ଶୀତ ରାତି

ସେଦିନ ଶୀତ ରାତିରେ ଉଜାଗର

ନିର୍ଜନ ରାସ୍ତାରେ ବାଟବଣା ଚଢ଼େଇ

ଖୋଜି ବୁଲୁଥିଲା ପାଇବାକୁ ଠିକଣା

ନିଜ ଲୋକ ନାହିଁ କାନ୍ଦେ ବାହୁନି ବାହୁନି ।

ଖୋଲା ଆକାଶ ତଳେ ଥଣ୍ଡାର ପ୍ରକୋପେ

ରାସ୍ତା କଡ଼ରେ ଥିବା ବତିଖୁଣ୍ଟକୁ ଆଉଜି

ନିନ୍ଦୁଥିଲା ନିଜ ଭାଗ୍ୟ ଦେଖି ହାତରେଖା

ନିଜେ ସମାଜରେ ଦୋଷି ଥିଲା ସାଜି ।

ଭୋକ ବିକଳରେ ଘୁରି ବୁଲୁଥିଲା 

ପାଇବାକୁ କିଛି ଆହାର ବୋଧେ

ସବୁଠି ନିରାଶା ଅସହ୍ୟ ଅନ୍ଧକାର

ଲୁଣିଆ ଝର ଓଠ ପିଇଗଲେ ଭାରି ବାଧେ ।

ସାନ୍ତ୍ଵନା ଦେଇ ବୁଝାଏ ନିଜକୁ କେବେ

କେବେ ନିଜ ଉପରେ ବିଶ୍ୱାସ ହରାଏ

ଓଦା ଭୂଇଁ ଉପରେ ଅଭିମାନ କରି କେବେ

ଶୀତ ରାତିରେ ଥରି ଥରି ଶୋଇଯାଏ ।

ସ୍ଵପ୍ନ ଦେଖେ ଗାଢ଼ ଭବିଷ୍ୟତର ରୂପରେଖ

ପାଇବାକୁ ରାତି ଅନ୍ଧାର ଅନ୍ତରାଳେ

ସୁନେଲି ସପନ ଧୋକା ଦେଇ ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ କରନ୍ତି

କୋହ ଉଠଇ ପୁଣି କେତେ ଛାତିତଳେ ।

ଅପେକ୍ଷା କରିଛି ସେଇ ଆଶାର ଆଲୋକ

ଆଉ ଗରମ ପରଶ ପାଇବାକୁ ଜୀବନେ

ଅନ୍ଧାରକୁ ପଛରେ ପକାଇ ସ୍ୱପ୍ନର ପୁଟୁଳି ବାନ୍ଧି

କାମନାର ଦୀପ ଶିଖା ଜଳୁଥାଏ ମନେ ।