ଆହେ କୈଳାସ ପତି

କୈଳାସ ପତି ହେ,      ଦୁଃଖେ ମୁଁ ଅତି ହେ,

      ଦେଖି ଆଶୁତୋଷେ ଶିଥିଳ ମତି,

ବୈରାଗୁ ସଂସାରୀ,      ପ୍ରାଣେ ଯାର ଗୌରୀ,

      ମଣେ ଭକ୍ତ ଆଜି କପଟେ ଅତି ।

କେତେ କାଳୁ ତପେ,     ଜପୁଛ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ,

     ଏବେ କି ମିଳିଲା କପଟ ବର

ତମେ ଥିଲ ବୋଲି,      ଗରିବ ଟେ ଥିଲା,

     ତୋଷ କରେ ଢାଳି ଟୋପାଏ କ୍ଷୀର ।

ସେଥିପାଇଁ ଭକ୍ତ        ଆଶୁତୋଷ ନାମେ,

     ଭରସାରେ ବାହେ ସଂସାରେ ନାଆ,

କେମିତି ଚାଲିବ        ଗରିବର ନାଆ,

     ସଂସାର ନଈରେ ମହଙ୍ଗା ବାଆ ।

ନୂଆ ଏ କପଟୀ        ମନରେ ଭାବକି,

     ଆଶୁତୋଷ ମଣି ଠକୁଛୁ ବୋଲି,

ବିପ୍ର ଦ୍ଵିଜବର         ତିନି ପଇସାର,

     ମେଳା ଦେବା ବେଳ ଯାଇଛି ଚାଲି ।

ମାଲପା ର ମୂଲ୍ୟ       ଅମୂଲ୍ୟ ହେଲାଣି,

      ଦିନକର ମୂଲେ ଲିଟେରେ ତେଲ,

ଠକ ତେଲୀ ବୁଢା       ଏବେବି ହାଟରେ,

      ମେଳା ଯୋଗ୍ୟ ନୁହେଁ ଏତେ ଭେଜାଲ ।

ପାହିକର ପାନ,        ସୁପାରୀ ପ୍ରଭୁ ହେ,

      କେମିତି ଭାବୁଚ ଏବେ ମିଳିବ,

ତୁମ ମେଳା ଯୋଗ୍ୟ      ସୁପାରୀର ମୂଲ୍ୟେ,

      ବିପ୍ର ଦିଜ ନୂଆ ଗାଈ କିଣିବ ।

ଗାମୁଛା କିଣିବା         ଗରିବ ଟେ ପକ୍ଷେ,

      ଭାବିଚିନ୍ତି ହେବା ସମୟ ଏବେ,

କେମିତି ଚିରିବ         ତୁମ ବତୀ ପାଇଁ,

       ଅଭାବ ପ୍ରଭାବେ ଭିନ୍ନ ସ୍ବଭାବେ ।

ତଥାପି ବଞ୍ଚିଛି         ତୁମ ଭରସାରେ,

       ଚାହେଁନି ମୁଁ ପ୍ରଭୁ ଧନ ସମ୍ପତ୍ତି,

ମୋ ଦୁଃଖ ବେଳରେ     ଥାଅ ମୋ ପାଖରେ,

       ଦୁଃଖୀ ମଣି ଆହେ କୈଳାସ ପତି ।