ପୁସ୍ତକର ଆତ୍ମନେପଦୀ

ହେଇଟି,ସମସ୍ତେ ମତେ ଅନାଅ,

ଦେଖିନିଅ ମୋ ଶରୀରର ଅବୟବକୁ ।

ମୋର ସାରା ଶରୀରଟା ଜ୍ଞାନରେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ।

ଅସୀମ ଜ୍ଞାନର ଭଣ୍ଡାର ମୁଁ,

ମୁଁ ଘରକୋଣରେ ସାଇତି ରଖିବାର 

ସୌଖୀନ ଦ୍ରବ୍ୟ ନୁୁହେଁ !

ମତେ ବାରମ୍ବାର ଅଧ୍ୟୟନ କର,

ଜ୍ଞାନ ଆହରଣ କର ।

ମୋ ଠାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କର ଦିବ୍ୟଜ୍ଞାନ ।

ଜ୍ଞାନ ତତ୍ତ୍ଵର ସାର କଥା ପହଞ୍ଚାଇ ଦିିିଅ

ବିଶ୍ୱ ଦରବାରରେ ।

ହେଲେ ମୂର୍ଖ ମାନବ ! ତୁମେ

କାହିଁକି ଭ୍ରୁକୁଞ୍ଚିତ ?

କ'ଣ ପାଇଁ ତୁମେ ମୋ ଠାରୁ ଦୃୃଷ୍ଟି

ଫେରାଇନେଉଛ ?

ମୋ ପ୍ରତି ଥିବା ମାୟା ମମତା

ତୁଟାଇ ଦେଇ ତୁମେ ଆଜି ଅଜ୍ଞାନ,

ଅବାଞ୍ଛିତ,ଅବିବେକୀ,ଅସଂସ୍କାରିିତ

ମତେ ଅଣଦେଖା କରି ତୁମେ

ସମସ୍ତେ କୁୁୁପଥଗାମୀ, ଅନ୍ଧଗଳିିର

ବାଟୋଇ !

ଶୁଣି ରଖ ମୋର ସନ୍ଦେଶବାଣୀ;

ସମୟ ଏବେ ବି ଅଛି, ସୁଧୁରିଯାଅ ।

ଆପଣେଇ ନିଅ ମତେ, କୋଳେଇ ନିିିଅ,

ଆଦର ଯତ୍ନ କର ମୋର ।

ପାନ କର ମୋ ଠାରୁୁ ଶାଶ୍ୱତ ଜ୍ଞାାନ ରସ।

ସର୍ବମଙ୍ଗଳ ହେବ ତୁମର ।

ଅନ୍ୟଥା ତୁୁୁମର ସର୍ବନାଶ ଅବଶ୍ୟମ୍ଭାବୀ !