ସମୟ ବୃକ୍ଷ

ନିଷ୍ଟୁର ସମୟ ବୃକ୍ଷ କୋରଡରେ

ବାନ୍ଧିଛି ଜୀବନ ବସା

କେବେ ହସ ଡାଳେ କେବେ ଲୁହ ଡାଳେ

ସୁଖ ପତ୍ରକୁ କରିଛି ଆଶା ।

ସମୟ ଡାଳରୁ ଝଡିପଡିଥିବା ସେଇ

ଆପଣାର କିଛି ମୁହୂର୍ତ୍ତ

ସାଉଁଟିିବାକୁ ହାତ ବଢାଏ ଯେବେ 

ମୁଁ ବାମନ ସେ ଦୂର ଆକାଶ ଚାନ୍ଦ ।

ବୃକ୍ଷେ ମୂଳେ ବସି କାଳ କାଠୁରିଆ

ପକାଉଛି ଧିରେ ଚୋଟ

ଗଛ କଟିଗଲେ ଜୀବନ ଦୀପ ଲିଭିବ

ହୋଇବ ସମୟେ ଫାଟ ।

ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ଡାଳ ଭାଙ୍ଗୁଅଛି

ଆଶା ଅଭିଳାଷ ସ୍ବପ୍ନ

ଧିରେ ଧିରେ ଧକ୍କା ବୟସ ମାରୁଛି

ବୃଦ୍ଧ ହେଉଛି ମନ ।

ବିଧିର ନିର୍ଦ୍ଦେଶ କଠୋର ଶାସନେ

ବନ୍ଧା ପଡ଼ିଛି ଜୀବନ ଡୋର

ଅମାନ୍ୟ କରିବ ସଂଘର୍ଷ କରିବ

କିଏ ଅଛି ସେଇ ବୀର ।

ଜଳିପୋଡି ପାଉଁଶ ହୋଇବ ଯେ ଦିନେ

ସେଇ ଝଡି ଯାଇଥିବା ମୁହୂର୍ତ୍ତ

ମନେ ଅସୁମାରୀ ସ୍ବପ୍ନକୁ ସଜାଇ

ଲିଭିଯିବ ସୁନ୍ଦର ଅତୀତ ।

କାଳ ନବ ବାନ୍ଧି କାଳଫାସ ଦେଇ

ସମୟ ବୃକ୍ଷ ଜୀବ ମଉଳି

ଧର୍ମ ଏକା ସାଥେ ଛାଇ ହୋଇ ଥିବ

ନଥିବ ଗଲାବେଳେ ପାପ କଳି ।