ଶୀତ ଋତୁ

ପାର୍ବଣ ଋତୁ ଯାଇଛି ସରି,     

 ମନେ ଆଶା ରଖି ଅସୁମାରୀ,      

  ଶୀତ ଆସେ ପାଦ ପକାଇ ଥିରି, 

  କାଶତଣ୍ଡୀ ରୂପ ଯାଇଛି ଝଡ଼ି ।

   ପାହାନ୍ତିଆ କି ସୁନ୍ଦର ରୂପ,   

   ସତେ ଗଗନେକେ ଦେଇଛି ଧୂପ,

   ଦେଖାଯାଉନାହିଁ ସୂରୁଜ ମୁଖ,

   କୁହୁଡିଆ ଅଟେ ଚତୁଃପାର୍ଶ୍ଵ ।

  ହୋଇଲେ ତା ଦିନ ପୌଷ, ମାଘ,  

  ସାଜେ ରୂପ ତାର ଘାଇଲା ବାଘ,   

  ଚାରିଆଡେ ଖାଲି କୋହଲା ପାଗ,     

   ଧାନ କଟା ପାଇଁ ଚଷା ସଜାଗ ।

 ଧରାପୃଷ୍ଠେ ଧିରେ ଆସଇ ଶୀତ,      

  ଶୀତଳ ହୋଇଛି ସାରା ଜଗତ,   

  ସେବତୀ ଗାଉଛି ଆନନ୍ଦ ଗୀତ,   

  ପନିପରିବା ମିଳେ ବହୁତ ।

    ଏକତା ଭାଵ ଯାଇଛି ବଢ଼ି,  

     ପଶମ ବସ୍ତ୍ରକୁ ଦେହରେ ଧରି,   

     ଗାଁ ମୁଣ୍ଡେ ଦିଅନ୍ତି ଧୂନି ଜାଳି,   

     ଶୀତକୁ ଟିକେ ଆଡୁଖା କରି ।

   ଦିନ ସାନ ରାତି ହୋଇଛି ବଡ,     

   ସକାଳ ପ୍ରହରୁ ପଡେ କାକର, 

    ପୋଖରୀରେ ଫୁଟି କଇଁ କମଳ,  

    ଅସ୍ତଗାମୀ ରବି ଦିଶେ ସୁନ୍ଦର ।

   ନିଶାମଣୀ ଚମକେ ନିଶାକାଳେ,   

   ଶୋଭା ପାଉଥାଏ ତାରକାମେଳେ,   

   ଥଣ୍ଡା ଥରାଉଛି ସବୁ ଶରୀର,     

   ଖୋଲା ହୁଏ ନାହିଁ କାହାରି ଦ୍ୱାର ।

    ତଥାପି ଶୀତ ଆମରି ମିତ,    

    ସୁନାରେ ଭରିଛି ସବୁରି କ୍ଷେତ,  

     ଶୀତ ଆସେ ନୂଆଁ ପର୍ବ ସହିତ,   

     ଶୀତ ଲାଗିଲେବି ସେ ସବୁରି ହିତ ।

      ଗଛ ପତରରେ ଲାଗେ କାକର

      ଗୁଡିଉଡ଼ା ସହ ଆସେ ମକର,  

       ହୁଏ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କର ଉତ୍ତରାୟଣ,   

       ଘଟଇ ଶୀତର ଅବସାନ ।

    ସବୁ ଋତୁ ଅଟନ୍ତି ଉପକାରୀ,  

   ସଭିଏଁ ଅଟନ୍ତି ମିତ ଆମରି, 

   ପ୍ରକୃତି ଦେଇଛି ସବୁ ସଜାଡି,    

   ଋତୁଚକ୍ରେ ଆସି ଯାଆନ୍ତି ଫେରି ।