ପ୍ରୀତିର ପରଷ

କୋମଳ ବଚନ ହୃଦୟର ଭାଷା ପଢେ l

କୋଟିଏ ସମ୍ପତ୍ତି ତୁଚ୍ଛ ଲାଗେ ତାହା ତୁଲେ,

ନମ୍ରତା, ବିନୟ ପଣ ମଣିଷକୁ କିଣେ l

ଜାତି, ଧର୍ମ ତାର ପାଶେ ମଥାନତ ହୁଏ...

ସରଗ ପରିକା ଲାଗେ ପ୍ରୀତିର ପରଷ l

ଦୁଃଖର ସଂସାରେ ମନ ନ ଲାଗେ ନିରସ,

ଦୁଃଖ, ସୁଖ ଝଡ଼ ପରି ଆସିବ ବା ଯିବ l

ସ୍ନେହର ପରଷ ଥିଲେ ମନ ନ ଭାଙ୍ଗିବ.....

ଉପର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ କେବେ କଥା ନ କହିବ l

ହୃଦୟ ସୁନ୍ଦର ପଣ ମନକୁ ଜିଣିବ,

ଗୁଣର ପୂଜାରୀ ଯିଏ ଗୁଣକୁ ଚିହ୍ନିବ l

ରୂପତାର ପାଶେ ଫିକା ତମସା ସାଜିବ....

ନମ୍ରତା ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବେ ଆପଣା ଦୋଷା, ଦୋଷ l

ମାନିଲେ ନ ରୁହଇ ଯେତେକ ଗ୍ରହ, କଷ୍ଟ,

ସମ୍ପଦର ବଡ଼ିମାରେ ନ କର ଚାତର l

କର୍ମ କରୁଥିବ ଯଥା ଵିଧି ବିଧାନର....

ଜୀବନର ସବୁ ରଙ୍ଗ ଅଳ୍ପ ସମୟକୁ l

କ୍ଷଣକରେ ରଙ୍ଗହୀନ ରଙ୍ଗୀନ ସ୍ବପ୍ନକୁ,

ଫଗୁଣ ରଙ୍ଗର ବାସ ପ୍ରଭୁ ଙ୍କ ଅଙ୍ଗକୁ l

ଶ୍ରୀ ଅଙ୍ଗର ରଙ୍ଗେ ଭର ନିଜ ଜୀବନକୁ....

ପିତା, ମାତା ଜୀବନର ପ୍ରଥମ ଠାକୁର l

ନିଶ୍ୱାସ, ପ୍ରଶ୍ୱାସ ଦେହ ଦାନ ଯେ ତାଙ୍କର,

ମନେ କେବେ ଦୁଃଖ ଦିଏ ଅଭାଗ୍ୟ ସେ ନର l

ଯାତନା, କଷଣ କିଣେ ଜୀବନେ ତାହାର.....

କେତେ କଷ୍ଟ ସହି ସେହି ଗଢ଼ନ୍ତି ପିଲାଙ୍କୁ l

ଦୁଃଖ କ'ଣ ଜାଣିବାକୁ ଦିଅନ୍ତିନି ବାବୁ,

ନିଜେ ଦୁଃଖେ ରହି ଧନ ସୁଖ ବାଣ୍ଟିବାକୁ l

ଜନ୍ମ ଦେଇ ଧନ୍ୟ ବୋଲି ମଣନ୍ତି ନିଜକୁ.....

ପିତା, ମାତା ଯେଉଁ ଘରେ ଆନନ୍ଦରେ ଥାନ୍ତି l

ସେ ଘର ସରଗ ସମ ଦେବତା ଭାବନ୍ତି,

ଯେଉଁ ଘରେ ପିତା, ମାତା ପୂଜା ପାଉଥାନ୍ତି l

ଦେବା, ଦେବୀ ସଦା ଆଶିଷରେ ଭରିଥାନ୍ତି.....

ଜୀବନ ତ ନୁହେଁ ଧନ ସବୁଦିନ ପାଇଁ l

ଆଜି ଅଛି କାଲି କିଏ ଯିବରେ ପଳାଇ,

ମିଛସ୍ୱାର୍ଥ, ମିଛଅଂହ, ମିଛଖେଳ ଖେଳି l

ଦିଦିନ ର ଖେଳାଳି ଯେ ମିଛ ପଶାପାଲି.....

ଆସିବା, ଯିବାର ଚାବି ନାହିଁ ଆମ ପାଶ l

କିସ ପାଇଁ ଭଣ୍ଡାରକୁ ଲୋଭେ ପରବଶ,

କେତେ ରାଜା,ପରଜା ଯେ ଅଛନ୍ତି କେ ଦେଶ l

ଗର୍ବ, ଦମ୍ଭ, ଅଭିମାନ ହୋଇଅଛି ନାଶ.....

ବଞ୍ଚିବାର ଅଛି ଯଦି ଅଳପ ଦିନକୁ l

କିବା ଅଭିମାନ ପରା ଏଇ ଜୀବନକୁ,

ପିତା,ମାତା ମନେ ଦୁଃଖ କେବେ ନ ଦେବାକୁ l

ଶପଥ କରିବା ମନେ ଇଷ୍ଟସେବା ତାକୁ.....

ସେ ହସିଲେ ଆମ ହୃଦୟରେ ଶାନ୍ତି ଆସେ l

ଶାନ୍ତିରେ ରହିଲେ ସଦା ମମତା ବରଷେ,

ତାଙ୍କ ଆଶୀର୍ବାଦ ଥିଲେ ଦୁର୍ଗୁଣ ପଥରେ l

ସୁଗମ ହୁଅଇ ପ୍ରାଣ ଚଳିବା ସୁଖରେ.....

ପିତାସ୍ୱର୍ଗ, ପିତାଧର୍ମ ଏ ଜୀବନେ କାମ୍ୟ l

ତାଙ୍କ ପରି କିଏ ହେବ ସନ୍ତାନ ସେ ଧନ୍ୟ,

ସ୍ନେହ, ପ୍ରେମ, ଅମୃତର ଦିବ୍ୟ ଅନୁଭବ l

ଭଲ ପାଇବାରେ ତାଙ୍କ ନ ଥାଏ ବିକଳ୍ପ.....

    ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ