ନୀରବ ମୃତ୍ୟୁର ସହର

ମୃତ୍ୟୁର ସହରରେ ପାଦ ରଖି,

ନୀରବି ଯାଇଛି

ମୋ ନିର୍ଦ୍ଦୟ ମନର ସବୁ ହିଂସ୍ରତା

ହେ ମୃତ୍ୟୁ ! 

ତୁମେ କେବଳ ଆପଣାର କରି ନାହଁ ମୋତେ

ଅଥଚ

ମୋ ମନରେ ଭରିଛ ଦିବ୍ୟତା ।

ନୀରବ ମୃତ୍ୟୁର ସହରେ

ମୁଁ ଆଜି ସ୍ପଷ୍ଟ ଶୁଣିପାରୁଛି

ଅନ୍ତର ଭିତର ବର୍ବରତା

କେବଳ ନିଜ ପାଇଁ 

ବଞ୍ଚିବାର ପଣ ନେଇ ଲୋଭଗ୍ରସ୍ତ

ଦୁଃସ୍ତ ଏକ ମାନସିକତା ।

ମୁଁ ଆଜି ପାଇଛି ସନ୍ଧାନ, 

ଯାହାକୁ ଖୋଜି ଖୋଜି ହଜିଥିଲା ମୋର ପ୍ରାଣ 

ସେ ଆତ୍ମଜ୍ୟୋତିର ମହାନ ସତ୍ତା 

ଜୀବନରେ ଯାହା ମିଳିପାରିଲା ତ ନାହିଁ ,

ମୃତ୍ୟୁ ଆଣିଦେଲା ସେହି ପୂର୍ଣ୍ଣତା ।

ମୃତ୍ୟୁର ସହରେ ନାହିଁ ଭେଦ ଭାବ

ନିଜ ପର ଅବା ଶତ୍ରୁ ମିତ୍ର ଠାବ 

ଏଠି ସଭିଏଁ ନିଜର, ପୁଣି ସଭିଏଁ ତ ପର

ମୃତ୍ୟୁ ଆଣିଦିଏ ପୂର୍ଣ୍ଣ ସମତା ।

ମୃତ୍ୟୁକୁ ଆଲିଙ୍ଗନ କରିବା ପରେ

ବୁଝିପାରିଛି ମୁଁ 

ମୃତ୍ୟୁ ଅନ୍ତରାଳେ, ଜୀବନର ମଧୁରତା

ଏଠି ଅମାବାସ୍ୟାର କାଳ ରଜନୀ ବି

ଅବିଶ୍ରାନ୍ତେ ଆଣିଦିଏ ଜ୍ୟୋତ୍ସାସିକ୍ତା ଶୁଭ୍ରତା ।

ମୃତ୍ୟୁର ସହରେ ନାହିଁ

ନିତି ନିତି ବଞ୍ଚିବାର ସଂଘର୍ଷ,

କେବଳ ଜୀଇଁ ରହିବାର ତିକ୍ତ ଆବଶ୍ୟକତା

ଏଠି କେବଳ ମୃତ୍ୟୁର ରାଜୁତି

ପ୍ରତିଦିନ ଶିଖାଏ ନୂଆ ଭାବପ୍ରବଣତା ।

ଅସାର ସଂସାରକୁ ଯେବେ କରି ମୁଁ ପର

କୋଳେଇ ନେଲି ମୃତ୍ୟୁକୁ ,

ମୃତ୍ୟୁର ନୀରବ ସହର

ମୋ ଭିତରେ ତୋଳିଦେଲା 

ଶ୍ରଦ୍ଧେୟ ଶବ୍ଦର ଶୀତଳତା ।

ସେହି ନୀରବତାର ପ୍ରତିଟି 

ଅବିନାଶୀ ଆର୍ତ୍ତନାଦ 

ଆଜି ବି ମୃତ୍ୟୁର ସହରେ ବୁଣିଦିଏ ଆତ୍ମିୟତା ,

ମୃତ୍ୟୁ ସ୍ପର୍ଶେ ;

ହୃଦୟ ହୁଏ ନବ ପଲ୍ଳବିତା ।