ତୁ ଛଦ୍ମବେଶୀ

ତୋ ସାଥେ ହଜେଇ ମୋ ଅତୀତକୁ

ଲିଭେଇଛି ସବୁ ହାତର ରେଖା

ଏ ଜୀବନ ପୁଣି ଏମିତି କାହାଣୀ

ରହିଗଲା ଆଜି ଅଧା ଲେଖା ।

ସପନରେ ଗଢ଼େ କୁହୁଡ଼ିର ଘର

ଭାବ ପ୍ରବଣତା ବୁଝେ ନାହିଁ

ଆଖିରେ ଭରିଛି ନିଦ ଯେ ଅନେକ

ସପନର ଯାଗା କୋଉଠି କାହିଁ ।

ପାହିନି ମୋ ରାତି ସପନ ପ୍ରଚୁର

ଝିଲିମିଲି ତାରା ହୋଇ ଝୁମେ

ଜାଣେନା କାହିଁକି ମୋ ନିରବତାକୁ

ବିରହ ତୁମରି ନିତି ଚୁମେ ।

ତୋ ଛଳନା ଜାଲରେ ଛନ୍ଦି ହୋଇ ମୁଁ

ହସିବା କେବେଠୁଁ ଭୁଲି ଯାଇଛି

ମନରେ ଥିବା ଅଶୁମାରି ଆଶା

କେବେଠୁ ମନରୁ ଲିଭି ସାରିଛି ।

ଜୀବନର ଏଇ ଚ଼ଲାପଥ ପରେ

କେବେ ପ୍ରତିଯୋଗୀ ହୁଏ ନିଜର ଛାଇ

ଜାଳେ ତିଳ ତିଳ କରି ସେ ନିଆଁରେ

ଓଠରୁ ହସ ବି ନିଏ ଚ଼ୋରାଇ ।

ଏଠି ବାଦଲ ବି କରେ ଚ଼କ୍ରବ୍ୟୁହ

ଲୁହର ବର୍ଷା ହୁଏ ନିଜ ଗହଣା

ଜାଳେ ତିଳ ତିଳ କରି ସେ ନିଆଁରେ

ହଜିଯାଏ ନିଜ ପତା ଠିକଣା ।

ଆକାଶ କୋଳର ଜୋଚ୍ଛନା ତଳେ ମୁଁ

ଖୋଜେ ଅତୀତର ସ୍ମୃତି ବାସନା

କାଟି ହେଉନାହିଁ ହିସାବ ଖାତାରୁ

ପାଇଥିଲି ଯାହା ଦୁଃଖ ଯାତନା ।

ବିଜନ ଆକାଶ ତଳେ ମୁଁ ପଥିକ

ନିଃସଙ୍ଗତା ମୋର ହୋଇଛି ସାଥି

ଚ଼ାଲି ଚ଼ାଲି ଯିବି ପ୍ରସସ୍ଥ ବିଥିରେ

ଯିବି ନାହିଁ ତିଳେ କେବେ ମୁଁ ଥକି ।