ସପନ ନାୟକ

ତୁମକୁ ଆଖିରେ   ସପନ କରିଲି

ପ୍ରଥମ ନାୟକ ଭାବି

ଚୋରାବାଲି ପରି ତୁମ ଚାଲାଖିରେ

ହୃଦୟଟା ଗଲା ଦବି ।

ଭାବି ଥିଲି ତୁମେ  ଶଇଳ ଶିଖର

ଶିତଳ ତୁଷାର ପରି

ଶୀତ ବଦଳରେ  ମନକୁ ଜାଳିଲ

ଅଙ୍ଗାର ହେଲା ମୋ ଶିରୀ ।

ମନ ତଳ କଥା   କହି ହୁଏ ନାହିଁ

ଭାବିଲେ ସରେନା ରାତି

ପ୍ରୀତି ଅମାବାସ୍ୟା ଦେଖିଛି ତୁମର

ଏଇ ମୋ ଜୋଛନା ଛାତି ।

ଶୁଷ୍କ ମରୁ ପୃଷ୍ଠେ  ଟୋପାଏ ଶିଶିର

ଶିତଳ ଚନ୍ଦନ ଲେପ

ତୁମେ ବୋଳି ଦେଲ ଉଆଁସୀ ଅନ୍ଧାର

ମୁଁ କହିଲେ ମହାପାପ ।

ଜୀବନ ସଜାଡି   ସୁଖ ମୁଁ ଭୂଲୁଛି

ତୁମ ଛବି ହାତେ ଧରି

ଏମିତି ବାଟରେ ଛାଡି ଗଲ ମୋତେ

ରଖି ପାରେନା କି ଚିରି ।

ସେଇ ତୁମେ ଥିବ ପାଷାଣ ଦେବତା

ମୁହିଁ ଥିବି ପୂଜାରିଣୀ 

ଜୀବନର ଅନ୍ତେ ଲେଖନୀ ଲେଖିବ

କିଏ ସେ ହୃଦୟ ରାଣୀ ।