ଯାଆରେ ଭାସି ଭାସି ଯାଆ

ବିର‌ହ ଗାରିମା     ଡେଇଁ ଯାଏ ସୀମା 

   କୋହ ଭରା ହୃଦେ ଦେଇ ବିଦାୟ 

ଦରିଆର ସେହି     ଅଦୃଶ୍ୟ ଦିଗନ୍ତେ 

   ହଜିଯାଏ ଧିରେ ପ୍ରୀତିର ଲୟ ।

ସାଧବାଣୀ ସିଏ     କଳିଙ୍ଗ ରମଣୀ 

   ଅସମ୍ଭବ ଦିଏ ସମ୍ଭବ କରି 

ତା ପଥର ଛାତି     ଧର୍ମ କର୍ମ ଭକ୍ତି 

   ଯୋଗୁଁ ସୁରକ୍ଷିତେ ସାଧବ ତରୀ ।

ଦରିଆପାରିର     ଦୁଃସାହସିକତା 

   ସରଳେ ପ୍ରତୀୟ ସାଧବେ ଲାଗେ 

ଜୟ ମା ମଙ୍ଗଳା     ପ୍ରଭୁ ଚକାଡୋଳା 

   ସାଧବାଣୀ ହୃଦେ ବୋଇତ ମଙ୍ଗେ ।

ବୃଦ୍ଧା ମାଆ ଲୁହ     ପ୍ରିୟତମା କୋହ 

   ବାରିଥିଲା ଟିକେ କଣେଇ ଚାହିଁ 

ପୁଅ ଖନି ଭାଷା     ତଅପୋଇ ଋଷା 

   ସାଧବ ଆଖିରେ ନାଚି ଉଠଇ ।

ଫେରି ଚାହେଁ ପଛ    ଦିଗବଳୟେ ସେ 

   କେତେ ଦୂରେ ପ୍ରିୟଜନ ତା ଏବେ 

ହୃଦ ଭରା କୋହେ    ମିଛ ହସ ମୁହେଁ 

   ବନ୍ଦରୁ ବୋଇତ ଛାଡିଛି ଶୁଭେ ।

ଫେରିବ ଅବା ସେ     ନଫେରିବ ଆଉ 

   ଦୈବ ଦୁର୍ବିପାକ ତା ଯାତ୍ରା ସାଥୀ 

କେ ଦେବ ବାରତା     ନ ଫେରିବା କଥା 

   ଅଶୁଭ ଚେତନା ଭ୍ରମେ ତା ମତି ।

ସ୍ଥିର କଲା ମନ      ଲକ୍ଷ୍ୟେ ଦେଲା ଧ୍ୟାନ 

   ସ୍ମୃତିରେ ଭରିଲା ପୂର୍ବଜ କୀର୍ତ୍ତି 

ନିଶ୍ଚୟ ଫେରିବ     ଗୌରବେ ମଣ୍ଡିବ 

   ଲେଖିବ ତା କୀର୍ତ୍ତି ଭାରତ ଗୀତି ।