ସ୍ମୃତି ଧୋଇଯାଏ

ସ୍ମୃତି ଯେବେ ଝରେ ମନ ଉପବନେ

          ପ୍ରୀତି ର ମହକ ନେଇ,

ନୀରବିତ ମନେ  ଗହନ କାନନେ

          ସପନ ସମ୍ଭାର ଛାଇ ।

ନୀରବତା ସ୍ବପ୍ନ ନିଃସଙ୍ଗ ସ୍ମୃତିରେ

         ଭାବନା ନଦୀ ର ତୀରେ,

ଜଳିଜଳି ଯେବେ ଆଲୋକ ଦେଖାଏ

        ହତାସରେ ମନ ଭରେ ।

ମନକୁ ସମର୍ପି ହୃଦୟେ ସାଇତି

       ସ୍ମୃତିରେ ଯାହାକୁ ଝୁରେ,

ଆତ୍ମୀୟତା ଦେଇ ମନକୁ ଭୁଲାଇ

       ବିଶ୍ବାସ ରେ ବିଷ ଭରେ ।

ଆସେ ବାଧା ବିଘ୍ନ ମାନ ଅପମାନ

         ଶବ୍ଦ ର କଟାକ୍ଷ ବାଣ,

ଲୁହ ପିଇ ପାରେ ସତ୍ୟ ସିତ୍କାରରେ

         ତଲ୍ଲୀନ ତନ୍ମୟ ପଣ ।

ଜିଇଁ ରହିଛି ମୁଁ ସିକ୍ତ ପାହାଚରେ

         କବିତାର ସାହାରାରେ,

ସାଇତା ସପନେ କିଛି ଅବଶୋଷ

        ଶବ୍ଦର ବର୍ଣ୍ଣ ବିଭାରେ ।

ବୁକୁଫଟା କୋହ ଅଜାଡି ଦେବାକୁ

         ନୀରବରେ ଇଛା ହୁଏ,

ଆଖି କୋଣେ ଜମି ରହିଥିବା ଲୁହ

         ନିଃଶବ୍ଦ ରେ ଝରିଯାଏ ।

ନୀରବିତ ମନ ବାହୁନି ଉଠଇ

       ଏକାନ୍ତରେ କାନ୍ଦିବାକୁ,

ଧୈର୍ଯ୍ୟ ପରବତ ନିମଗ୍ନା ଚାଲିବ

       ଛୁଇଁ ସାଗର ବକ୍ଷ କୁ ।

କାହିଁକି ଏ ମନ ବାର ବାର ଝୁରେ

         ଅସୁମାରୀ ଲୁହ ତଳେ,

ଭୂମିରୁ ଆକାଶ ଆତ୍ମା ପରମାତ୍ମା

         ନିରୁପିତ ଲକ୍ଷ୍ୟସ୍ଥଳେ ।

ଭାବର ଆବେଗେ ନୀରବତା ଖେଳେ

           କେହି ନପାରନ୍ତି ଜାଣି,

ଆଖି ଲୁହ ପୋଛି କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ପଥରେ

           ମନ କୁ ଭୁଲାଏ ପୁଣି ।

ସ୍ମୃତି ଯେବେ ହଜେ ବିସ୍ମୃତି ଗର୍ଭରେ

         ଆତ୍ମାରୁ ଆତ୍ମା କୁ ଛୁଇଁ,

ଆଖି ଭିଜି ଯାଏ ହୃଦୟ ବାହୁନେ

         ଝରିଯାଏ ଲୁହ ହୋଇ ।

ଅବ୍ୟକ୍ତ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଅକୁହା ବେଦନା

         ଝରିଯାଉ ଲୁହ ହୋଇ,

ଝରା ଲୁହ ସାଥେ ସ୍ମୃତି ଧୋଇ ଯାଏ

           ଭିଜା ପଲକକୁ ଛୁଇଁ ।