ସପନ

ଶେଷ ହୀନ ଅଟେ ମନର ସପନ

ଅପେକ୍ଷାର ଅନ୍ତ ନାହିଁ,

ରାତ୍ରୀ ଅନୁଚିନ୍ତା ଉଭେଇ ଯାଏ ସେ

ପୂରୁବ ଆକାଶେ ଚାହିଁ ।

ବସନ୍ତ ମଳୟ କୁହୁତାନ୍ କେବେ

ମହୁଲ ଫୁଲର ବାସ,

ବିମୋହିତ ହୁଏ ଅନ୍ତରଟା କେବେ

ଓଠରେ ଆଣଇ ହସ ।

ସପନଟା କେବେ ନାନା ବିଧ୍ ପ୍ରଶ୍ନ

ପୁଣି କେବେ ମଧୁମତୀ,

ନିଘୋଡ଼ ନିଦରେ ସପନ ରେ ଖେଳି

ପାହିଯାଏ କେବେ ରାତି ।

ହୃଦୟରେ କେବେ ଅବାଞ୍ଛିତ ବର୍ଷା

ଅଜଣା ତେ ବହିଯାଏ,

ଜଳ ବିନା କେବେ ମରୁଭୂମି ପରି

ଧୂ ଧୁ ତାତି ଯାଏ ।

ଗୀତର ଗଜଲ୍ ପରି ଶୁଭୁଥାଏ

ହସି ଉଠେ ଏଇ ଜୀବନ,

ହେଲେ ବି ଏଥିରେ ସତ୍ୟତା ନ ଥାଏ

ସିଏ ପରା ଥିଲା ସପନ ।