ସମୟ

କେତେ ବଳବାନ ସତେ ସେ !

ସମସ୍ତେ ତା'ରି ଅଧିନସ୍ଥ ।

ବନ୍ଧୁ ପରିଜନ କାହାକୁ ସେ ଦେଖେ ନାହିଁ,

ନା କାହାକୁ ସେ ଅପେକ୍ଷା କରେ ନା 

ନା କେବେ ଚାହେଁଁ ପଛକୁ ।

ନିରନ୍ତର ଖାଲି ବହିିଚାଲେ ।

କାହାର ଆନୁନୟ ବିନୟ ପ୍ରାର୍ଥନାରେ,

ସେ ସମାନ୍ୟ ନରମତା ମଧ୍ୟ

ପ୍ରଦର୍ଶନ କରେନି ।

ବିଚଳିତ ହୁଏ ନାହିଁ କାହାର,

ନିନ୍ଦା ପ୍ରଶଂସାରେ ।

କିଏ ତାକୁ କହେ ନିଷ୍ଠୁର,ପ୍ରବଞ୍ଚକ

ପୁଣି କେହି ତାକୁ ଅମୂଲ୍ୟ କହି

ପ୍ରଶଂସାରେ ପୋତି ପକାଏ ।

କାହା ପାଇଁ ସେ ସୌଭାଗ୍ୟ ସାଜେ

ତ କାହା ପାଇଁ ପୁଣି ଯମଦଣ୍ଡ

ସାଜି ଦଣ୍ଡାୟମାନ ହୋଇଯାଏ

ତା'ର ସମ୍ମୁଖରେ କେବେକେବେ

ସେ କାଳରାତ୍ରୀ ସାଜି ତାକୁ

ଖିନଭିନ କରିପକାଏ !

କେବେ ମଧ୍ୟ କାହାର ଧ୍ୱନି ପ୍ରତିିଧ୍ୱନିକୁ ସେ

କର୍ଣ୍ଣ ପାତ କରେ ନାହିଁ ।

ତା'ରି ଡୋରିରେ ସମସ୍ତେ ବନ୍ଧା 

ପଡନ୍ତି, ସତେ ଯେପରି ତାହାରି 

ଚକ୍ରରେ ଘୂର୍ଣ୍ଣାୟମାନ ।

ଯିଏ ତାକୁ ସମ୍ମମା କଲା,

ସିଏ ହେଇଗଲା ଯଶସ୍ଵୀ,

ଯିଏ ବେଖାତିର କଲା ସେ

ନର୍କ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ଅଡୁଆ ସୁତାରେ

ଘାଣ୍ଟି ହେଲା ।

ତା'ର ସାମାନ୍ୟତମ ଦୁରୁପୋଯୋଗ

ମଧ୍ୟ ସବୁ କିଛି କୁ କରି ଦେଇପାରେ

ଗୋଳମାଳ। କରିଦେଇପାରେ 

ଓଲଟପାଲଟ !

ତା'ର ଟିକ ଟିକ ଶବ୍ଦରେ 

ଭରି ରହିଥାଏ ସତର୍କତା !