ଶ୍ରାବଣୀ ଆଖିରେ ଲୁହ

ଚିରି ହୁଏ ଛାତି ଫାଟଇ ବାଦଲ

ପାହାଡ଼ ବକ୍ଷରେ କୋହ

ନିରିମାଖି ମାଟି ବିବସ୍ତ୍ର ପ୍ରକୃତି

ଶ୍ରାବଣୀ ଆଖିରେ ଲୁହ ।

ତଳ ବହୁତଳ କୋଠା ମାଳମାଳ

ସଡ଼କ ପକ୍କା ନିର୍ମାଣ

କଳ କାରଖାନା ଯାନ ଓ ବାହନ

ପ୍ରଦୂଷଣ ନିର୍ଗମନ ।

ପାପ ବ୍ୟଭିଚାର ଅନ୍ୟାୟ ଦୁର୍ନୀତି

ଧରମକୁ ଆଖିଠାର

ରୋଗ ମହାମାରୀ ଉତ୍କଟ ସଙ୍କଟ

ଘୋଟିଯାଏ ଅନ୍ଧକାର ।

ଉଜୁଡି ଯାଉଛି ସବୁଜ ବନାନୀ

ଘରଦ୍ୱାର ପରିବାର

ପୋତି ହୋଇ ଶଯ୍ୟା ଉଛୁଳଇ ନଈ

ଲଙ୍ଘୁଅଛି ଦୁଇକୂଳ ।

ପ୍ରଦୂଷିତ ଜଳ ଜୀବନର ଉତ୍ସ

ନାହିଁ ପ୍ରିୟାପ୍ରୀତି ରଙ୍ଗ

ଭୟରେ କାତରେ ମୁଦିହୁଏ ଆଖି

ଦିଶେନାହି ପ୍ରତିବିମ୍ବ ।

କାନ୍ଦୁଛି ସମାଜ ପ୍ରତିଟି ହୃଦୟ

ଈଶ୍ୱର ବି ନିରୁପାୟ

ଭସାଇ ନେଉଛି ଶ୍ରାବଣୀର ଲୁହ

ରଚୁଛି ଖଣ୍ଡ ପ୍ରଳୟ ।

ହେଉ ସଦଜ୍ଞାନ ସୁବୁଦ୍ଧି ଉଦୟ

ପ୍ରକୃତି ସହାବସ୍ଥାନ

ଶ୍ରାବଣୀର ଲୁହ ଦେଉ ମହାଶିକ୍ଷା

ସମୟ ଦିଏ ଆହ୍ୱାନ ।