ଦୁଃଖେ ଜଗନ୍ନାଥ ଦିଅନ୍ତି ସାଙ୍ଗୀ

ସୁନା ଚାଦରଟେ       ବୁଣିଥିଲା ଚାଷୀ,

     କେତେ ଖରା ବର୍ଷା କଷଣ ସହି,

ବିକଳେ ଚାହୁଁଛି        ସେ ଚାଦର ଆଡେ,

     ବାତ୍ୟା ଜୱାଦର ଖବର ପାଇ ।

ବୈଶାଖର ଖରା,       ଶ୍ରାବଣର ଧାରା,

      ପିଠେଇ ଦେଇ ସେ ଥିଲା ଖୁସିରେ,

ସବୁ ସେ ଭରଣ        କରିଦେବ ନିଶ୍ଚେ,

      ସାହୁକାର ଚିନ୍ତା ଥିଲା ଆଗରେ ।

ଟିଉସନ ଟଙ୍କା         ପିଲାଙ୍କର ବାକି,

      ଦୋକାନୀ ଦେଉନି ସଉଦା ଆଉ,

ଅର୍ଥ ଅଭାବରୁ,        ଆଖି,ଆଣ୍ଠୁ କଷ୍ଟେ,

     ଚିକିତ୍ସା ଆଶାରେ ତା ବାପା ବୋଉ ।

ମାଣବସା ପାଇଁ,       ଧଳା ଶାଢ଼ୀ ଖଣ୍ଡେ,

     ଶେଷ ପାଳି ନିଶ୍ଚେ ଘରଣୀ ପାଇଁ,

ଯଦି ଟଙ୍କା ବଳେ,       ତା କଥା ପଛକୁ,

     ନିଜ ପିନ୍ଧା ଲୁଙ୍ଗି ସାତ ସିଲେଇ ।

ଅଧିକ ଆଶା ସେ,       କରିବ ବା କାଇଁ,

     ବର୍ଷକ ଫସଲେ ତା ଖୁସି ବନ୍ଧା,

ଭୁଲି ଯାଇଥିଲା,        ସବୁ ଦୁଃଖ,କଷ୍ଟ,

     ଦେଖି ସୁନା ଧାନେ ତା କ୍ଷେତ ଖୁନ୍ଦା ।

ଧାନ କ୍ଷେତ ଦେଖି,       ସ୍ବପ୍ନ ଭରା ଆଖି,

     ଲୁହେ ଭିଜେ ଆଜି ବାତ୍ୟା ଖବରେ

ମାର୍ଗଶୀରେ ସୁନା        ଫସଲକୁ ଧରି,

     ମାଆ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଆସିଥାନ୍ତେ ସାଥୀରେ ।

ପରିଶ୍ରମ,କଷ୍ଟ,         ହୋଇଯିବ ନଷ୍ଟ,

     ବିଲ,ଆକାଶ ଓ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଚାହେଁ,

ତ୍ରିନାଥ ଗୋସେଇଁ,       ମାଆ ତାରିଣୀ ଲୋ,

     ମେଳା ଦେବି କୋହ ହୃଦୟେ କୁହେ ।

ଭାଙ୍ଗିଯାଏ ତାର        ଆଶାର ପ୍ରାଚୀର,

     ସକାଳର ମେଘ ତାଣ୍ଡବ ଦେଖି,

ଗୋଡ଼ ତଳୁ ମାଟି        ଖସି ଖସି ଯାଏ,

     ଉଡିଯିବ କିବା ତା ପ୍ରାଣ ପକ୍ଷୀ ।

ମନେ ଦମ୍ଭ ଟାଣି,        ଚାହିଁ ପାଞ୍ଚ ପ୍ରାଣୀ,

     ଜୱାଦକୁ ହେୟ ମଣି କହିଲା,

ଜୱାଦ ତୋ ବାପା,       ଅଜା,ଅଣଅଜା,

     କେତେ ଦର୍ପେ ଗଲେ,ତୁ ଛୋଟ ପିଲା, ।

ଚାଷୀକୂଳ ଦମ୍ଭ,         ଦେଖିଛି ଦୁନିଆ,

     ଯେତେ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟେ ନପଡେ ଭାଙ୍ଗି,

ବାତ୍ୟା,ଦୂର୍ବିପାକ,        ବନ୍ୟା ଓ ମରୁଡି,

    ଦୁଃଖେ ଜଗନ୍ନାଥ ଦିଅନ୍ତି ସାଙ୍ଗୀ ।