ସମୟ

ସବୁକିଛିକୁ ସଅଁପି ନୂଆ କରି ଆରମ୍ଭ କରୁଥିବା -

ଠୁକୁ ଠୁକୁ ହେଇ ଚାଲିବା ଶିଖୁଶିଖୁ ,

ଜୀବନ ଶିଖାଇଲା ବଞ୍ଚିବାର କଳା -

କୌଶଳର ଅଦ୍ଭୁତ ପ୍ରୟୋଗ

ସେଇଠୁ ଆରମ୍ଭ ଯେତେ ଯାବତୀୟ ଅବଶୋଷ

ପ୍ରାପ୍ତି - ଅପ୍ରାପ୍ତି ମିଛ ନାଟକର ମଞ୍ଚସ୍ଥ ସଂଳାପ ,

ପିତା - ପୁତ୍ର , ସ୍ବାମୀ - ସ୍ତ୍ରୀ ଅଥବା -

ଅନ୍ୟ ଚରିତ୍ର ମାନଙ୍କର ମଧୁର ମିଥ୍ୟା ଗଳ୍ପ

ପାକୁପାକୁ ପାଟିରେ ମା ମା ବୋଲି ଡାକ ଦେଉଦେଉ ,

ନିଇତି ଅଝଟ କରୁକରୁ ଚାଟଶାଳୀ ପାଠ ରହିଗଲା

ଗାଁ ବାବନ ଅବଧାନ ପାଖରେ ,

ଜାତକ ଲେଖି ହାତରେ ଧରାଇ ଦେଲା ଯେବେ -

ଭବିତବ୍ୟ ଲେଖା ହେଇଗଲା ପଟାଏ ତାଳ ପତ୍ରରେ

ଅଟକିନି ଘଣ୍ଟାର କଣ୍ଟା କେବେ ,

ନୀରବ ହେବା ଆଗରୁ ଅନ୍ଦାଜା ଦିଏ

କାହାର ସେଦିନ ପହରେ ଘଣ୍ଟାଟା ହଜିଗଲା ,

ତା ବାପା ଚାଲିଗଲା ବୋଲି ଆର ପାରିକୁ ,

ସେଇ ଦିନଠୁ ସେ ଚୁପ୍ ହେଇ ଯାଇଛି

ଅପେକ୍ଷା କରିଛି ତା ବାପାର ଫେରିବା ବାଟକୁ

ଘଣ୍ଟାର ନିର୍ଦ୍ଦେଶରେ କେହିଜଣେ ବିଛଣାକୁ ଯାଏ ,

ଥଣ୍ଡା ଥଣ୍ଡା ଲୋଚାକୋଚା ବିଛଣାରେ ପରସ୍ତେ

ଧୂଳି ଶୋଇରହିଥାଏ ଅନେକ ଦିନରୁ

କ୍ୟାଲେଣ୍ଡର ଚିରିଯାଏ ମୋ ହାତ ସ୍ପର୍ଶରେ ,

ସେଥିପାଇଁ ବୋଧେ ରାତି ହୁଏ ମୋ ହାତ ଘଡିରେ

ସକାଳ ହୁଏ ମୋ ମୋବାଇଲ ର ଆଲାର୍ମରେ ,

ତଥାପି ସମୟ ତାର ଚିରାଚରିତ ଗତିରେ ,

ଆପଣା ଲକ୍ଷ ପଥରେ ଖୁବ୍ ଜୋରରେ ଧାଇଁଥାଏ