ଶ୍ରାବଣୀ ଆଖିରେ ଲୁହ

କେତେ ଆଶା ନେଇ ଆସିଥିଲା ଧରା

ଭିଜାଇ ଦେବାକୁ ଧରଣୀ ଦେହ

ପୂରା ନହେବାରୁ ତା'ର ମନସ୍କାମ

ଶ୍ରାବଣୀ ଆଖିରେ ଆଖିଏ ଲୁହ ।

ଧକେଇ ଧକେଇ କାନ୍ଦଇ କେବଳ

ମୂଷଳ ଧାରାରେ ବର୍ଷି ନପାରି

ଟୋପା ଟୋପା ଜଳ ଦେବ କି ସୁଫଳ 

କାହାକୁ କି ଏଠି ବିଚାର କରି ?

ଚାତକୀ ପରି ସେ ଅନାଇଁ ରହିଛି

ଭାସୁଥିବା ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ମେଘକୁ

ଧୂଆଁ ପରି ଖାଲି ଯାଉଛନ୍ତି ଉଡ଼ି

ନ ଅନାଇଁ ସିଏ ବି ଶ୍ରାବଣୀକୁ ।

ଶ୍ରାବଣୀର ଧାରା ଯେଣୁ ହିତକାରୀ

ଖୋଜେ ଭୂପ୍ରକୃତି ଅତି ବିକଳେ

ତା' ବିନା ଜୀବନ ଲାଗେ ଶୂନ୍ୟ ଶୂନ୍ୟ

କେମିତି ଜୀଇଁବେ ଏଠି ସକଳେ ?

ସେଇ ଚିନ୍ତା କରି ବେଦନାକୁ ଧରି

କେବଳ କୋହ ଭିଜା ନୟନରେ

ସବୁ ଦୋଷ ଦିଏ ମାନବ ଜାତିକୁ

ମାତି ରହିବାରୁ ନିଜ ସ୍ବାର୍ଥରେ ।

ଜଳୀୟ ବାଷ୍ପରୁ ସୁଷ୍ଟି ହୋଇ ମେଘ

ଶ୍ରାବଣୀର ଇଚ୍ଛା କରେ ପୂରଣ

ଅନିୟମିତତା ବୃଷ୍ଟି ହୁଏ ପରା

ବଣଜଙ୍ଗଲ କାଟିବା କାରଣ ।

କଷ୍ଟେ ସମ୍ଭାଳଇ ଛାତିର କୋହକୁ

ଚେତାଇ ଦେଇ ଚେତନ ସକଳେ

ନିଜ ପାଇଁ ନିଜେ ଭୁଞ୍ଜ କର୍ମଫଳ

ଅନାଇଁ କି ଲାଭ ମୋତେ ବିକଳେ ?