ଶୀତଳ ସ୍ବପ୍ନ

ନିଦ ଭିଜା ରାତିର ଅନ୍ତିମ ପ୍ରହରେ

ସ୍ବପ୍ନ ଥିରି ଥିରି ଆସେ,

ଝରକା କଡର ଜହ୍ନ ଆଲୁଅରେ

ନିଦ କିନ୍ତୁ ଝାପ୍ସା ହେଇଯାଏ ।

ସଞ୍ଜ ଆସିଗଲେ ଅକୁହା କାହାଣୀ

ହୃଦୟକୁ ଚାଲିଆସେ ,

ଆଉ ସବୁ ତକ ହିଁ ସ୍ବପ୍ନ ର ରୂପ ନିଏ।

ଆଶା ଅଭିଳାଷ ର ଛାଇଆଲୁଅରେ

ରଙ୍ଗୀନ ମନଟା ବିଳପି ଉଠେ ,

ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଭୁଷୁଡି ପଡିବା ପରେ ପରେ

ନିଦ ବି ଦୂରେଇଯାଏ।

ଜୀବନ ଆରମ୍ଭରୁ

ପ୍ରତିକ୍ଷୀତ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ମାନ,

ମରୀଚିକା ପରି ,

ବାଟ ଚାଲୁ ଚାଲୁ

ସତ ଆଉ ମିଛ ର ଖେଳ

ପରାହତମନର ବିଚିତ୍ର

ଆକର୍ଷଣ ରେ ,

କ୍ଷୀଣ ହୋଇଯାଏ ଜୀବନଟା

ପ୍ରୀତିର ଆଇନାରେ ।

ଅନିଶ୍ଚିତତା ଭିତରେ

ସ୍ବପ୍ନ ପାଇଁ ରାତି ଊଣା ପଡେ ।

ପୁନେଇଁ ଜହ୍ନର ଫାଳିକିଆ ହସରେ

ଶୂନ୍ୟ ଆକାଶ କୁ ଚାହିଁ ଚାହିଁ

ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖି ହୁଏନାହିଁ ,

ଧନ ନୁହେଁ ନୁହେଁ ଯୌବନ

ସବୁ ମାୟା ମୋହ,

ସେ ଯେ ସକାଳର ବାସ୍ନା,

ମଧ୍ୟାହ୍ନର ପ୍ରୀତି,

ଅଭିନୟ ସହ ପ୍ରଳୟ ଆରମ୍ଭ

ସ୍ବପ୍ନରେ ,

ସମୟ କହୁଛି

ଏ ପରା ଶୀତଳ ସ୍ବପ୍ନ ।।