ବାପା ମା ସେବାକୁ ଥିବ ସେ ଚାହିଁ

ମୋତେ ଜ୍ୱର ହେଲେ,      ତୋ ନାମ ଧରିଲେ,

        ଜ୍ୱର ଏଇ ଥିଲା କାଇଁ ତ ନାହିଁ

ରୋଗ ବଇରାଗେ,        ଡାକେ ଯେ ଆବେଗେ,

        ବଇଦ, ଡାକ୍ତର କି କାମ ପାଇଁ ।

ଏ ମତେ ଯା ମତ,        ତାକୁ ତୁ ଲାଗୁତ,

        ପରିବାର ମୁଖ୍ୟ ମୁରବୀ ପରି,

ଭବିଷ୍ୟ ଭାବନା,          ଦୁଃଖ କି ଯାତନା,

        ଦୂରେ ଯେବେ ତୁଣ୍ଡେ ନାମ ତୋହରି ।

ମତେ ଯେ ବିଭ୍ରାନ୍ତ,        ନିଜେ ସେ ଅଶାନ୍ତ,

        ଯୁକ୍ତି ବାଢେ ପ୍ରଭୁ, ଭକ୍ତଙ୍କୁ ନେଇ,

ମିଛ,ପ୍ରମାଣିତେ,         ସଦା ସେ ଚେଷ୍ଟିତେ,

        ଏବେ କୁହେ ଜ୍ୱରେ ନିଜେ ତ ସାଇଁ ।

ଯୁକ୍ତି ତର୍କ ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵେ      ଜଗା କୁ ସମ୍ବଦ୍ଧେ,

        ପିତା, ପୁତ୍ର, ଭାଇ,ମିତ୍ର ଯେ ଜନ,

ଦୁଃଖେ କୁହେ ଜ୍ୱର,        ହେବ ଜାଣିବାର,

        ଗରା,ଗରା ଜଳେ କଲା ଯେ ସ୍ନାନ ।

ଜ୍ବର ରେ କମ୍ପିଲା,         ବୈଦ ଡକାଗଲା,

        ଦଶମୁଳି ପୁଣି ଫୁଲୁରି ସେବା,

କେତେ ଉପଚାରେ,        ସେବକେ ସେବାରେ,

        ସେବାରୁ ବଞ୍ଚିତ ଆମେ କି ଶୋଭା ।

ମୁଁ ଦୁଃଖୀ ବାପା ଟେ,        ନିଅ ତା ନିକଟେ 

        ନ କର ଆକଟ ମୋତେ ରେ କେହି,

ଜ୍ୱର ରେ ମୋ ପୁଅ,        ତା ନିକଟେ ନିଅ,

        ବାପା,ମା,ସେବାକୁ ଥିବ ସେ ଚାହିଁ ।

କୋଳରେ ବସେଇ,        ମୁଣ୍ଡ ଆଉଁସେଇ,

        ଝାଡିଦେଲେ କହି ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ,

ଉଠି ସେ ବସିବ,         ମାଆ କୁ ଭାଷିବ,

        ଛୁଆ ଦିନ ସ୍ମୃତି ସୁସ୍ଥ ଚରିତ ।

ସଭିଙ୍କୁ କହିଚୁ,          ଏବେ ପସ୍ତଉଛୁ,

        ଦିବ୍ୟ ଆମ ପୁଅ କଳା କହ୍ନେଇ,

ଜଗତ ଜାଣିଲା,         ଦେବତା ମଣିଲା,

        ଆମେ ବି ବାରଣେ ଶୋଭା କି ଏହି ।

ସେଥିପାଇଁ ଦୁଃଖ,        ନାହିଁ କଳାମୁଖ,

        ତୋ ସୁସ୍ଥ ହେବାକୁ ଚାହିଁଛୁ ସର୍ବେ,

ତୋ ଫଟୋ କୁ ଘରେ,      କୁନି ମା ଝଡି ରେ,

        ଘିଅ ଦୀପ ଜାଳି ବସିଛି ଭାବେ ।