ମଳୟର ବିଭାବରୀ

ଫଗୁଣେ ବସନ୍ତ ପ୍ରିତି ପରଶରେ

ମଳୟର ବିଭାବରୀ,

କ୍ଷତ ଦେଇଯାଏ ବ୍ଯାକୁଳ ସ୍ପନ୍ଦନେ

ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଆଗମ ବାରି । 

ବ୍ଯାକୁଳତାପୂର୍ଣ୍ଣ ଆବେଗରେ ଭରା

ଅସଞ୍ଜତ କେଶ ରାଜି,

ଚାତକ ପରାୟ ଅପେକ୍ଷାରେ ରତ 

ଅଭିସାର ଯାଏ ଭାଜି ।

ବିଷର୍ଣ୍ଣ ବଦନ ବକୁଳ ସୁବାସେ 

ଚିନ୍ତନ ଯେ ଭାରାକ୍ରାନ୍ତ,

ମାନସପଟ୍ଟରେ ପ୍ରତିଛବି ଖେଳେ

ଶୋକାତୁର ଅବିରତ ।

ବିରହ ଗଞ୍ଜଣା ଅସହ୍ୟ ଯନ୍ତ୍ରଣା 

କଟାକ୍ଷ ବେଦନା ଭରା,

ଦ୍ବିଗୁଣିତ କରେ ଏକାନ୍ତ ଜୀବନ 

ସ୍ମୃତି ଥାଏ ଅପାଶୋରା ।

କାନ୍ତ ବିନା ହୁଏ ରଜନୀ ପ୍ରତିୟ

କୋଟି ଦିବା ସମ ସ୍ଥଳ,

ଆଖିରେ ଆଖିଏ ପ୍ରିତି ପିୟୁଷ ର 

ମଦନ ମଥନ ଜଳ ।