ଶେଷ ଶୃଙ୍ଗାର

ପିଲାଦିନେ ମାଆ ସଜ କରୁଥିଲା

ତା' ସ୍ନେହ ସୋହାଗ ଦେଇ 

ଭାବୁ ଥିଲା ସିଏ କଳା ଟିପା ଦେଲେ

ନଜର ଲାଗିବ ନାହିଁ ।

ଶବ୍ଦ ମାନଙ୍କର କୋଳାହଳ ମଧ୍ୟେ

ବୋହୂ ଶବ୍ଦରେ ଭାସିଲି

କୁନି କୁନି ହାତେ ଚୁଡି ପିନ୍ଧି ମୁହିଁ

ମୁଣ୍ଡରେ ଓଢ଼ଣା ଦେଲି ।

କୁନି ମନେ ମୋର ପ୍ରତିଟି ମର୍ମରେ

ଶବ୍ଦ ତରଙ୍ଗ ଖେଳିଲା

ମୋ ବୋହୂ ବୋହୂକା ଖେଳ ମଧ୍ୟ ପୁଣି

କେତେ ସ୍ଵପ୍ନ ଖେଳୁ ଥିଲା ।

କିଶୋର ବୟସେ ନିଜକୁ ଦେଖିଲି

ନିଜେ ମୁଁ ଶୃଙ୍ଗାର ହେଲି

ବାରମ୍ଵାର ଯାଇ ଆଇନା ପାଖରେ

ନିଜକୁ ମୁଁ ଦେଖୁ ଥିଲି ।

ନିଜକୁ ନିଜେ ମୁଁ ସୁନ୍ଦର ଦିଶିଲି

ଶବ୍ଦ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ହଜିଲି

ସବୁଠୁ ସୁନ୍ଦରୀ ନିଜକୁ ଭାବିଲି

କେତେ ଯେ ଶୃଙ୍ଗାର ହେଲି ।

ସମୟ ଆସିଲା ଦୁଆରେ ଡାକିଲା

ବେଦୀ ମୋ ସଜ୍ଜିତ କଲେ

ଶୃଙ୍ଗାର ମଣ୍ଡିତ କରି ଘର ଲୋକେ

ବେଦୀରେ ବସାଇ ଦେଲେ।

ଯଜ୍ଞବେଦୀ ପରେ ସୁନ୍ଦର ଶୃଙ୍ଗାର

ତୁମେ ମୋତେ କରାଇଲ

ଜୀବନ ଜାତକେ ନାରୀ ଜୀବନର 

ସାର୍ଥକତା ଲେଖି ଦେଲ ।

ଜୀବନ ଜଞ୍ଜାଳେ ଜୁଡୁ ବୁଡୁ ହୋଇ

ଶୃଙ୍ଗାର ମୁଁ ଭୁଲିଗଲି

ସଭିଙ୍କର ମନ ବୁଝିବାକୁ ଯାଇ

ନିଜକୁ ମୁଁ ଭୁଲି ଗଲି ।

ଜୀବନ ନାଟକେ ଯବନିକା ଯେବେ

ପଡିବାକୁ ଯାଉଅଛି

ମୋ ଶେଷ ଶୃଙ୍ଗାର କରିଦିଅ ତୁମେ

ଟିକିଏ ସିନ୍ଦୁର ଦେଇ ।

ତୁମରି ହାତରେ ମୋର କଚଟିରେ

ପିନ୍ଧାଅ ଦିପଟ ଶଙ୍ଖା

ପାଦେ ମୋ ଅଳତା ମାଖି ଶରଧା ରେ

ସୁଖେ କରି ଦିଅ ବିଦା ।

ମୋ ଶେଷ ଶୃଙ୍ଗାର ତୁମ ହାତେ ହେଉ

ଲିଭି ଯାଉ ଯେତେ କ୍ଲେଶ

ମୋ ସ୍ମୃତି ସାଉଁଟି ତୁମେ ବଞ୍ଚୁ ଥାଅ

ମୋତେ ମିଳୁ ହେ ଆଶିଷ ।