ତୁମେ ଥିଲ ବୋଲି

ତୁମେ ଥିଲ ବୋଲି ବସନ୍ତ ଋତୁ ଟା

ଦିଗ ହରା ହେଉଥିଲା,

ବଗିଚାରେ ଥରେ ବୁଲି ଆସୁଥିଲେ 

ପୁଷ୍ପ ଯେ ମହକୁ ଥିଲା ।

ତୁମେ ଥିଲ ବୋଲି ଗ୍ରୀଷ୍ମ ଋତୁ ପରେ 

ବାଦଲ ଘନାଉ ଥିଲା,

ରିମିଝିମି ଶବ୍ଦ ଉତ୍ତରା ପବନ

ସୁଲୁ ସୁଲୁ ବହୁଥିଲା ।

ତୁମେ ଥିଲ ବୋଲି ସମୁଦ୍ର ବକ୍ଷରେ

ତରଙ୍ଗ ଦୋଳାୟମାନ, 

ନା ନା ଜାତି ପକ୍ଷୀ ସୁଦୂର ଦେଶରୁ 

କରୁଥିଲେ ପଦାର୍ପଣ । 

ତୁମେ ଥିଲ ବେଳେ ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ରାତିରେ 

ଚନ୍ଦ୍ରମା ମଉଳି ଯାଏ,

ଆକାଶରେ ଫୁଟି ଟିକି ଟିକି ତାରା

ଧପ ଧପ କରୁଥାଏ ।

ତୁମେ ଥିଲ ବୋଲି ନିସଙ୍ଗ ଜୀବନେ 

ଉନ୍ମାଦନା ଖେଳୁଥିଲା, 

ସପ୍ତରଙ୍ଗ ତୋଳି ଶୂନ୍ୟ ଆକାଶରେ 

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ଆଙ୍କୁଥିଲା ।

ତୁମେ ଥିଲ ବୋଲି ମନର ମହକ 

ମହ ମହ ବାସୁଥିଲା, 

ସ୍ଥିତପ୍ରଙ୍ଗ ହୋଇ ମନ ମନ୍ଦିରରେ 

ଅପରୂପ ଗଢୁଥିଲା ।

ତୁମେ ଗଲା ପରେ ଚଳଚଞ୍ଚଳତା 

ଶୂନ୍ୟେ ପରିଣତ ହେଲା,

ଧରାବକ୍ଷେ ବୃକ୍ଷ ତରୁ ଲତା ମାନ

ମଉଳନେ ଝଡିଗଲା ।

ତୁମେ ଗଲା ପରେ ଆକାଶଟା ଖାଲି 

ଫିକା ଫିକା ଲାଗୁଥିଲା,

ରଙ୍ଗର ମହଲ ବେରଙ୍ଗ ହୋଇଲା

ମନ ମରି ମରି ଗଲା ।

ତୁମେ ଗଲା ପରେ ଗହଳି ମଧ୍ୟରେ 

ନିଛାଟିଆ ଲାଗୁଥିଲା,

ଶୁଷ୍କ ପଡିଗଲା ଆନନ୍ଦ ଜୀବନେ 

ନିଃସଙ୍ଗତା ଛାଇଗଲା ।

ଫେରିଆସ କୃଷ୍ଣ ରାଧାରାଣୀ ସଙ୍ଗେ  

କରି ବଇଁଶୀ ବାଦନ, 

ସତେଜିତ ହେଉ ଧରଣୀର ବକ୍ଷ

ପୁଲକିତ ହେଉ ମନ ।

ଖେଳିଯାଉ ମନେ ଆନନ୍ଦ ଲହରୀ 

ଶୂନ୍ୟ ଆଲୋଡନ କରୁ,

ଗୋପାଙ୍ଗନା ଧରି କାଖରେ କଳସୀ 

ପ୍ରେମ ଆସ୍ବାଦନ କରୁ ।

ବଇଁଶୀର ସ୍ବନ ବିମୋହିତ କରୁ

ସକଳ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ମନ,

କୃଷ୍ଣ କଳା ନେଇ ଚିତ୍ରଣ କରନ୍ତୁ 

ସମଗ୍ର ଜୀବ ଜୀବନ ।।