ସ୍ମୃତି-2

ଭଙ୍ଗା ନାଆଟି ଏକା ବସିଛି,

କେଜାଣି କେବେଠୁଁ, ଲହଡ଼ିକୁ ଚାହିଁ,

ଦେହରେ ଆବରଣ ଶିଉଳିର,

ସୁସଜ୍ଜିତ ମୃତ ଶାମୁକାକରେ 

ଅଦୂରରେ ନୀଳିମା ସାଗରର,

ଆଉ ସ୍ବପ୍ନ ଦିଗବଳୟର I 

ଝଡ ବତାଶକୁ ସହି, 

କୂଳକୁ ଆସିବାର ସଂଗ୍ରାମ,

ଆଜି ମଧ୍ୟ ସତେଜ ତାହାର ଅଙ୍ଗରେ,

କିନ୍ତୁ ଆଜି ସେ ମାନେ କରେ ନିଜକୁ,

ନିଃସହାୟ ଆଉ ଏକାନ୍ତ !

ସତରେ କଣ ଯାତ୍ରାର ଅନ୍ତ ହୁଏ,

କୂଳକୁ ପାଇଗଲେ?

ଅଥବା ଯାତ୍ରଟିଏ ସାଜି ପାରେ,

ଜୀବନର ଶେଷ ଯାତ୍ରା ?

ତଟର ଆଶ୍ରୟ ହିଁ କଣ ନାଆର ,

ଏକ ମାତ୍ର ସ୍ଵପ୍ନ ?

କାହିଁକି ସତେଜ ଆଜି ମଧ୍ୟ,

ଉର୍ମିର ଛାତିରେ ଦୋହଲିବାର ରୋମାଞ୍ଚ ?

ସତରେ କଣ ମଧୁଶଯ୍ୟାରେ,

ପ୍ରେମିକାକୁ ପାଇ ସରିଯାଏ,

ଯୌବନର ସ୍ଵପ୍ନ ସବୁ?

କୂଳରେ ଲାଗି କଣ ଆକୁଳ ହୁଏ,

ପ୍ରତ୍ୟେକ ନାଆ,

ଦିନେ ନ ଦିନେ,

ଫେରିବାକୁ ପୁଣି ପ୍ରେମର ସାଗରକୁ,

କରିବାକୁ ସଂଘର୍ଷ ପୁନଃ ପ୍ରେମ ପାଇଁ,

ଅତୀତକୁ ବର୍ତ୍ତମାନରେ ରଖିବାକୁ,

ପ୍ରେମକୁ ସ୍ମୃତି କରି,

 ଅତୀତକୁ ନ ଠେଲି ଦେବାକୁ ?