ସହରୀ ଭାଉଜଙ୍କ କଥା

ସହରୀ ଭାଉଜ ଡାକନ୍ତି କାଜଲ

ଗାଆଁକୁ ଆସନ୍ତି ଯେବେ

ଦେଖାନ୍ତି ଅନେକ ନୂତନ ଭେଳିକି

ବଖାଣିଲେ ନ ସରିବେ ।

ମାଡିଲେ ଗୋବର ରାଗ ଫଣଫଣ

ଘୃଣାରେ ଟେକନ୍ତି ନାକ

ଛେନାରୁ ଚୋପାବି ଅଲଗା କରନ୍ତି

କଥା ବଡ଼ କାମେ ଜୋକ ।

ଲାଖିଯାଏ କାଳେ ତଣ୍ଟିରେ ତାଙ୍କର

ପରିବା ପତଳା ଚୋପା

ଗଳେ ନାହିଁ ଭାତ ଗୋଟିଏ ଗୁଣ୍ଡିଏ

ହୁଏ ଯଦି ଟାଣ ମୋଟା ।

ଛଡାହେବ ଅଧା ପରିବାରୁ ଚୋପା

ସିଝି ହୋଇଥିବ ଝୋଳ

କାଠ କାଠ ଡାଲି ଖାଦ୍ୟ ସିଟିମିଠି

ଅରୁଆ ସରୁ ଚାଉଳ ।

ମାଛ ଆଇଁଷକୁ ଅଧିକ ମୁଆଁସ

ତିଥିବାର ନ ମାନନ୍ତି

କଣ୍ଟାକୁ ଚୋବାଇ ହାଡ଼ କଡ଼ମଡ଼

ଭାଙ୍ଗି ରସ ଚୁଚୁମନ୍ତି ।

ଚୋପାକୁ ଅଲଗା ଭାଜନ୍ତି ତେଲରେ

ମସଲା ମିଶାଇ ପେଷି

ଚଟଣିଟା ଭଲ ଲାଗେ ମଜାଦାର

କହନ୍ତି ମୁରୁକି ହସି ।

ଗାଆଁ ମଫସଲେ ନଣନ୍ଦ ଦିଅର

କରିଥାନ୍ତି ଥଟ୍ଟା ମଜା

ଆଲୁଅରେ ଅବା ଖାଅ ଅନ୍ଧାରୁଆ

ଗୁଡ଼ର ସୁଆଦ ମିଠା ।

କଚାଡନ୍ତି ଗୋଡ଼ କାଜଲ ଭାଉଜ

କହନ୍ତି ଫାଜିଲ ଚଣ୍ଡି

ଆଖି ଢିମା କରି ଚୋବାନ୍ତି ଇ°ରାଜୀ

ମୁହଁ ଧାନ ଉଁଷା ହାଣ୍ଡି ।

ଦେଖେଇ ହୁଅନ୍ତି ଧୋବ ଫରଫର

ବାହାରକୁ ହାତୀଦାନ୍ତ

ଦିଅନ୍ତିନି ଟିକେ ମଳି ବି ଦେହରୁ

ଦେଖନ୍ତି ନିଜର ସ୍ୱାର୍ଥ ।