ନାହିଁ କିଛି ଅବସୋସ

ଜୀବନ ପାତ୍ର ମୋ ପୁରାଇଛ ପ୍ରଭୁ 

ଦେଇଛ ଅନେକ ଦୁଃଖ,

ଜୀବନ ଜାତକେ ଦୁଃଖ ଲେଖା ଯାର 

କାହୁଁ ସେ ପାଇବ ସୁଖ;

       ନାହିଁ ମୋର ଅବସୋସ;

ଭୋଗିବି ପ୍ରାରବ୍ଧ କଲା କର୍ମ ମୋର 

ଥିବ ଯାହା ଅବଶେଷ ।।

ଯେତିକି ମୋ ପ୍ରାପ୍ୟ ସେତିକି ଦେଇଛ, 

“କିବା” ତୁମ ବଡ ପଣ,

ତଥାପି କାହିଁକି ତୁମରି ସାନ୍ନିଧ୍ୟ 

ପାଇବାକୁ ଖୋଜେ ମନ;

      ନରହୁ ମୋ ଅବସୋସ;

ଦରଶନ ଦେବ ଇଛା ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବ 

ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବ ଅଭିଳାଷ ।।

ସୁଖର ସଂସାର ତୁମ ଖେଳ ଘର 

ତୁମ ପରା ବଡ ଲୋକ,

ତୁମକୁ ଆଶ୍ରୟ କରିଛି ଗୋସାଇଁ 

ଭରିଛ ଜୀବନ ପାତ୍ର;

 (ଆଉ) ନାହିଁ କିଛି ଅବସୋସ;

ଶ୍ରୀରଙ୍ଗା ଚରଣେ ଶରଣ ନେଇଛି 

ଭୁଲି ଯେତେ ସୁଖ ଦୁଃଖ ।।