ଶାଶ୍ଵତ ଚେତନା

ମନପକ୍ଷୀ ଝୁରେ ଡାକୁଛି ଆତୁରେ

   ନିରଭିଜା ନୟନ ରେ,

ନୀଳ କନ୍ଦରରେ ନୀଳମଣି ରହି

   ଶୁଣ ମୋ ଗୁହାରୀ ବାରେ ।

ସୁପ୍ତ ଚେତନାରେ ମନ ଅଗଣାରେ

  ନିତି ଆସ ଗୋପନରେ,

ଭାବର ପୀରତି ସାଇତି ରଖିଛି

  ବିଶ୍ୱାସ ର ସିନ୍ଧୁକରେ  ।

ଭାବ ଭାବନାରେ ନିରୋଳା ପ୍ରହରେ

   ଆସୁଥିବ ସପନରେ,

ଭକ୍ତି ପୁଷ୍ପାଞ୍ଜଳି ହୋଇ ନିଉଛାଳି

   ଦେଉଛି ମୁଁ ନିରନ୍ତରେ  ।

ପୂଜା ଆରାଧନା ନାହିଁ ମତେ ଜଣା

   ଭକ୍ତିଭାବେ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଭରେ,

ନିରକ୍ଷ ପ୍ରାଣୀଟେ ଭାବିବ କେବଳ

   ବାନ୍ଧିବ ମତେ ଭାବରେ ।

ଜୀବନ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦୂରକର ବୋଲି

   ନାମ ତୁମ ଜଗନ୍ନାଥ,

ତମସା ଘୁଞ୍ଚିବ ଯାତନା ସରିବ

   କୃପା କଟାକ୍ଷ କୁ ମାତ୍ର ।

ନିଜଠାରୁ ବେଶି ନିଜର ଭାବେ ଯେ

   ସେହି ବାନ୍ଧିପାରେ ଏକା,

ବନ୍ଧନ ପ୍ରିୟ ସେ କାଳିଆ ସାଆନ୍ତ

   ଅନୁରାଗେ ପ୍ରିୟ ସଖା ।

ଜୀବନ ଯେତିକି କାମନା ସେତିକି

   ମଝିରେ ଦୁଃଖର ନଈ,

କାମନା ବିନାଶେ ଦୁଃଖର ବିନାଶ

  ଚିରନ୍ତନ ସତ୍ୟ ସେଇ ।

 କ୍ଷମାର ସାଗର  ନହୁଅ ନିଷ୍ଠୁର

  ଏ ଜୀବନ ତୁମ ଦାନ,

ଏ କଳି କାଳର ହେ,କଳାବଦନ

   ଦିଅ ବାରେ ଦରଶନ ।

ଅଶାନ୍ତ ମନ ଟି ଶାନ୍ତ ପଡ଼ିଯାଏ

  ଦେଖିଦେଲେ ନେତ୍ର ଦୁଇ,

ସମର୍ପି ଦେଇଛି ଜୀବନ ମୋହରି

  କିଛି ଏଠି ମୋର ନାହିଁ ।

ଚିନ୍ତା ଚେତନାରେ ଅବ୍ୟକ୍ତ ଯନ୍ତ୍ରଣା

    ସବୁକିଛି ସମର୍ପିଛି,

ନିରବ ନିଃଶବ୍ଦେ ଅକୁହା ବେଦନା

   ଭାବ ଛଳେ ବାଢିଅଛି ।

ଅହଂ ସତ୍ତାକୁ ଉଜେଇ ଜୀବନେ

   ପବିତ୍ର ଗଙ୍ଗୋତ୍ରୀ ଧାରେ,

ବିଶ୍ବାସର ଦୀପ ଜଳାଇ ରଖିଛି

   ସ୍ମିତ ହାସ୍ୟର ତୃଷ୍ଣାରେ ।