ସମୁଦ୍ର

ହେ ସମୁଦ୍ର, ଭାରି ମନେ ପଡୁଛି

ଆଜି ତୁମ କଥା,

ନୀଳ ତରଙ୍ଗମାଳାର ଅନୁପମ ଦୃଶ୍ୟ,

କେତେ ଶାନ୍ତ ଶିଷ୍ଟ ତୁମ 

ବିଶାଳ ବକ୍ଷର ଜଳରାଶିି,

ତୁମର ଗାମ୍ଭିର୍ଯ୍ୟଭରା

ସୁ ସୁ ଶବ୍ଦ; ମନ ତନରେ ସୃୃଷ୍ଟି

କରେ ପୁଳକ ! ଶିିିହରିିିଉଠେ 

ସାରା ଶରୀରଟା !

ହେଲେ ହେ ସମୁଦ୍ର, ତୁୁମେ ବିି

ତ ବେଳେ ବେଳେ ଉଗ୍ରରୂପ ଧାରଣ

ଧାରଣ କରିପାର । ତୁମର ସେ 

ବିଶାଳ ରୂପ ଦର୍ଶନରେ ମନରେ

ଛନକା ପଶିଯାଏ,

ଧଡ ଧଡ ହୋଇଯାଏ ଛାତିଟା !

ତୁମର ଘୁୁ ଘୁ ସିିଂହନାଦ

ଗର୍ଜନ ଶୁଣି ଥରେ ଉଠେ ମେଦିିନୀ,

ଭାଙ୍ଗି ଯାଏ କୁମ୍ଭକର୍ଣ୍ଣ ନିଦ୍ରା ମଧ୍ୟ ।

ଅସ୍ତବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇପଡେ ସାଧାରଣ

ଜନଜୀବନ,

କେଉଁ ଅତର୍କିତ ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ

ତୁମର ରୂପ ଯେ ଭୟଙ୍କର ହୋଇପାରେ,

ସେ କଥା ଜାଣେ ବା କିିିଏ ?

ସତରେ ତୁୁମର ସେ ବିକଟାଳ

ରୂପ ଦେଖି ସହସା ଶୂନ୍ୟ ହୋଇପଡେ

ଦେହର ଅମାପ ବଳ ଶକ୍ତି,

ଜ୍ଞାନ ବିଜ୍ଞାନର ସବୁ ଅକଳ 

ଗୁଡୁମ ହୋଇଯାଏ ।

ବାକ ଶୂନ୍ୟ ପଡେ ଆଜିର ଏ ମହାନ

ବୁଦ୍ଧିମାନ ମଣିଷ ।

ଗୋଲମାଲ ହୋଇଯାଏ ତା'ର

ସବୁ ଯାନ୍ତ୍ରିକ ଶକ୍ତି !

ମାତ୍ର ହେ ସମୁଦ୍ର ଶେଷରେ

ତୁମକୁ ମିନତୀ ଜମା କ୍ରୋଧିତ ହେବନିି ।

ତୁମର ସେ ଭୟଙ୍କର ରୂପ,

ଦେଖାଇବନି ।