ଶୀତରେ ସହରୀ ଜୀବନ

କୁହୁଡି ଘେରରୁ ବାହାରେ ସହର,

ଉଷ୍ଣତା ଖୋଜି, ରାତି ବିତିଗଲେ I 

ଧୀରେ ଧୀରେ ବଢେ ରାସ୍ତାର ଗହଳି,

ଶୀତ କବଳରୁ, ମନ ଚେତିଲେ I  

ଦେହର ଅଳସ ଭାଙ୍ଗେନି ସହଜେ,

ବଢ଼ଇ ଖାଲି ବିଛଣା ଆଦ

ଲାଗେ କିଛି ଉଣା, ଯେତେ

ମିଳୁଥିଲେ,ଉଷୁମ କନ୍ଥା, କମ୍ବଳ, ଚାଦର ! 

ଥଣ୍ଡା ଜଳ ଦେଖି ସୁମରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ

ଆପେ ବୁଜି ହୋଇ ଦୁଇ ନୟନ

ସ୍ପର୍ଶରେ ତାହାର ବରଫ ଆଭାସ

ସମଗ୍ର ଦେହର ବଢେ କମ୍ପନ !

ଇଛା ଥାଉ କିଛି ଅଥବା ନ ଥାଉ

ନିଶ୍ଚିତ ଥାଏ ଗୃହରୁ ପ୍ରସ୍ଥାନ

ସଂଘର୍ଷ ଯେ ନିତି କରିବାକୁ ହୁଏ

ଏହାହିଁ ପରା ସହରୀ ଜୀବନ I