ମରୁ ମରୀଚିକା

ସ୍ବପ୍ନ ନଗରୀରେ ଚାକଚକ୍ଯ ବସ୍ତୁ  

ସବୁ ମୁକ୍ତା ଭଳି ଲାଗେ,

ପଥହରା ହୋଇ ଭାବନ୍ତି ପଥିକ

ପଥ ଛାଡି ଅନୁରାଗେ ।

ଚମକୀଲା ବସ୍ତୁ ସବୁ ସୁନା ନୁହେଁ

ଜାଣନ୍ତି ଅଳ୍ପେ ବହୁତେ, 

ତଥାପି ମନୁଷ୍ୟ ଲୋଭାଗ୍ରସ୍ତ ହୋଇ

ଧାଏଁ ମରୀଚିକା ପଥେ।

ମରୀଚିକା ସନ୍ତରଣ ଦୁଃଖ କାରଣ

ଏ କଥା କି ଭାବେ ମନ,

ଆଣ୍ଠୁ ଗଣ୍ଠି ଛିଣ୍ତି ରକ୍ତାକ୍ତ ହୋଇ ବା

ଶେଷରେ ଏ ପରିଣାମ ।

ବାସ୍ତବିକତାକୁ ଭୁଲିଯାଆନ୍ତି ଯେ

ଅବାସ୍ତବ ମୋହେ ପଡି,

ଆସକ୍ତିର ବଶେ ହୁଡି ବସନ୍ତି ସେ

ସ୍ବଧର୍ମରେ ପଡେ ବାଡି ।

ଅବିବେକିପଣେ ସ୍ବତଃ ଉପାର୍ଜନେ

ସାର୍ଥକ ଜୀବନ ତୁଲେ,  

ବିବେକ ଖଟାଇ ଅଗ୍ରସର ହେଲେ

ପ୍ରମାଦ ନ ପଡେ ଭଲେ ।