ଅଶରୀରୀର ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ

ତୁ ଏତେ ଧରି ମନେ ରଖିଛୁ ମୋତେ ?

ଖାଲି ସେଦିନର ପିଲାଳିଆମି ପାଇଁ ।

ବାଃ ! ରେ ପ୍ରେମିକ ପ୍ରବର ,

ତୋ ପ୍ରେମକୁ ଶତକୋଟି ଜୁହାର ।

ଜାଣି ନାହୁଁ କି - ତୋତେ ପାଇବାର ଅଦ୍ଭୁତ ଅଭିଳାଷରେ -

ମୁଁ ତନ୍ନତନ୍ନ ହେଇ ଜଳିଗଲା ପରେ ,

ସେଦିନ ମୁଁ ନିଜକୁ ପଚାରିଲି -

"ଅଶରୀରୀ କ'ଣ ହେଇପାରେ ପ୍ରେମିକା କାହାର ?"

ସଶରୀରେ ପ୍ରେମ ଯଦି ମର୍ତ୍ତରେ ନାହିଁ,

ଅଶରୀରୀର ପ୍ରେମ କରିବାର କ୍ଷମତା କାହିଁ ?

ଏବେ ତୁ ମୋତେ କହିପାରୁ ସ୍ୱାର୍ଥପର !

ସେ ସ୍ବାର୍ଥ କିନ୍ତୁ ବିରହ ଆଉ ଅପେକ୍ଷା ନିଆଁର ,

ପ୍ରେମ କାହିଁ ଯେ ?

ଏବେ ତୁ ଜଳୁଥା ,

ତୋ ଦହନରେ ଜଳିଯାଉ ତୋର ସେ ସମାଜ ।

ସେ ଦହନ ବ୍ୟାପୁ ପାତାଳୁ-ଆକାଶ ,

ନରରୁ ଦେବତା , ଈଶ୍ଵର ଠୁ ନଶ୍ବର ଯାଏ ।

କିଛି ଦିନ ଅନ୍ତେ ତୁ ବି ମରିବୁ ,

ଶରୀରରୁ ପାଲଟିବୁ ଅଶରୀର !

ତୋ ଶରୀର ଯେବେ ଜଳିପୋଡି ଯିବ ,

ମୋ ଚିତାର ନିଆଁ ଚାରିଆଡ଼େ ବ୍ୟାପୀଯିବ !

ତୁ ହସୁଥିବୁ ମୁଁ ହସୁଥିବି ।

ପ୍ରେମ ଆମ ଶୂନ୍ୟତା ରେ ମିଶି ସାରିଥିବ ।