ଅନ୍ତଃସ୍ବର

ଆଖି ବନ୍ଦ କରି

ମୋ ଭିତର ଅନ୍ଧାରରେ ଖୋଜିଲି ନିଜକୁ

ତଉଲିଲି ସୁଖ ସାଥେ

ମୁଁ ଆଉ ମୋ ଭଳି 

ହାତ, ଗୋଡ଼, ମୁଣ୍ଡ ଥିବା ଇପ୍ସିତ ନରକୁ ।

ବିସ୍ଥାପିତ ଭାବନା ସବୁ

ଅଟ୍ଟହାସ୍ୟ କଲା ବୋଲି ଖୋଜିଲି ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ

ତଳ୍ପକୀଟ ଦଂଶନର

ବିଗତ ଘାତ

ଯଥା ପୂର୍ବ ଅନୁଭବ ହେଲା ସମ ଦେହରେ ।

ଜାତିରେ ନାରୀ-ପୁରୁଷ

ବର୍ଣ୍ଣରେ କଳା-ଗୋରା

ଡେଙ୍ଗା-ବାଙ୍ଗରା,ମୋଟା-ପତଳା

ଧନୀ-ଗରିବ, ବାହ୍ୟରେ ଭିନ୍ନ ସିନା ଆଭ୍ୟନ୍ତରରେ ଏକ ।

ତାପରେ ଆଖି ଖୋଲିଲି

ଚାରିଆଡେ ହା-ହା କାର

ଦସ୍ତକ ଦେଉଛି ମୃତ୍ୟୁ ବାର ବାର 

ଶିଉଳୀ ଲଗା ସମ୍ଭିଧାନେ

କେତେ ଯେ ଖସିବ ଥରକୁ ଥର ।

ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ପୁନଃ ଜୀବଦାନ

ଦେବାର ସାମର୍ଥ୍ୟ କା'ର ଯେ

ମାରିବାର ଏ ପରିକଳ୍ପନା

ଫାଶୀ ଦିଅ ଫାଶୀ ଦିଅ ।

ଏବେ ବି ଶୁଭୁଚି ସେ ଝିଅର

କରୁଣ ଚିତ୍କାର ଏକାନ୍ତରେ

ଚାରି ପ୍ରାଣ ବ୍ୟଥିତ କରିଛି

ବିଂଶ ଶତାବ୍ଦୀର ଦ୍ବିଦଶନ୍ଧିରେ

ଦ୍ବନ୍ଦ୍ବୀଭୂତ ପରାସ୍ତ ପୁରୁଷ ମୁଁ

ମର୍ଯ୍ୟାଦା ପୁରୁଷୋତ୍ତମ

ନୈଷ୍ଠିକ ବ୍ରାହ୍ମଣକୁ ମାରିଲେ କାହିଁକି ।

ଅନ୍ତଃସ୍ବର ପ୍ରତ୍ଯୁତ୍ତର ଦେଲା

ଅହଂକାର ବଧ କଲା

ଦୋଷ ଦିଅ ନାହିଁ ।

ନିଜ କର୍ମେ ପ୍ରାପ୍ତ

ପୁଷ୍ପ ହାର କି ଫାଶୀର ରଶି

ଅନ୍ଧାରରେ ପୁଣି ଯାଇଥିଲି ଲୁଚି ।