ମଣିଷ ହେଉ ଅହିଂସ

ଭାବେ ମହାମୁର୍ଖ ଅଧିକ ଚତୁର

ପାରଙ୍ଗମ ଧୂରନ୍ଧର 

ଆରୋହୀ ବୃକ୍ଷରେ ଭୁଞ୍ଜିବ ଏକାକୀ

ସୁଖ ସୁମଧୁର ଫଳ ।

ବଳ ପରାକ୍ରମ ଧନ ଐଶ୍ଵର୍ଯ୍ୟ

କ୍ଷମତା ଅପ୍ରତିହତ 

ଶିଖରେ ସୁରକ୍ଷ ନାହାନ୍ତି କେ ତାର

ପ୍ରତିପକ୍ଷ ସମକକ୍ଷ ।

ଭୋଗ ବିଳାସରେ ପ୍ରଲୁବ୍ଧ ମଣିଷ

ବୁଝେନାହିଁ ଭଲମନ୍ଦ 

ସ୍ବାର୍ଥ ସିଦ୍ଧି ପାଇଁ କରି ଚାଲେ ସିଏ 

ନୀଚ୍ଚ ଅନୈତିକ କାମ ।

ହରାଇ ନିଜର ବୁଦ୍ଧି ଓ ବିବେକ

ହିତାହିତ ସଦଜ୍ଞାନ 

ପାଲଟେ ମଣିଷ ପାଷାଣ୍ଡ ବର୍ବର

ବ୍ଯଭୀଚାରୀ ସଇତାନ ।

ମାନେ ନାହିଁ ମୁର୍ଖ ମାତା ପିତା ଗୁରୁ

ଧର୍ମ ପୁଣ୍ଯ ଭଗବାନ

ବସିଥାଏ ନିଜେ ଯେଉଁ ବୃକ୍ଷ ଡାଳେ

କରଇ ମୂଳ ଛେଦନ ।

ଅଜ୍ଞାନୀ ମୁରୁଖ ଜନ୍ମ ଅକାରଣ

ପାପ ଅଭିଶାପ ବିଷ

କରେ ନାହିଁ ମୁର୍ଖ ପର ଉପକାର 

ସମାଜ ବୋଝ ସଦୃଶ ।

ସବୁଜ ସୁନ୍ଦର ହେଉ କଳ୍ପବୃକ୍ଷ 

ମଣିଷ ହେଉ ଅହିଂସ 

ନ ଛାଡିଲେ ଦମ୍ଭ ବୃଥା ଅହଙ୍କାର 

ହୋଇବ ଧ୍ବଂସ ବିନାଶ ।