ସୀମନ୍ତ ସିନ୍ଦୂର

ଅବିରକୁ ଆଉଜି

ପଥ ଚାହେଁ

ଅଦୃଶ୍ୟ ପ୍ରତିମା

ମୋ ପ୍ରିୟତମା ॥

ନିଜକୁ ଭସାଇ

ଭାସି ଜଳି ଚାଲେ

ନିର୍ବାକ ଫଗୁଣେ

ମନର ଅତଳ ତଳେ ତା

ସବନ୍ୟା ବିଜୁଳି ଝରଣ

ଅଧରର ଅଦେଖା

ଚପଲତା

ମୁକର ବଂପିତ ଭାଷା

ମାଟିର ପ୍ରତିମା

କି ସେ ଅବା ସବୁଜିମା

ମୋ ପ୍ରିୟତମା ॥

ନିଜକୁ ନିଜେ

ମୁଁ ଚିରି ତା ପାଇଁ ଗଢିଛି

ଶଙ୍ଖା ଚୁଡି. ମୁଦି ଓ ପାଉଁଜି

ମଥାମଣି ଓଡ଼ିଆଣୀ

ରକ୍ତର ନିଗାଡ଼ି ରଙ୍ଗ

ଅଳତା ତା ପାଦେ ମୁଁ ଯେ

ସୀମନ୍ତ ସିନ୍ଦୂର ଗାର

ଅଙ୍ଗବାସ ଆବରଣ ତାର

ତେବେ ବି ଅଦେଖା ଦେଖା

କାଠର ପ୍ରତିମା

ମୋ ପ୍ରିୟତମା ॥

ବାସକ ସଜାହୃଦେ

ସାଜିତ ମନୋରଥ

ବସନ୍ତର ଆଗମନୀ

ସ୍ବପ୍ନ ପ୍ରତି ଫଳିତ

ମୋ ହୃଦୟର ନନ୍ଦନବନେ

ଅହେତୁକ ଆଶଙ୍କାର ପରିସମାପ୍ତି

ନିର୍ଜୀବ ମନର

ଅନ୍ୱେଷଣ

କୌତୁହଳ ଇନ୍ଧନ

ମୁଁ ମୋ ସ୍ବପ୍ନ ଓ ସ୍ୱପ୍ନିଳ ପ୍ରତିମା

ମୋ ପ୍ରିୟତମା ।

ତପନ କୁମାର ସାହୁ