ସୁହାସିନୀ ଶୀତରାଣୀ

ଘାସ ଗାଲିଚାରେ ଶିଶିରର ଟୋପା

ମୁକ୍ତା ପ୍ରାୟ ଝଟକୁଛି

କଅଁଳା ବାଛୁରୀ ଅବୋଧ ଚପଳ

ମନ ଛନ୍ନଛନ୍ନ ନାଚୁଛି ।

ହେଉ ନାହିଁ ମନ ଆସିବାକୁ ଛାଡି

କଅଁଳିଆ ପ୍ରାତଃ ଖରା

ଶୀତରାଣୀ ତାର କାଉଁରୀ ପରଶେ

ଖୋଲିଛି ରଙ୍ଗ ପସରା ।

ବନ ଉପବନେ ମଧୁର ସୁବାସ

ଉଡେ ରଙ୍ଗ ପ୍ରଜାପତି

ଯୂଇ ଯାଈ ଚମ୍ପା ମାଳତୀ କେତକୀ

ଫୁଲ ଫୁଟେ ନାନା ଜାତି ।

ସୂରୁଜ କିରଣେ ରଙ୍ଗର ମୁରୁଜ

ରାତ୍ରୀ ଆସେ ପଟୁଆରେ

ଜଳେ ମିଞ୍ଜିମିଞ୍ଜି ତାରା ଦୀପପୁଞ୍ଜ

ସ୍ବପ୍ନ ମନେ ଉଙ୍କିମାରେ ।

ସ୍ବଚ୍ଛ ସାବଲୀଳ ନୀଳ ନୀଳିମାକୁ

ଜିଣି ଋତୁ ଶୀତରାଣୀ

ବରଷୁ ଅଛନ୍ତି ସ୍ନେହ ଶୁଭାଶିଷ 

ହାସ୍ଯରେଖା ମୁଖେ ଟାଣି ।।