ଉଠ କଳା କାହ୍ନୁ

ଉଠ କଳା କାହ୍ନୁ, ଉଦେ ହେଲେ ଭାନୁ

    ଡ଼ାକନ୍ତି ଯଶୋଦା ମାଆ

ସଜାଡି ରଖିଛି ସର ଓ ଲବଣୀ

    ଖାଇବୁ ଧନରେ ଆ ଆ ।

ବଡଭାଇ ହଳୀ, ନିତ୍ୟ କର୍ମ ସାରି

    ଅପେକ୍ଷା କରିଛି ତୋତେ

ଉଛୁର ନ କରି ଶଯ୍ୟା ତ୍ୟାଗ କରି

    ଆସି ପହଞ୍ଚ ତୁରିତେ ।

ସୁର୍ଯ୍ୟ ଉଦୟ ପରେ ଉଠିଲେ ବାବୁ

    ଦେହ ଖରାପ ହୋଇବ

ବଳ, ବୀର୍ଯ୍ୟ, ନାଶ ହୋଇବରେ ଧନ

    ଆୟୁଷ ଯେ କମିଯିବ ।

ବ୍ରାହ୍ମ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ସ୍ନାନ, ଶୌଚ,ଆଦି

    କରନ୍ତି ଯେଉଁ ମନୁଷ୍ୟ 

ଆୟୁ,ଯଶ ବଢ଼େ ରୋଗ ଡରେ ତାଙ୍କୁ

     ଆଳସ୍ୟ ନ ଆସେ ପାଶ ।

କାକ ଓ କୁକ୍କୁଟ , ରାବ ଦେଇ କରି

    ଉଠାନ୍ତି ଆମକୁ ଧନ 

ପ୍ରଭାତ ହୋଇଲେ ବଉଳୀ, ଶ୍ୟାମଳୀ

    ହମ୍ବା ରଡ଼ି ଶୁଭେ ଜାଣ ।

ସୁଦାମ, ସୁବଳ ଓ ମଧୁ ମଙ୍ଗଳ

    ଗୋରୁ ନେଇ ଯିବେ ବନ 

ଡେରି ହେଲେ ତୋତେ ଛାଡି ଚାଲି

   ଯିବେ ଉଠ ମୋ ରଙ୍କ ରତନ ।

ଯିବି ଯମୁନାକୁ ପାଣି ଆଣିବାକୁ

    ଡାକିଲେଣି ଗୋପ ଗୋଇ

ଉଠରେ ମୋ ଧନ ଭାଙ୍ଗିଣ ସପନ

   ଚାହିଁ କି ପଡ଼ନା ଶୋଇ ।

ମାତା ଡାକ ଶୁଣି ପ୍ରଭୁ ନୀଳମଣି

   ଶଯ୍ୟା ତେଜିଣ ଆସିଲେ

ମୁହଁ ଧୋଇ ମାତା ପଣତ କାନିରେ

    ଆନନ୍ଦେ ମୁହଁ ପୋଛିଲେ ।

ଧନ୍ୟତୁଯଶୋଦା ଧନ୍ୟତୋ ତପସ୍ୟା

    ପୁତ୍ର ରୁପେ ପାଇ ହରି

ଜୀବନ ତୋହର ଧନ୍ୟ ହୋଇଗଲା

    କୋଳରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ଧରି ।

ମାଆ ପୁଅଙ୍କର ପାଦ ପଙ୍କଜରେ

    ଶରଣ ପଶୁଛି ମୁହିଁ

ପାରି ହୋଇ ଯାଏ ଏ ଭବ ସାଗର

   କୃଷ୍ଣ ନାମ ଗାଇ ଗାଇ ।