ଧାରେ ହସ ଓ ହସର କୋଲାଜ

   ଜୀବନର ପ୍ରତିଟି ଛୋଟ ବଡ଼ ଘଟଣା,ଦୁର୍ଘଟଣା,ପ୍ରେମ ବିଚ୍ଛେଦ,ସୁଖଦୁଖର ଅନୁଭୂତି ସବୁ ଯୋଡି ହୋଇ ସୃଷ୍ଟିକରେ ଜୀବନର କୋଲାଜ । କୋଲାଜ ଚିତ୍ରକୁ ଅତି ପାଖରୁ ନିରିଖେଇ ଦେଖିଲେ ସେଥିରେ ଯୋଡାହୋଇଥିବା କାଗଜ ଖଣ୍ଡ ଦୃଶ୍ୟମାନ ହେଲା ଭଳି, ଅତୀତକୁରୋମନ୍ଥନ କଲେ,ଜୀବନ କ୍ୟାନଭାସର କୋଲାଜ ଭିତରୁ ଅନେକ ସ୍ମୃତି ଉଙ୍କି ମାରନ୍ତି ।

      ଏତେ ବର୍ଷ ପରେ,ସେଣ୍ଟ୍ରାଲ ହଲର ଭିଡ଼ ଭିତରେ ରାଜଶ୍ରୀକୁ ଦେଖି ଖୁସିରେ ପାଟି କରି ଡାକିବାର ଅଭିପ୍ରାୟକୁରୋକି ପାରିଲା ନାହିଁ ପ୍ରଶାନ୍ତ । କୋଲାଜ ଚିତ୍ରର ପ୍ରଦର୍ଶନୀ ଚାଲୁଥିଲା । ଭାରତର ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରାନ୍ତରୁ କଳାକାରମାନେ ସେମାନଙ୍କ କୋଲାଜ କଳାକୃତି ପ୍ରଦର୍ଶନ କରୁଥିଲେ । ତାକୁ ନିଜ ନାଁରେ କେହି ଡାକୁଥିବା ଶୁଣି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ବୁଲିପଡିଲା ରାଜଶ୍ରୀ ।

-ପ୍ରଶାନ୍ତ !ହ୍ବାଟ ଏ ପ୍ଲିଜାଣ୍ଟ ସରପ୍ରାଇଜ । ଏତେ ବର୍ଷ ପରେ ଦେଖା !ଏବେ କେଉଁଠି ?କଣ କରୁଛ ?ଦିଲ୍ଲୀ ୟୁନିଭରସିଟି ଛାଡିଲା ପରେ ଏହା ବୋଧେ ଆମର ପ୍ରଥମ ଦେଖା ?ଫେସବୁକରେ ତମେ ନାହଁ ବୋଧେ ?

   ହସିଦେଇ ପ୍ରଶାନ୍ତ କହିଲା,

- ଏକା ସାଙ୍ଗରେ ଏତେ ଗୁଡା ପ୍ରଶ୍ନ ! ଫେସବୁକ ଆକାଉଣ୍ଟ କିଛି ବର୍ଷ ତଳେ ଡିଲିଟ କରିଦେଇଥିଲି । ଆଉ ହଁ,ଦିଲ୍ଲୀ ଛାଡିଲା ପରେ ଏହା ଆମର ,ପ୍ରଥମ ଦେଖା ନୁହେଁ ;ଦ୍ବିତୀୟ ଦେଖା । ତୁମ ବାହାଘରକୁ ତ ମୁଁ ଆସିଥିଲି । ଭୁଲି ଗଲଣି ବୋଧେ । "ହସୁଥିଲା ପ୍ରଶାନ୍ତ ।

ଟିକେ ଉଦାସ ଦେଖାଗଲା ରାଜଶ୍ରୀ । ନିଜ ଓଠରେ ହସ ଖେଳାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲା ବୋଧେ । ପ୍ରଶାନ୍ତ ସବୁ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରୁଥିଲା ।

- ନିଜେ ତ କୋର୍ଟ ମ୍ୟାରେଜ କଲ ,ଆଉ ଆମକୁ ଡାକିଲନି ମଧ୍ୟ । "କହିଲା ରାଜଶ୍ରୀ ।

-ଚାଲ ଚା ପିଇବା । ଏଠାର ଇରାନୀ ଟି ବହୁତ ଫେମସ । "

   ଚା ଅର୍ଡର ଦେଇ ଟେବୁଲରେ ବସି ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଦେଖୁଥିଲେ । ଦୁଇ ପୁରୁଣା ପ୍ରେମୀ ଯୁଗଳ ଅନେକ ବର୍ଷ ପରେ ଏକାଠି ହେଲେ କଣ କରନ୍ତି ? 

ଆଖିର ଲେନ୍ସରେ ଉଭୟେ ଉଭୟଙ୍କୁ ତଉଲି ଅନୁମାନ କରୁଥିଲେ ସାମ୍ନାରେ ବସିଥିବା ଲୋକ କେତେ ଖୁସିରେ ଅଛି । ବରଂ ପରଖୁଥିଲେ କହିଲେ ଅତ୍ୟୁକ୍ତି ହେବନି ।

    ଦିଲ୍ଲୀରେ ପଢିଲା ବେଳେ ଦୁହିଁଙ୍କ ଭିତରେ ବନ୍ଧୁତା,ନିବିଡ଼ତା । ତେବେ ଦୁହିଙ୍କ ସମ୍ପର୍କ ବିଷୟରେ ଦୁହେଁ ଟିକେ କନଫ୍ୟୁଜ ଥିଲେ ।

-"ସବୁ ପ୍ରେମ କାହାଣୀ ମିଳନରେ ସମାପ୍ତି ହୋଇ ନଥାଏ ,ଆଉ ଆମେ ତ ଭଲ ବନ୍ଧୁ ଥିଲେ ଓରହିବା । "ବୋଲି ଅନେକ ବର୍ଷ ତଳେ ନିଜେ କହିଥିଲା ରାଜଶ୍ରୀ ।

   ପ୍ରଶାନ୍ତ କାଳେ ଜୀବନକୁ ସିରିଅସଲି ନେଉ ନଥିଲା । ଚିତ୍ର କରି, ଜଣେ ଯେ ପରିବାରକୁ ଚଳାଇପାରିବ ସେ ବିଶ୍ବାସ ନଥିଲା ରାଜଶ୍ରୀର । ଚାକିରୀ ପସନ୍ଦ ନଥିଲା ପ୍ରଶାନ୍ତକୁ । ସ୍କୁଲରେ ପଢିଲା ବେଳେ କାଳେ ମାରାଥନ ଦୌଡ଼ରେ କ୍ୟାରିଅର କରିବ ବୋଲି ଭାବି ଦୌଡ଼ରେ ଭାଗ ନେଉଥିଲା । ବାପାଙ୍କ ଗାଳି ପରେ ଚୁପ ରହିଥିଲା । ତଥାପି ଅନେକ ସମୟରେ ପଡ଼ିଆରେ ଦୌଡ଼ୁଥିଲା । ପରେ କୋଲାଜ ପେଣ୍ଟିଂଗର ଭୁତ ପଶିଥିଲା ତା ମୁଣ୍ଡରେ । ନିଜ ଇଛାରେ ନିଜ ପ୍ୟାସନକୁ ନେଇ ବଞ୍ଚିବାକୁ ଚାହୁଁ ଥିଲା ପ୍ରଶାନ୍ତ । ସେଥିପାଇଁ ଏମିତି ଗୋଟେ ନନ୍ ସିରିଅସ ଲୋକଠୁ ନିଜକୁ ଅଲଗା କରିନେଇଥିଲା ରାଜଶ୍ରୀ ।

- ଲାଇଫ କେମିତି ଚାଲିଛି ?ହାପି ?"ଚା କପରେ ଚୁମକ ଦେଇ ପଚାରିଲା ପ୍ରଶାନ୍ତ ।

- ଭଗବାନଙ୍କ ଦୟାରୁ ସବୁ ଠିକ୍ । ଦୁଇ ପିଲା ସେଟେଲ ହୋଇ ଯାଇଛନ୍ତି ,ଆଉ ବଡ଼ କଥା ହେଲା ବିଦେଶରେ ନୁହେଁ ଇଣ୍ଡିଆରେ ଅଛନ୍ତି । ଆମ ପ୍ରଫେସର ବାବୁ ତାଙ୍କ କାମରେ ବ୍ୟସ୍ତ । ଲଭିଙ୍ଗ ହଜବ୍ୟାଣ୍ଡ । ଆଇ ଆମ ହାପି । ତମ କଥା କୁହ । "ଏକ ଗର୍ବଦୀପ୍ତ ସ୍ୱରରେ କହିଲା ରାଜଶ୍ରୀ ।

- ପ୍ରତିମା ତ ଡ୍ୟାନ୍ସର ବୋଲି ଜାଣିଥିବ । କଥକ,କୁଚିପୁଡ଼ି,ଓଡିଶୀରେ ଏକ୍ସପର୍ଟ । ଡ୍ୟାନ୍ସ ଏକାଦେମୀ କରିଛି । ବହୁତ ପିଲା ତା ଶିଷ୍ୟ । ମୋ ଭଳି ସେ ମଧ୍ୟ ଅଲ ଇଣ୍ଡିଆ ବୁଲେ । ପୁଅ ମୋ ପ୍ରଫେସନ ବାଛିଲାନି । ବାଙ୍ଗାଲୋରରେ ସଫ୍ଟୱେରରେ ଜଏନ କଲା । "

- ଭଲ କରିଛି । ତମେ ବି ଚାକିରୀ କରି ପେଣ୍ଟିଂଗ କରିପାରିଥାନ୍ତ । କେଵଳ ତମ ଜିଦି । "

- ମୋର ଗୋଟାଏ ଗୋଟାଏ ପେଣ୍ଟିଂଗ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଟଙ୍କାରେ ସେଲ୍ ହେଉଛି । ଚାକିରୀ ଅପେକ୍ଷା ଢେର ଅଧିକାରୋଜଗାର ।

 ଦୁହେଁ ଗପୁଥିଲେ ନିଜ ଜୀବନରେ ସେମାନେ କେତେ ଖୁସି ଅଛନ୍ତି । ଖୁସିର ଲିଷ୍ଟ ବହୁତ ଲମ୍ବା ଥିଲା । ସ୍ବାମୀଙ୍କ ପ୍ରମୋସନ,ସ୍ତ୍ରୀର ପୁରସ୍କାର,ପିଲାଙ୍କ ଚାକିରୀ,ଘର,ଗାଡ଼ି କିଣା, ବିଦେଶ ବୁଲା.....ସୀମାହୀନ ଖୁସିର ସମ୍ଭାର । ହୁଏତ ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଦେଖାଇ ଦେବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲେ ପରସ୍ପର ଠାରୁ ଅଲଗା ହୋଇ ସେମାନେ କେତେ ଅଧିକ ଖୁସି ଅଛନ୍ତି ବୋଲି ।

- ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଆଉ ସେମିତି ଘୋଡାଙ୍କ ଭଳି ପଡ଼ିଆରେ,ରାସ୍ତାରେ ଦୌଡ଼ୁଛ ?ଏବେ ତ ତମେ ବୟସ୍କଙ୍କ ଦୌଡ଼ରେସରେ ଅଲମ୍ପିକ ଯାଇ ପାରିବ । କେତେ ଦୌଡ଼ୁଥିଲ ତମେ ?ତମର ମନେ ଅଛି, ମୁଁ କହୁଥିଲି ତମେ ହୁସେନଙ୍କ ପେଣ୍ଟିଂଗର ଗୋଟେ ଘୋଡା । ଆମ ବାବୁ କିନ୍ତୁ ଭାରି ଲେଜି । "

- ଏବେ ମୁଁ ଲଙ୍ଗଡା ଘୋଡା । କାର ଆକ୍ସିଡେଣ୍ଟରେ ମୋର ଦୁଇ ଗୋଡ଼ ହରାଇ ନକଲି ଗୋଡ଼ ଲଗାଇଛି । ଘୋଡା ଭଳି ଆଉ କେବେ ଦୌଡ଼ି ପାରିବିନି । "

ଚା କପ ଟା ହାତରୁ ଖସିପଡ଼ିଲା ରାଜଶ୍ରୀର । ଅବିଶ୍ବାସ ଭରା ଦୃଷ୍ଟିରେ ସେ ଦେଖୁଥିଲା ପ୍ରଶାନ୍ତ କୁ ।

-"ଆଇ ଆମ ସରି ପ୍ରଶାନ୍ତ । ଲାଇଫ ଟା....."

- ପୁଅଟା ମୋର ଡ୍ରଗ୍ ଆଦିକ୍ଟ ହୋଇ ଯାଇଛି ରାଜଶ୍ରୀ । ବାଙ୍ଗାଲୋରରେ ଗୋଟେରିହାବିଲି ଟେସନ ସେଣ୍ଟରରେ ଅଛି । ଅଧିକ ପେଣ୍ଟିଂଙ୍ଗ କରିବାକୁ ପଡୁଛି ମୋତେ । ଭଲ ହୋଇଛି ତମେ ମୋ ଭଳି ଭାଗ୍ୟହୀନର ହାତ ଧରିନ । ନିଜେ ସୁଖୀ ବୋଲି ଅଭିନୟ କରୁଛି । "

   ନିଜ ଆଖିକୁ ପୋଛି ଦୀର୍ଘ ନିଶ୍ବାସ ନେଇ ରାଜଶ୍ରୀ କହିଲା,"ଶୁଭେନ୍ଦୁଙ୍କ ପ୍ରୋଷ୍ଟେଟ କ୍ୟାନସର ସେକେଣ୍ଡ ଷ୍ଟେଜ୍ । ଝିଅର ଡାଇଭର୍ସ ହେଲା ପରେ ଆମ ସହରହୁଛି ବୋଲି ବୋହୁ ଖୁସି ନୁହେଁ । ନାତି ଟା ସ୍ପାଷ୍ଟିକ ବୋଲି ପୁଅ ସବୁବେଳେ ଦୁଶ୍ଚିନ୍ତାରେ । ସବୁ ଦୁଃଖକୁ ଭୁଲି ଖୁସିର ଅଭିନୟ କରିବା ସତରେ କଷ୍ଟ । ତେବେ ଏଇତ ଜୀବନ । "

    ପ୍ରଶାନ୍ତ ଅନାଉଥିଲା ରାଜଶ୍ରୀ କୁ । ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଦେଖୁଥିଲେ । କିଛି ସମୟ ଆଗରୁ ଖୁସିରେ ଝଲମଲ କରୁଥିବା ମୁହଁ ଦୁଇଟା ଉଦାସ ଦିଶୁଥିଲା । ଖରା ବର୍ଷା ପ୍ରକୋପରେ ଘରର ବାହାର କାନ୍ଥରୁ ଡିଷ୍ଟେମ୍ପର ଖସି କଦାକାର ଦେଖାଯିବା ଭଳି ଦିଶୁଥିଲା ଦୁହିଁଙ୍କ ମୁହଁ । ଦୁରକୁ ସୁନ୍ଦର ବା ଉପରକୁ ଖୁସି ଦିଶୁଥିବା ମଣିଷର ଭିତରେ ଦୁଃଖର ଏତେ ପରସ୍ତର ଆବରଣ !

- ଆମ ଭିତରେ ଏତେ ଦୁଃଖ ଲୁଚିରହିଛି ପ୍ରଶାନ୍ତ....କୋହ ଭରା କଣ୍ଠରେ କହୁଥିଲା ରାଜଶ୍ରୀ ।

ଧୀର ସ୍ୱରରେ ପ୍ରଶାନ୍ତ କହିଲା

- ଜୀବନ ଟା ଗୋଟେ ସୁଖ ଦୁଃଖର କୋଲାଜ ନୁହେଁ କି ?"

 ମ୍ୟୁଜିକ ସିଷ୍ଟମରେ ଭାସି ଆସୁଥିଲା ଜଗଜିତ ସିଂଙ୍କ ଗଜଲ,"ତୁମ ଇତନା କ୍ୟୁଉଁ ମୁସ୍କୁରାରହିହୋ,କ୍ୟା ଗମ୍ ହେ ଜିସିକୋ ଛୁପାରହେହୋ....