ସନ୍ଧ୍ୟା ଗୋ ତୁମେ

ସନ୍ଧ୍ୟା ଗୋ ତୁମେ ପ୍ରତିଚୀ ଗଗନେ

ଆଙ୍କି ଦିଅ କେତେ ଛବି

ଅସ୍ତ ହେଲେ ରବି ଆସ ପଦ ଚାଳି

ଗାଇ ମଧୁର ପୁରବୀ ।

କବିଙ୍କୁ ବିଭୋର କରାଅ ଗୋ ତୁମେ

ଆଙ୍କି ଅନେକ ସୁଚିତ୍ର

ପୁଲକିତ କର ପ୍ରାଣୀ ମନ ଚିର

ହରି ନିଅ ମନ ଚିତ୍ତ ।

ପ୍ରତିଚୀ ଆନନେ ସନ୍ଧ୍ୟା ଗୋ ତୁମେ

ଅବିର ଦିଅ କି ବୋଳି

ପ୍ରାଣୀ ଙ୍କ ର ମନ ଆନନ୍ଦେ ଉଚ୍ଛୁଳି

ଉଠେ ଶୁଭ , ହୁଳହୁଳି ।

ଶୁଭେ ପ୍ରତି ଗୃହ ଅଙ୍ଗଣ ପ୍ରାଙ୍ଗଣେ

ତୁଳସୀ ବୃକ୍ଷର ମୂଳେ

ଗୃହ ସିମନ୍ତିନୀ ସନ୍ଧ୍ୟା ଦୀପ ଜାଳି

ଦିଏ ଏହି ଶୁଭ କାଳେ ।

ପିତ ଓ ଲୋହିତ ମୟୁଖେ ଚିତ୍ରିତ

ପଶ୍ଚିମ ଅମ୍ବର କୋଳ

ନୀଡ଼ ଅଭିମୁଖେ ବିହଙ୍ଗେ ଫେରନ୍ତି

ଗୋଠୁ ଯାନ୍ତି ଗୋରୁ ପଲ ।

ଶ୍ରମ ଜିବୀ ଯେତେ ପୁଲକିତ ଚିତ୍ତେ

ଫେରନ୍ତି ନିଜ ଆବlସେ

ଶଙ୍ଖ ହୁଳହୁଳି ଶବଦ ଉଚ୍ଛୁଳି

ଧୂପ ଦୀପ ଗନ୍ଧ ବାସେ ।

ତୁମରି ଆଗମେ କେତେ ମନୋରମେ

ସଜ୍ଜିତ ହୁଏ ପ୍ରକୃତି

ଦିନ ଶ୍ରମ କ୍ଳାନ୍ତି ଭୁଲାଇ ପ୍ରଶାନ୍ତି

ଦିଅ ତୁମେ ନିତି ନିତି ।

ଦିବସ ଗହଳ କ୍ରମେ କମି କମି

ଆସଇ ରଜନୀ ରାଣୀ

ସ୍ନିଗ୍ଧ ସୁଶୀତଳ ବସୁମତୀ କୋଳ

ଅନ୍ଧକାର ଆବରଣି ।

ଆଣି ଆଚ୍ଛାଦିତ କରି ଦିଏ କ୍ଷଣେ

ଜଳ ସ୍ଥଳ ବନ ଗିରି

ଆକାଶ ରେ ଟିକି ତାରା ଫୁଲ ଫୁଟି

ମିଞ୍ଜି ମିଞ୍ଜି ଦିଶେ ଜଳି ।