ମମତାମୟୀ ମୋର

ସମୀର ସମୀର କିଏ ଡାକୁଅଛି

ମୋତେ ଆଜି ସତେ ହାତ ଠାରି

ଯେତେ ବୁଝାଇଲେ ମନ ବୁଝୁନାହିଁ

କୋହ ଯାଉଅଛି ଭରି ।

କେତେ ଋତୁ ପୁଣି ଖେଳିତ ଯାଇଛି

ଏ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ଭୂମି ପରେ

ତବ ସାୟା କିନ୍ତୁ ଭୁଲି ମୁଁ ପାରୁନି

କେବେ ହେଲେ ମାତ୍ର ଥରେ ।

ଘରେ ତବ ଖେଳୁ ଅଛି ଆଜି

ଅଜବ ଏ ନୀରବତା

କେଉଁ ଦିଗେ ଯାଇ ରହିଲୁ ଜନନୀ

ଦେଇ ଏତେ ମୋତେ ଚିନ୍ତା ।

ପ୍ରତିଟି ମୁହୁର୍ତ୍ତ ଖୋଜୁଛି ଗୋ

ଜନନୀ ତୋତେ ଦିବା ନିଶି

କେତେ ତିଥି ପର୍ବ ସାଥିରେ ନେଇ

ବର୍ଷଟିଏ ଗଲା ସତେ ବିତି ।

କାହାଠୁ ବୁଝିବି କାହାକୁ କହିବି

ନିତି ଦିନ କଥା ପୁଣି

ଅନାଥ କରିଣ ଚାଲିଗଲୁ ଆହେ

ମଙ୍ଗଳମୟୀ ଜନନୀ ।

ଏକାଦଶୀ ତିଥି ମନେ ପଡୁ ନାହିଁ

ଭୁଲିଗଲିଣି ପର୍ବପର୍ବାଣୀ

ତୋ ଘରେ ଆଉ ଚାଲୁନାହିଁ ଟିଭି

ଆସୁନି ତୋ ବିପି ମେଡିସିନି ।

ଶୋଇବା ଘର ତୋ ଖୋଲା ପଡିଅଛି

ତୋର ଅବର୍ତ୍ତମାନ ରେ

ଝୁରୁଛି ତୋ ଖଟ ଝୁରୁଛି ଚଷମା

ଏ ମନ ମୋ ଝୁରି ମରେ ।

ଉତ୍ତପ୍ତ ନିଦାଘେ ଥଣ୍ଡା ଭଲ ପାଉ

ଖୁସି ହେଉ ଦେଖି ଶାଗ ପଖାଳ

ପାଚିଲା ଆମ୍ବ ଦେଖିଦେଲେ ସତେ

ମନ ଭରିଯାଏ ତୋର ।

ତୋ ନାତି ନିପୁନ ପାଇଲେ ସଂସ୍ଥାନ

ମୁମ୍ବାଇ ନଗରେ ଯାଇ

କିଟି ବାହାଘର ହୋଇଲା ସଂପନ୍ନ

ଦେଖି ତୁ ପାରିଲୁ ନାହିଁ ।

ସେବିବାକୁ ମୋତେ ପଡିବ ବୋଲି

ଘରକୁ ଫେରିଲୁ ନାହିଁ

ଭାବିଲୁ କି ତୋ କାର୍ଯ୍ୟ ସଲା ବୋଲି

ମୋଠାରୁ ନେଲୁ ମୁହଁ ଫେରାଇ ।

ବର୍ଷ ବର୍ଷ କାଳ ରହିଲୁ ତୁ ଏକା

କେତେ ଦହଗଂଜ ହୋଇ

ଏତେ ସୁତ କନ୍ୟା ଜନମ ଦେଇ

କି ଲାଭ ପାଇଲୁ ତୁହି ।

ବୋଝ ବୋଲି ନିଜକୁ ଭାବିଲୁ କି

ହେ ମମତାମୟୀ ମୋର

ଭାବିଲୁ କି ତୁ ଘରୁ ଚାଲିଗଲେ

ହାଲୁକା ହେବ ଏ ପରିବାର ।

ଏତେ ବଡ କାୟା ଲୁଚିଗଲା କାହିଁ

ଥମିଗଲା ହୃତ ସ୍ପନ୍ଦନ

ଯେତେ ଝୁରିଲେ ବି ମିଳିବନି ଆଉ

ଥରେ ହେଲେ ତୋ କୋଳେ ଜନମ ।

ହଜିଗଲା ସ୍ନେହ ହଜିଗଲା ସ୍ମୃତି

ହଜିଗଲା ତୋ ମୁଖ ବଦନ

ହଜିଗଲା ତୋର ଖିଲିଖିଲି ହସ

ହଜିଗଲା ତୋ ଗୀତ ଭଜନ ।

ଦଶ ମାସ ଗର୍ଭେ କରିଲୁ ଧାରଣ

ବଢାଇଲୁ ଦେଇ ପ୍ରାଣ

ଟିକେ ସେବା ପାଇଁ ଦେଲୁନି ସୁଯୋଗ

ଶୁଝିଦେବି ବୋଲି ମାତୃ ଋଣ ।

ଜନମଟା ମୋର ହୋଇଗଲା ବୃଥା

ଆଉ କିଛି ନାହିଁ ଆସକ୍ତି

ତୋ ବିହୁନେ ଆଉ ପାଉନି ଟିକିଏ

କୋଉଠି ହେଲେ ହେଁ ଶାନ୍ତି ।

ପାଇଗଲୁ ମୁକ୍ତି ହୋଇଗଲୁ ଶାନ୍ତି

ଛନ୍ଦ କପଟ ଏ ସଂସାର ଭିତରୁ

କେତେ କଲବଲ ହୋଇଥାନ୍ତୁ ଆଉ

ନେଇ ତୋ ନିଷ୍କପଟ ମନ ତରୁ ।

ପାଇବିନି ଆଉ ଏ ଜନମେ କେବେ

ତୋ ପରିକା ମାଆ ଟିଏ

କହିବେନି କେହି ମୋ ଦୁଃଖ ବେଳରେ

ତୋ ପରିକା ଆହା ଟିଏ ।

ଝୁରୁଅଛି କେତେ ଝୁରୁଥିବ ତୋତେ

ଆଜି ତୋର ନନ୍ଦ ଭବନ

ସବୁ ମୋହ ମାୟା ଲିଭାଇ ଦେଇଣ

ଲୁଚାଇଲୁ କି ତୋର ନାମ ।

ସବୁ ମାତିଛନ୍ତି ପତ୍ନୀଙ୍କ ସେବାରେ

ପୁଣି ସ୍ଵାମୀ ସନ୍ତାନଙ୍କୁ ନେଇ

ତୁ ଚାଲିଗଲେ ଫରକ ପଡୁନି

ଗଦ୍ଦାର ଏ ଦୁନିଆ ପାଇଁ ।

ଏ ସଂସାର ନୁହେଁ ତୋ ପରିକା

ଦେବୋପମ ବ୍ୟକ୍ତି ପାଇଁ

ଦାନବ ଏଠାରେ ରୁହନ୍ତି ଖୁସିରେ

ମାତା ପିତାଙ୍କୁ ପାଦେ ଏଡାଇ ।

ଝୁରୁଛନ୍ତି ଆଜି ତୋ ନାତୁଣୀ ଲାଲି

କେତେ କଲବଲ ହୋଇ

ଆଈଙ୍କୁ ତାଙ୍କର ଭୁଲିବେନି ବୋଲି

ସ୍ମରଣିକା ପ୍ରକାଶିଲେ ସେହି ।

ମାଆ ରୂପେ ତାଙ୍କୁ(ଲାଲି)

ଦେଖିବୁ ବୋଲି କେତେ କରିଥିଲୁ ମନ

ସେ ଆଜି ମାଆ ହୋଇଲା ବେଳକୁ

ଚାଲିଗଲୁ କରି ଅଭିମାନ ।

ମୋ ଧନ ଇନ୍ଦିରା ହଜିଗଲା କେଉଁ

କାଳର କରାଳ ଗର୍ଭରେ

ମାମା ଶବ୍ଦଟିକୁ ପୋଛି ଦେଲା ମୁଖୁ

ବିଧାତା ନିର୍ଦ୍ଦୟ ଭାବରେ ।