ସ୍ପର୍ଶଟିଏ

ମୁଁ ଯେବେ ତୁମକୁ ପ୍ରଥମେ ଭେଟିଥିଲି ,

କଲେଜର ବଗିଚା ଭିତରେ ।

ତୁମେ ଝିଅଟିଏ ପରି ସେତେବେଳେ ଦେଖାଯାଉନଥିଲ !

ଫୁଲଟିଏ ହେଇଯାଇଥିଲ ସେତେବେଳେ !

ତୁମକୁ ଛୁଇଁବାର ଦୁର୍ବାର ଆଶା ସବୁ ଯେତେ ,

ସାରା ଦେହେ ଗୋଟେ ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ଇଚ୍ଛାରେ ବ୍ୟାପୀ ଯାଇଥିଲେ !

ମୁଁ ତୁମକୁ ଛୁଇଁବି କି ନା ଭାବୁଭାବୁ ,

ତୁମେ ପରିସ୍ଫୁଟ ହେଲ !

ଗୋଟେ ଗୋଲାପର ନରମ ପାଖୁଡ଼ା ପରି ,

ମୋ ପାପୁଲିକୁ ତୁମ ପାପୁଲି ଉପରେ ରଖିଲ ।

ମୋ ସାରା ଦେହରେ ଗୋଟେ ଅଦ୍ଭୁତ ରୋମାଞ୍ଚ !

ପହିଲିଥର ଗୋଟେ କିମ୍ଭୁତାକାର ଅନୁଭବ ,

ସତେ ଲାଗିଲା ଫୁଲମାନେ ନିର୍ଭୟରେ କଥା କହିଗଲେ ଏକା ସାଙ୍ଗରେ ,

ପକ୍ଷୀମାନେ ଗୀତ ଗାଇଗଲେ ବିନା କାରଣରେ ,

ସେଠି ସମସ୍ତେ ଥିଲେ ,

ପୁଣି ଲାଗିଲା ସେଠି କେହି ବି ନଥିଲେ ।

ଏକ ନିର୍ଜନତାର ପ୍ରାନ୍ତରରେ ଆମେ ଦୁହେଁ,

ଗୋଟେ ମୁକ୍ତାକାଶରେ ଦୁଇଟି ହଳଦୀବସନ୍ତ ଡେଣା ଝାଡିଗଲେ !

ତୁମେ ମୋ ଆଖିକୁ ଚାହିଁଲ ,

ଅପଲକେ ମୁଁ ତୁମକୁ ଚାହିଁ ରହିଥିଲି !

ସଞ୍ଜ ବୁଡି ରାତି ହେଲା ,

ରାତି ସରି ଦିନ ହେଲା ,

ମୁଁ ଜମା ଏସବୁ ଜାଣିପାରିଲି ।

ମୁଁ ସତରେ ଜମା ଜାଣିନଥିଲି,

ନାରୀର ସ୍ପର୍ଶରେ ଗୋଟେ ଅଦ୍ଭୁତ କିମିଆ ଥାଏ ବୋଲି !