ତା ପାଖରେ ଖାଲି ଥିବା ସିଟ୍ ରେ କେହି ଜଣେ ବସି ସାରିଲେଣି ବୋଲି ଜାଣିବା ତା ପକ୍ଷରେ ସମ୍ଭବ ନଥିଲା। ଅଳ୍ପ ସମୟ ଭିତରେ ସେହି ଭଦ୍ରବ୍ଯକ୍ତି ମଧ୍ଯ ଶୋଇପଡିଲେ ଓ ତାଙ୍କ କାନ୍ଧରେ ମୁଣ୍ଡ ରଖି ରିମା ଆରାମରେ ଶୋଇ ରହିଥିଲା। 

ସାମନା ସିଟରେ ବସିଥିବା ଦମ୍ପତ୍ତିଙ୍କ ପାଇଁ ଏପରି ଦୃଶ୍ଯ କୌଣସି ପ୍ରତିଯୋଗିତା ଠାରୁ କମ୍ ନ ଥିଲା। ଯୁବକଟି ଯୁବତୀ ସ୍ତ୍ରୀ ର ମୁଣ୍ଡକୁ ଜବରଦସ୍ତି ଟାଣି ଆଣି ନିଜ କାନ୍ଧ ଉପରେ ରଖି ଶୁଆଇବାର ଚେଷ୍ଟା କଲା ବେଳକୁ, ସ୍ତ୍ରୀ ର ବିରକ୍ତିଭରା ନାସ୍ତିବାଣୀ ଶୁଣି ମୁହଁ ଶୁଖାଇ ବସି ରହିଲା। ପଛସିଟ୍ ରେ ଚାଲିଥିବା ଘଟଣାର ପରବର୍ତ୍ତୀ ଦୃଶ୍ଯ କଣ ହେବ ଭାବି ତା ମନ ରୋମାଞ୍ଚିତ ହୋଇ ଉଠୁଥିଲା। ଯୁବକଟି ଭାବୁଥିଲା ଯଦି ତା ମୁଣ୍ଡଟି ପେଚା ପରି ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ବୁଲି ପାରୁଥା'ନ୍ତା ତେବେ କେତେ ଭଲହୁଅନ୍ତା। ତା ମୁହଁର ଭାବ ଲକ୍ଷ୍ୟ କଲେ ଲାଗୁଥିଲା, ନିଜର ଯୁବତୀ ସ୍ତ୍ରୀ ପାଖରେ ସେ ଶ୍ମଶୃ ଧାରୀ ବ୍ଯକ୍ତିଙ୍କୁ ବସାଇ ରିମା ପାଖ ସିଟ୍ ରେ ନିଜେ ବସି ପଡନ୍ତା। ଅନ୍ତତଃ ତା କାନ୍ଧଟି ସେହି ସୁନ୍ଦର ମହିଳାଙ୍କ ତରଙ୍ଗାୟିତ ଘନକେଶ ଆଚ୍ଛାଦିତ ଶିରକୁ ଭରା ଦେବା କାର୍ଯ୍ଯ ରେ ଲାଗି ପାରିଥା'ନ୍ତା। 

ହଠାତ୍ ରିମା ଚିତ୍କାର କରି ଉଠିଲା ଓ ସେ ଭଦ୍ରବ୍ଯକ୍ତିଙ୍କୁ ଗାଳିଗୁଲଜ କରିବାରେ ଲାଗିଲା। ପାଟିତୁଣ୍ଡ ଶୁଣି ଯାତ୍ରୀ ମାନେ ଉଠି ପଡିଲେ ଓ କଣ୍ଡକ୍ଟର ଆସି ଲାଇଟ ଲଗାଇଲା। ରିମାର ମୁହଁ ରାଗରେ ଲାଲ୍ ପଡି ଯାଇଥାଏ ଓ ସେ ନାନା ଅକଥ୍ଯ ଗାଳିରେ ସେ ଭଦ୍ରବ୍ଯକ୍ତିଙ୍କୁ ଶୋଧି ଚାଲିଥାଏ। ମାତ୍ର ସେ ବ୍ଯକ୍ତି ଜଣକ ଧିର ସ୍ବରରେ କହୁଥା'ନ୍ତି - - କ୍ଷମା କରିବେ ମହାଶୟା। କିନ୍ତୁ ଆପଣ ନିଜେ ମୋ କାନ୍ଧରେ ମୁଣ୍ଡ ରଖି ଶୋଇଥିଲେ। ମୁଁ ବାରମ୍ବାର ନିଜକୁ ଦୂରେଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିବା ପରେ ମଧ୍ଯ ଆପଣ ବାରମ୍ବାର ମୋ ଉପରକୁ ଝୁଙ୍କି ପଡୁଥିଲେ। ସନ୍ଦେହ ହେଲେ ସାମନା ସିଟ୍ ରେ ବସିଥିବା ଯୁବକଙ୍କୁ ପଚାରି ପାରନ୍ତି। ସେତେବେଳକୁ ଯୁବକର ତଣ୍ଟି ଶୁଖିଗଲା ପରି ଲାଗୁଥିଲା-- କାରଣ ଘଟଣା ଟା ଦେଖିଛି ବୋଲି କହିଲେ, ସ୍ତ୍ରୀ ନିହାତି ପଚାରିବ ଯେ ମୋତେ ଛାଡି ତୁମେ ପଛ ସିଟ୍ ରେ କଣ ଚାଲିଛି କାହିଁକି ଦେଖୁଥିଲ। ତେଣୁ ସେ ଅଜବ ଢଙ୍ଗରେ ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇଲା ଯାହାର କିଛି ଅର୍ଥ ନଥିଲା। ଅଧିକ ଉତ୍ତେଜିତ ହୋଇ ରିମା ସେ ଭଦ୍ରବ୍ଯକ୍ତିଙ୍କୁ ଧକ୍କାଏ ପକାଇଲା। ସେ ଲୋକଟି ବା କେତେ ସହିବ-- ରିମା ଗାଳିର ପ୍ରତ୍ଯୁତ୍ତର ସେ ଦେବା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲେ। ବାସ୍ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲା ଘମାଘୋଟ ଯୁଦ୍ଧ। ବସର ସମସ୍ତ ଯାତ୍ରୀମାନେ ଏପରି ସ୍ବର୍ଗୀୟ ଦୃଶ୍ଯ ଦେଖିବେ ବୋଲି ଚିନ୍ତା କରିନଥିଲେ। ସମସ୍ତେ ଧିରସ୍ଥିର ହୋଇ ନିଜ ସିଟ୍ ରେ ବସି ରହି  ଗଣ୍ଡଗୋଳର ଜୀବନ୍ତ ଦୃଶ୍ଯ ଉପଭୋଗ କରିବାର ମଜାନେଲେ।

ରିମା ନିଜର ସମସ୍ତ ଶକ୍ତି ଲଗାଇ ଚିତ୍କାର କରି ସେ ଭଦ୍ର ବ୍ଯକ୍ତିଙ୍କୁ କହିଲା- - ତୁମେ ଜଣେ କୁଷ୍ଠରୋଗିଆ ବ୍ରହ୍ମରାକ୍ଷାସ। ଜଣେ ଆଧୁନିକା, ସୁନ୍ଦରୀ ଓ ସଂଭ୍ରାନ୍ତ ମହିଳାଙ୍କ ମୁହଁରୁ ଏପରି ଭୟଙ୍କର ଅପଶବ୍ଦବିଶିଷ୍ଟ ଗାଳି ବାହାରି ପାରେ, ତାହା ଯାତ୍ରୀମାନଙ୍କ ବିଶ୍ବାସ ବାହାରେ ଥିଲା। ଏହି ଗାଳିର ଉତ୍ତର ଭଦ୍ରବ୍ଯକ୍ତି କିପରି ଦେବେ ବୋଲି ଯାତ୍ରୀମାନେ ତାଙ୍କ ମୁହଁକୁ ଚାହିଁ ରହିଲେ। 

ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ଯ.... ଏ ଲୋକଟା କେତେ ଅଲାଜୁକ ଟା ମ ! ଏମିତି ଗାଳି ଖାଇବା ପରେ ବି ଦାନ୍ତ ନେଫେଡୁଛି। କୁଷ୍ଠରୋଗିଆ ବୋଲି ମୋତେ କିଏ କହିଲେ ମୁଁ ତା ଚଉଦପୁରୁଷ ଉଝାଳି ଦେବି, ଆଉ ଇଏ ମହାପୁରୁଷ ବତିଶି ଦେଖେଇ ପାଲା ଲଗେଇଛି। ଏ ଦାଢିଆ ଟା ବୋଧେ ବାବାଜୀ ଫାବାଜୀ ଜାତି ର ମଣିଷ ହୋଇଥିବ। କଣ୍ଡକ୍ଟର ଫିସଫିସ କରି ଗାଡିର କ୍ଲିନରପିଲା କୁ କହିଲା।

ଶ୍ମଶୃଧାରୀ ସେ ଭଦ୍ରବ୍ଯକ୍ତି ମନଖୋଲା ହସରେ ବସ୍ କୁ ପ୍ରକମ୍ପିତ କରି କହିଲେ- - ଆରେ ମୁଁ ଯଦି କୁଷ୍ଠରୋଗିଆ ବ୍ରହ୍ମରାକ୍ଷାସ ତେବେ ତୁ ହେଲୁ ଭୁଷୁଣ୍ଡି ଡାହାଣୀ। କଣ ଗାଳି ଟା ଠିକ୍ ଲାଗିଲା ତ ! ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ଯରେ ରିମାର ପାଟି ମେଲା ହୋଇ ରହିଗଲା। ତାକୁ ଲାଗିଲା ଯେମିତି ତା ନିଶ୍ବାସ ଅଟକି ଯାଇଛି। ଲଥ୍ କରି ସେ ସିଟ୍ ଉପରେ ବସି ପଡିଲା। କଣ୍ଡକ୍ଟର ତାଳି ମାରି କହିଲା - - ଓଃ ବାବୁ ପୁରା ଛକ୍କା ଟେ ନାଛିଦେଲ। କାନମୁଣ୍ଡା ଭାଁ ଭାଁ କରିଦେଲା ମେଡେମ୍ ଙ୍କର ଓ ସେ ଘାଇଲା ହୋଇ ବସିପଡିଲେ।

ରିମା ସେ ଭଦ୍ରବ୍ଯକ୍ତିଙ୍କ ଗାଲରେ ଚାପୁଡା ପରେ ଚାପୁଡା ମାରି କହି ଚାଲିଥିଲା-- ତୋର ମୋ ଉପରେ ଏତେ ରାଗ !! ମୁହଁ ବୁଲେଇଦେଲୁ ଯେ ଥରୁଟିଏ ପଛକୁ ବୁଲି ଚାହିଁଲୁନି। ଆରେ ପାଗଳ ମୁଁ ଗୋଟେ ଝିଅ, କେମିତି ତୋତେ କହିଥା'ନ୍ତି ମୁଁ ବି ତୋତେ ଭଲ ପାଉଥିଲି ବୋଲି। ଆଜି ସାରା ଦୁନିଆ ଆଗରେ ମୁଁ କହିବାକୁ ଚାହୁଁଛି ସେହି କଥା ଯାହା ଏତେ ବର୍ଷ ଧରି ମୋ ଆତ୍ମାକୁ ଖିନଭିନ କରି ଚାଲିଛି। ରାଜୁ ମୁଁ ତୋତେ ଭଲ ପାଏ....ମୁଁ କେବଳ ତୋର ରେ ପାଗଳା....ତୋ ରିମା କୁ ତୁ କଣ କ୍ଷମା କରିବୁନି ? ରାଜୁକୁ କୁଣ୍ଢାଇ ଧରି ରିମା ପିଲାଙ୍କ ପରି କାନ୍ଦି ଚାଲିଥିଲା, ତା ସର୍ବାଙ୍ଗରେ ଚୁମ୍ବନ ବର୍ଷା କରି ଚାଲିଥିଲା। ପୁରୁଣା ମଦ ପରି ପୁରୁଣା ପ୍ରେମର ନିଶା ବହୁତ ଅଧିକ ବଢି ଯାଇଥିଲା ଓ ସେ ନିଶାରେ ମତୁଆଲା ହୋଇ ଚାଲିଥିଲା ରିମା। 

ରାଜୁ ରିମାର ହାତଧରି କହିଲା– ତୁ ପ୍ରକୃତରେ ପାଗିଳି ଟା। ତୁ ରାଗି ମୋତେ ଯାହା କହିଲୁ ମୁଁ ସତ ବୋଲି ଭାବିଲି ତେଣୁ ତୋ ପାଖରୁ ଦୂରେଇଗଲି। ତୋ ମନରେ କେବେ କଷ୍ଟ ଦେବାକୁ ମୁଁ କେବେ ବି ଚାହିଁନି ରିମା, ଆଜି ବି ମୁଁ ତୋ ପାଇଁ ଅପେକ୍ଷା କରି ରହିଛି। ମୋ ଦାଢି ଦେଖି କଣ ଜାଣି ପାରୁନୁ କି ମୁଁ ଆଜି ଯାଏ ବାହା ନ ହୋଇ ଓଥରା ହୋଇ ରହିଛି। କଣ ମୋତେ ବାହା ହେବୁ ତ ? କେଜାଣି ତୁ ବାହାସାହା ହୋଇ ଡଜନେ ପିଲା ଜନ୍ମ କରି ସାରୁବୁଣି।

ରିମା କିଛି କହିବା ପୂର୍ବରୁ ବସ ଭିତରେ ଥିବା ଦେଖଣାହାରୀ ମାନେ ସମବେତ କଣ୍ଠରେ କହିଲେ- - ଆରେ ହେବେ ନା ...ହେବେନି କଣ ପାଇଁ ... ନ ହେବାର କିଛି କାରଣ ଅଛି କି ମ୍ଯାଡାମ୍? 

ରିମା ହସିହସି କହିଲା -- ନିହାତି ହେବିରେ ରାଜୁ, କିନ୍ତୁ ଏଥର ଯଦି ମୋତେ ଛାଡିଯିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିବୁ ତୋ ଗୋଡ ଭାଙ୍ଗି ଛୋଟା କରିଦେବି। 

ରାଜୁକୁ ଜାବୁଡି ଧରି ରିମା ଗପି ଚାଲିଥିଲା ଅନେକ ବର୍ଷର ବକେୟା ଗପ ଓ ତା ଜୀବନର କାହାଣୀ। ରାଜୁ ତା ମୁଣ୍ଡ ଆଉଁସି କହିଲା-- ଭାଗ୍ଯ ଆମ ଦୁଇ ଜଣଙ୍କୁ ବହୁତ ଦୁଃଖ ଦେଲା, ଏବେ ଆମ ପାଇଁ ସୁଖର ସମୁଦ୍ର ଅପେକ୍ଷା କରି ରହିଛି। କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଗୋଟେ କଥା ବୁଝି ପାରୁନି ଯେ ଆମେ ଦୁଇଜଣ ଗୋଟେ ବସ୍ ରେ ଆସିଲେ କେମିତି ଓ ଏସବୁ ଘଟଣା ଘଟିଲା କେମିତି।

ସାମନା ସିଟ୍ ରେ ବସିଥିବା ଯୁବକଟି ସ୍ତ୍ରୀ ସହ ପାଟିତୁଣ୍ଡ କରି ଦୁଇ ଖୁନ୍ଦା ଖାଇ ମନ ଦୁଃଖରେ ବସି ରାଜୁର କଥା ଶୁଣୁଥିଲା। ଦୀର୍ଘନିଶ୍ବାସ ପକାଇ ସେ କହିଲା- - ସବୁ ସେହି ଭାଗ୍ଯର ଖେଳ, କାହାପାଇଁ ସିଝା ସନ୍ତୁଳା ତ କାହାପାଇଁ କଙ୍କଡାଝୋଳ।

*****