ଯତନ ନଗର ନୂହଁ ଯାତନା ନଗରୀ

ଯେତେ ମିଳିଲେ ବି ଭୋକ ଲାଗଇ 

ଲୋଭୀ ମାନବକୁ 

ଯେତେ ଆରାମ ମିଳିଲେ ବି ଅଧିକ 

ଦରକାର ଅତ୍ୟାଚାରୀକୁ ।

ରକ୍ଷକ, ଭକ୍ଷକ ସାଜିଲେ ଗୁହାରୀ 

କରିବା କାହାକୁ

ମାନବତା ଗୁଣ ନାହିଁ ଯଦି ତା'ର ଧିକ୍ 

ତା ମଣିଷ ପଣକୁ ।

ଢ଼େଙ୍କାନାଳରେ ଜନମ ମୋର, ସେ

ମାଟିରେ ସବୁଦିନ ଦେଖୁଥିଲି

ପାହାଡ ଶିଖରେ ଯତନ ନଗର, ଅତୀତ

ଅନ୍ଧକାରକୁ ଦେଉଥିଲା ଖୋଲି ।

ଲକ୍ଷେ ପ୍ରଜାଙ୍କ ସ୍ବେଦ ଓ ରକତ ବହିଛି

ଯତନ ନଗରକୁ ଗଢ଼ିବାରେ 

ଏଇ କାଳ କୋଠି ପାଇଁ ମଣିଷ ଓ ଜନ୍ତୁ 

କାନ୍ଦିଛନ୍ତି ରାଜ ଶାସନରେ ।

ଯତନ ନଗର ନୁହେଁ ସେ ଯାତନା ନଗରୀ 

ସେ ଯୁଗ ବେଠି ବଗାରୀର

ଭୁଲି ଯାଇପାର କଳଙ୍କିତ ରାଜା ଶାସନକୁ

୯୯ ବଖରା ଜୀର୍ଣ୍ଣ କୋଠାଟି ତା ସ୍ୱାକ୍ଷର ।

ଛାତି ପିଟିପିଟି, ମରଦ ବନି, ରକ୍ତର ଛିଟା

ବୁହାଇଲ ଗରିବର କଙ୍କାଳରେ 

ଲୁହ ଲହୁ ଶୋଷି ସୌଧ ଗଢ଼ିଲ, କଳା 

କାହାଣୀକୁ ଲେଖିଲ ଢ଼େଙ୍କାନାଳ ମାଟିରେ ।

ଯାଇଛି ସେ କାଳ, କିନ୍ତୁ ଭୋକ ଉପବାସେ 

ବହୁ ଲୋକ କାଟନ୍ତି ଜୀବନ

ହଁ, ଆସିଛି ଏବେ ନୁଆଁ ବେଳ, ଲିଭି ନାହିଁ

ଆଜି ମଣିଷ ଉପରେ ମଣିଷର ଶୋଷଣ ।

ମଣିଷ ଦାଦନ ଶ୍ରମିକ ହୋଇ ବିଦେଶ ଯାଏ

ଶବ ତାର ଘରେ ଫେରେ

ଶୋଷକ ବନିଛି ସମାଜ ସେବକ, ଫଟୋ

ଉଠାଇ ପ୍ରଶଂସା ନିଏ ଖବର କାଗଜରେ |

ଭବିଷ୍ୟତକୁ ଅନ୍ଧକାର କର ହେ ଶୋଷକ

ଦେଖ ଅତୀତକୁ ଥରେ

କିଏ ବା ରହିଛି, ଆଜି ଯିଏ ଧନୀ କାଲି ହୁଏ 

ପଥର ଭିକାରି, ମନେ ହେଜରେ  |