ରାବଣ ପୋଡ଼ି

ରାମାୟଣ ବାଣୀ ଶ୍ରୀରାମ କାହାଣୀ

ଯାହା ବର୍ଣ୍ଣଇ ପୁରାଣ

ବାହ୍ୟ ନେତ୍ରେ ଦେଖି ସର୍ବେ ବିଚାରନ୍ତି

କୁକର୍ମ କଲା ରାବଣ

ମାତ୍ର ଖୋଲି ଅନ୍ତଃଚକ୍ଷୁ

ଦେଖନ୍ତେ ମାନବ ନିଶ୍ଚେ ହୋନ୍ତା ଦୂର

ଅଜ୍ଞାନତା ଧରାବକ୍ଷୁ ।

ସୁଜ୍ଞାନୀ ବ୍ରାହ୍ମଣ ସେ ବୀର ରାବଣ

ନିଜର ମୁକତି ପାଇଁ 

ଧରି ମାତା ହାତ ବସାଇଣ ରଥ

ଲଙ୍କାରେ ରଖିଲେ ନେଇ

ହୃଦୟରେ ମାତୃଭାବ

ଅଶୋକ ବନରେ ଅଶ୍ୱତ୍ଥ ମୂଳରେ

ବନ୍ଧ୍ୟା ଦୋଷର ବିଲୋପ ।

ଶ୍ରୀରାମ ଡାକରା ହୃଦ କଲା ତୋରା

ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ସେତୁବନ୍ଧ

ଗଣୁଥାନ୍ତି ଦିନ ତାଙ୍କୁ କେଉଁଦିନ

ମିଳିବ ମୁକ୍ତି ସୁଗନ୍ଧ

ଶିରୀରାମଙ୍କ ହସ୍ତରେ

ହୋଇ ସିଏ ବଧ ଲଭି ପଦ୍ମପାଦ

ରହିବେ ବେକୁଣ୍ଠ ପୁରେ ।

ଅପହରି ମାତ ହୃଦୟ କ୍ଷତାକ୍ତ

ମାତ୍ର ତୁଣ୍ଡେ ଥାଏ ବିଷ

ସାଧ୍ୟ ଅଛି କା'ର ଖଟାଇଣ ବଳ

ଲଙ୍ଘିବ ବିଧି ନିର୍ଦ୍ଦେଶ

ଲକ୍ଷ୍ମୀଙ୍କର ଅଭିଶାପ

ମୁଣ୍ଡାଇ ମୁଣ୍ଡାଇ ଏଠୁ ହେଲେ ପାରି

ଦ୍ୱାପରରେ ଶେଷ ହେବ ।

ଅସୁର କୁଳରେ ଜନମି ମହୀରେ

ଥିଲା ଆସୁରିକ ଗୁଣ

ଗର୍ବ ଦମ୍ଭ ଚୂର ହୋଇଲା ତାଙ୍କର

ଦେହ ପଞ୍ଚଭୂତେ ଲୀନ

ଆଜି ଏ ରାବଣ ପୋଡ଼ି

ସଭିଙ୍କୁ ସୂଚାଏ ଜୀଇଁଥିବା ଯାଏ

ସେ ସ୍ୱଭାବ ଦିଅ ତଡ଼ି ।

ଖୁସିର ପସରା ମେଲିବ ଏ ଧରା

ଘୁଞ୍ଚିଯିବ ଦୁଃଖ ନଈ

ଧାଇଁ ସୁଖ ନଈ ପ୍ରତି ପାଦ ଛୁଇଁ

କୁଳୁକୁଳୁ ଯିବ ବହି

ଗାଇ ମଧୁର ସଙ୍ଗୀତ

ଭେଦି ସର୍ବ ହୃଦ କରି ସମ୍ମୋହିତ

ସେତେ କି ପାନ ଅମୃତ !

ପ୍ରତିଟି ଚେତନ ନ ଜଗାଇ ମନ

ନିଜ ଭିତର ଦାନବ

ରଖିଥିଲେ ତେଜି ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଭିଜି

ନିତିଦିନ ସଢ଼ୁଥିବ

ଆସୁରିକ ଗୁଣ ବେଢ଼ି

ଯଦି ରହିଥିବ କିଆଁ ଲାଭ ହେବ

ରାବଣ ଛବିକୁ ପୋଡ଼ି ।