ଶେଫାଳୀର ସ୍ବପ୍ନ

ରାତିର କଥାକୁ ଅବିଶ୍ରାମେ

ଜ୍ୟୋସ୍ନାର ସହସାରେ

ବିସ୍ତାରିତ ହୃଦୟକୁ

ଛୁଇଁ ପାରୁଥିବା ଦୀର୍ଘଶ୍ୱାସ ଟିଏ

ନିଶ୍ଚିତରେ ମହମହ ବାସ୍ନାଟିଏ

କିନ୍ତୁ ଗଙ୍ଗଶିଉଳି l

ଅନ୍ଧକାର ତ ମୋ ସହଚରୀ। 

ଆଉ

ତିମିର ମୋ ପାଇଁ ଅଲୋଡା ।

ମୁଁ କିନ୍ତୁ ନିଶାଚର

କେବଳ ଅନ୍ଧାର ହିଁ ମୋ ନିଜର

ଗଙ୍ଗଶିଉଳି

ମୁଁ "ଖାଲି ସ୍ବପ୍ନ"ର ବାସ୍ନା

ମହ ମହ ସୁଗନ୍ଧର ଫୁଆରା

ବାସନ୍ତୀର ସ୍ପର୍ଶ

ଆଉ ଫୁଲର ସହର

ମୁଁ ଗଙ୍ଗଶିଉଳି

ମୁଁ ସ୍ୱାଦ ଭେଦ l

ଗଙ୍ଗଶିଉଳୀର ମହକ ତ

ବଣକୁ ବିମୋହିତ କରେ । 

ତୁ ମହକିତ କରୁଥିବା ବଣମଲ୍ଲୀ

ତୁ ତ ସ୍ଥାନରେ ଧନ୍ୟ l

ଧନ୍ୟ ହେଇଥାନ୍ତି ସେହି ଦିନ 

ଯେଉଁ ଦିନ

ମନ ମଣିଷର ହୃଦୟକୁ ସ୍ପର୍ଶ କରନ୍ତି l

ପଦ ନୁହେଁ ଏଠି ନିଶାଚର ବୋଲି

ଲେଖା ଥିଲା ଖାଲି ସ୍ବପ୍ନ

ନିଶାରେ ନିଶାରେ ଜୀବନ କଟେନି

ଦିବସ ବି କରେ ଯତ୍ନ l

ଅନ୍ଧାର ବିହୁନେନ ହୁଏ ଆଲୋକ

ଏଠି ଦିବାନିଶି କରେ ଖେଳ

ଯତ୍ନ କଲେ ମିଳିଥାଏ ରତ୍ନ

ଆସିବାର ଅଛି ବେଳ l

ଗଙ୍ଗଶିଉଳି ଝଡିପଡ଼େ ସିନା

ନ ଯାଏ ତାହାର ଗନ୍ଧ

ସୁକ୍ଷ୍ମ ଅଲୋକେ ବିଖରେ ବାସ୍ନା

ବାସୁଥାଏ ମନ୍ଦ ମନ୍ଦ l

କାସ୍

ମୋ ଜୀବନ ଏମିତି ହୁଅନ୍ତାକି l

ଜୀବନ ଜାଣେନି ଜିଣିବା ବାଟକୁ

ସଂଘର୍ଷ ଜଳାଏ ନିଆଁ

କୁହୁଁଲୁ କୁହିଁଲୁ ସୀଖା ଉଠିଥାଏ

ଜାଳିବାକୁ ପଡେ ହିଆ l

ବହୁଳ ଦୁଃଖର ଫୁଆରା ଦେଇ

ଗଢିବାକୁ ହୁଏ ଦିନ

କିଏ ନାହିଁ ଏଠି ଦୁଖଃ ବିହୁନେ

ବୁଝେଇବ ପୋଡା ମନ l

ପ୍ରତ୍ୟକ କୂଳ ଖାଇଲାଣି ପାଣି

ସତେକି ଆସିଛି ବଢ଼ି

କେତେ ମରୀଚିକା ସମୁଦ୍ର ପାଲଟି

ସହର ଉଠିଚି ଗଢ଼ି l

ବୃଥା ନୁହଁ ଭାଵ କେ ଜାଣେ କା' ଭାଵ

କେ ହଜିଛି କେଉଁ ଘାଟେ

ଦୃଷ୍ଟିକୁ ଆସିଲେ ହୁଏ ତ ବୁଝାଇ

ଅସଜଡ଼ା କେଉଁ ବାଟେ l