ଦୁଇ କୂଳକୁ ହିତା

ମାତୃଗର୍ଭେ ଦେଖି କନ୍ୟା ସନ୍ତାନ ବୋଲି

ଜୀବନୁ ନ ଦିଅ ମାରି

ବଞ୍ଚିବାକୁ ଦିଅ ଏ ସୁନ୍ଦର ସଂସାରେ

ଦେବ ସେ ଗୌରବ ଭରି ।

କନ୍ୟାଟିଏ ବୋଲି ଘୃଣା କରନାହିଁ

ସେ ହେବ ଦିନେ ଜଗତଜିତା

ବୃଦ୍ଧ କାଳେ ତୁମ ସାହାରା ହୋଇବ

ଲେଖିବ ନୂତନ ଗାଥା ।

ଝିଅଟିଏ ବୋଲି ତାକୁ କଳଙ୍କ ଭାବନି

ନୁହେଁ ସେ କଳଙ୍କିତ ଅଧ୍ୟାୟ

ମମତାମୟୀ ସେ କରୁଣାର ବାରି

କେବେ ହୁଏନାହିଁ ନିର୍ଦ୍ଦୟ ।

ଝିଅ ବୋଲି ତାକୁ ବୋଝ ଭାବନାହିଁ

ଶେଷ ବେଳର ସେ ଆଶାବାଡି

ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତର ଅନନ୍ୟ ଉଦାହରଣ

ସମସ୍ତଙ୍କ ଅନ୍ଧର ଲଉଡି ।

ନାରୀଟିଏ ବୋଲି ହେୟ ନ ମଣ

ନ ଦିଅ ତାକୁ ନିର୍ଯ୍ୟାତନା

ସରଳମନା ସେ ହୃଦୟ ଜିଣିବା ଜାଣିଛି

ପରକୁ ବି କରିନିଏ ଆପଣା ।

କେବେ ମାତା ଭଗ୍ନୀ କେବେ ସେ ବାନ୍ଧବୀ

କେବେ ପୁଣି ହୁଏ ଜାୟା

ଜନମ ଦେଇ ପୁଣି ଜନନୀ ବୋଲାଏ

ଗଢି ଆଉ ଏକ କାୟା ।

ଦୁହିତା ବୋଲାଏ ଦୁଇ କୂଳକୁ ଯେ ହିତା

ଦୁଇ କୂଳର ସମ୍ପର୍କ ସେତୁ

ହୀନିମାନ ନକର ବଦନାମ ନକର

ସମାଜେ ନିନ୍ଦିତ ନ ହେଉ ।

ପୋଛିଦିଅ ମନରୁ ଅବିବେକୀ ଭାବନା

ଗଢ଼ିବା ସୁସ୍ଥ ଏକ ଦୁନିଆ

ସମ୍ମାନ ଦେବା ନାରୀ ମାନଙ୍କୁ ସମସ୍ତେ

ଆଉ ଭ୍ରୁଣ ହତ୍ୟା ନ କରିବା ଜମା ।