ନୀଳ ଜହ୍ନ

ନୀଳ ଜହ୍ନ ଦିନେ 

  ତୋଳିଥିଲା ଘର 

    ସ୍ବପ୍ନ ମାୟାଜାଲେ 

      ମୋ ମନ ଆକାଶ ପରେ 

ଭିଜାଇଥିଲା ସେ 

  ମିଠା ଜୋଛନା ରେ 

    ମୋ ଦେହ ମନକୁ 

      ପ୍ରଣୟ ମହ୍ଲାର ଧାରେ ।

ହଜେଇଥିଲି ମୁଁ 

  ପରିଚୟ ମୋର 

    ଭୁଲିଲି ନିଜକୁ 

     ତା ପୀରତି ଢ଼େଉ ନୀରେ 

ଝୁମୁଥିଲା ମନ 

  ଅପୂର୍ଵ ଚମକେ 

    ପୁଲକ ବି ଥିଲା 

      ତା ନହୁଲୀ ପରଶରେ ।

ପ୍ରଜାପତି ରଙ୍ଗେ 

  ରଙ୍ଗୀନ ସ୍ବପ୍ନ ମୋ 

    ଫୁଲର ବାସ୍ନାରେ 

      ବିମୋହିତ ଭାବନାରେ ।

ଆଜିକାଲି କାହିଁ 

  ଆସେନାହିଁ ଜହ୍ନ 

    ଢାଳେନି ଜୋଛନା 

      ମୋ ମନ ଆକାଶ ପରେ 

ଭିଜେନି ଆଉ ବି 

  ଦେହ ମନ ମୋର 

    ହୃଦୟ କାନନ 

      ତା ମିଠା ଜୋଛନା ଧାରେ ।

ପ୍ରତିବିମ୍ବ ମୋର 

   ଦେଖିପାରେ ନାହିଁ 

     ଲିଭିଛି କେବେଠୁ 

    ତା ପ୍ରଶସ୍ତ ଛାତି ତଳୁ 

ପରଦେଶୀ ସିଏ 

  ଜଳାଏ ହ୍ରୁଦକୁ 

    ପ୍ରତିଶୃତି ଯେତେ 

      ଭୁଲିଲାଣି କେତେ କାଳୁ ।