ଶ୍ରାବଣ ଆସିଲା

ଝରିପଡ଼େ ଯେବେ ଶ୍ରାବଣ ର ବାରି

        ଧରଣୀ ର ବୁକୁପରେ,

ସବୁଜ ବସନେ ଧରଣୀ ରାଣୀ ଟି

        ମନକୁ ମୋହିତ କରେ ।

ନବ ପଲ୍ଲଵ ରେ ତରୁଲତା ଗଣ

        ହୋଇଉଠନ୍ତି ସତେଜ,

ସତେ ଗୋ ଶ୍ରାବଣ, ତୁମ ଆଗମନେ

        ପ୍ରକୃତି ର ସଜବାଜ ।

ପ୍ରକୃତି ର ମିତ୍ର ସାଜି ତୁମେ ବନ୍ଧୁ

        ଓହ୍ଲାଇଛ ଧରଣୀ କୁ,

ପାଛୋଟି ଆଣିଚ କେତେ ନୂଆ ଆଶା

        ବାଲ୍ୟ କାଳର ସ୍ମୃତି କୁ ।

ଭିଜା ବରଷା ରେ କାଗଜ ଡ଼ଙ୍ଗାକୁ

        ଭସାଇ ପାଣି ସୁଅରେ,

ଉପଭୋଗ କରୁଥିଲି ସେ ଦୃଶ୍ୟକୁ

        ଅଫୁରନ୍ତ ଆନନ୍ଦରେ ।

ନାଲି ଟୁକୁ ଟୁକୁ ସାଧବ ବୋହୂକୁ

        ଧରି ହାତ ପାପୁଲି ରେ,

ଅପୂର୍ଵ ତା ରଙ୍ଗ ରୂପ ର ଶିରି କୁ

        କେତେ ନିରୀକ୍ଷଣ କରେ ।

ଲୁଚି ଲୁଚି ବର୍ଷା ଜଳ ର ବୁନ୍ଦା ରେ

        କେତେ ଯେ ମୁଁ ନ ଭିଜିଚି

ମା'ଙ୍କ ହାତରେ କାନମୋଡା କେତେ

        ତୁମ ପାଇଁ ନ ସହିଚି ।

ବର୍ଷା ର ପରଶେ ପରାଣେ ଉଛୁଳି

        ଉଠେ ଭାବର ତରଙ୍ଗ,

କେକା କେକୀ ଙ୍କର ମନରେ ଆନନ୍ଦ

        ଭେକ ସଙ୍ଗେ ଭେକି ସଙ୍ଗ ।

ନାନା ଜାତି ପୁଷ୍ପେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଉପବନ

        ପ୍ରଜାପତି ଟି ଉଛନ,

ସୁଗନ୍ଧେ ବିଭୋର ଉନ୍ମାଦେ ଅଧୀର

        ମଧୁପ ମଧୁ ଗୁଞ୍ଜନ ।

ପୂର୍ଣ୍ଣଗର୍ଭା ପୁଷ୍କରିଣୀ ଓ ତଟିନୀ

       ଧରା ଦିଶେ ଜଳ ମୟ,

କେତେ କା'ର ଆଶା ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଯାଏ

       କିଏ ହୁଏ ଅସହାୟ ।

ତୃଷାର୍ତ୍ତ ଚାତକ ର ତୃଷ୍ଣା ମେଣ୍ଟି ଯାଏ

       ଝୀଂଟିକା କରଇ ନୃତ୍ୟ,

କ୍ଷେତ ରେ ଫଳିବ ସବୁଜ ସୁବର୍ଣ୍ଣ

       ଚଷାପୁଅ ମନ ପ୍ରୀତ ।

ବରଷା ଭିଜାଏ ବିରହୀ ପ୍ରାଣକୁ

       ବାହୁନି ଭାବନା ଝୁରେ,

ଅପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଭିପ୍ସା ଗୁମୁରି କାନ୍ଦଇ

       ଭିଜି ଅଭୁଲା ସ୍ମୃତିରେ ।

ଭରି ଦେଇଯାଅ ପ୍ରୀତିର ପାର୍ବଣ

       ପ୍ରତିଟି ପ୍ରାଣ ର ପ୍ରାଣେ,

ସପ୍ତ ରଙ୍ଗ ପ୍ରୀତି ପୁଷ୍ପ ଭରିଯାଉ

       ହୃଦୟ ର ଉପବନେ ।

ହେ ଶ୍ରାବଣ, ତୁମ ଆଗମନେ ଧରା

       ଶିବମୟ ହୁଏ ସତେ,

କାଉଡିଆ ଭାଇ ଜଳ ଭାର ନେଇ

       ଢାଳନ୍ତି ଶିବଙ୍କ ମସ୍ତକେ ।

ନେଇଯାଏ ମେଘ ପ୍ରୀତି ର ସନ୍ଦେଶ

      ପରଦେଶୀ ପ୍ରିୟ ପାଶେ,

ପ୍ରବାସ ରେ ରହି ପ୍ରିୟା ର ସ୍ମୃତି କୁ

      ଭାଳଇ ମନେ ଉଦାସେ ।

ସ୍ୱାଗତ ଜଣାଏ ଆସ ଗୋ ଶ୍ରାବଣ

     ତୁମ ବିନା ସୃଷ୍ଟି ନାଶ,

ଅସରା ଅସରା ବର୍ଷା ର ଧାରା ରେ

     ହରିନିଅ ସବୁ କ୍ଳେଶ ।

ଟିପିଟିପି ତୁମ ମଧୁର ଶବଦେ

     ନିଦ ଯାଏ ମୋର ହଜି,

ମଧୁଝରା ନୀରେ ନିରୋଳା ରାତ୍ରିରେ

     ଯାଆନ୍ତି କି ଟିକେ ଭିଜି ।