ଶୂନ୍ୟତାର ଜୀବନ

ଚାରିଆଡେ ହା ହା କା ର

କରୋନାର ଅବାଧ ପ୍ରବେଶ

ଶଙ୍କିତ ହୃଦୟ ପ୍ରାଣ ।

କର୍ମହରା ଭୋକିଲା ପେଟର ତାଡନା

ସ୍ୱପ୍ନିଳ ଆଖିରେ

ଅବଶୋଷ ଓ ନିରାଶର ଚିତ୍ର ।

 ମୁଁ 

ଶୂନ୍ୟତା ଭିତରେ ହନ୍ତସନ୍ତ ଜୀବନଟିଏ

ଚାରିକାନ୍ଥ ଆବଦ୍ଧ 

ଘରଭିତରେ ବନ୍ଦୀଟିଏ ।

ନାନା ଦ୍ବନ୍ଦ୍ୱ ଆଉ ଆଶା ଭିତରେ

ଘାଣ୍ଟି ହେଉଥିବା ମଣିଷଟିଏ ।

ଦିନର ସୂର୍ଯ୍ୟାଲୋକ

ରାତ୍ରିର ଚନ୍ଦ୍ର ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା

ବଦଳାଇ ପାରେନା ମୋର ମାନସିକ ଚାପକୁ

ଆତ୍ମୀୟଠାରୁ ଦୂରରେଥିବା ଦୁଃଖକୁ

ଉପରିସ୍ଥ ଅଧିକାରୀଙ୍କ

ନିଷ୍ପତ୍ତିକୁ ।

ସ୍ମୃତିକୁ ସାଉଁଟି ଓଠରେ ମାଖିନିଏ ହସ

ପରିସ୍ଥିତିକୁ ନେଇ ହୋଇଯାଏ ଦୁଃଖୀ

ହଜାଇଦିଏ କିଛି କ୍ଷଣ ନିଜକୁ

ନିଜ ଭାବନା ଭିତରେ

ନିଜ ସ୍ୱପ୍ନ ଭିତରେ ।

ନିଜ ନିତିଦିନିଆ କର୍ମରେ 

ଲାଭକରେ ଆଶ୍ୱସ୍ତ

ନିଜକୁ ଭୁଲେଇନିଏ

ବିବିଧ ସାଧନ ମଧ୍ୟରେ ।

ଆନନ୍ଦ ପାଏ ଆତ୍ମୀୟଙ୍କ ଦୁଇପଦ

ମିଠା ବାର୍ତ୍ତାଳାପରେ ।

ଦୁର୍ବଳ ନୁହେଁ ମୁଁ

ନୁହେଁ ଧୈର୍ଯ୍ୟହରା

ଶୂନ୍ୟତାକୁ କରେନା ଖାତିର ।

ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ 

ପ୍ରୟାସରେ ମଗ୍ନ ଆଶାୟୀ ମନଟିଏ ।

ସମୟ ନିଷ୍ଠୁର ହୋଇପାରେ

କିନ୍ତୁ ସ୍ଥାୟୀ ନୁହେଁ 

ପରିବର୍ତ୍ତନର ସୁନ୍ଦର ଆଶାଟିଏ

ମୋ ଚାରିପାଖରେ ଘେରିଯାଇ

ମନରେ ଭରିଦିଅନ୍ତି ଉତ୍ସାହ ।

ଶୂନ୍ୟତାର ଜୀବନ

କେବଳ ଅନୁଭବଟିଏ

ଦୁଃଖ ଆଉ ଅବସାଦର

କରୁଣ କାହାଣୀଟିଏ ।

ଶୂନ୍ୟତାର

ଆତ୍ମଲିପି ଅଙ୍କିପାରେନା

ଶବ୍ଦରେ

ଦର୍ଶାଇପାରେନା ଚିତ୍ରରେ 

ବୁଝାଇପାରେନା ଭାବରେ ।