ସେହି ମୋ ପ୍ରିୟ ଜନମ ଭୂଇଁ

ସେହି ମୋ ପ୍ରିୟ ଜନମ ଭୂଇଁ

ବିନୋଦିନୀ ଦାଶ

ଜନମ ହେଲି ମାଆ ଗରଭୁ

ଯେଉଁ ପାବନ ମାଟିକୁ ଛୁଇଁ

ପାଣି ପବନେ କଲା ଯେ ବଡ଼

ସେହି ମୋ ପ୍ରିୟ ଜନମ ଭୂଇଁ ।

ଜନନୀ ପରି ଆହାର ଦେଇ

ଆଦର ଯତ୍ନେ ପାଳି ପୋଷଇ

ମୋ ନାଚକୁଦ ସବୁକୁ ସହି

ତୁଣ୍ଡ ଖୋଲେନି ଥରେ ବି ସେହି ।

କ୍ଷଣକୁ କ୍ଷଣ ଧୁଏ ଚରଣ

ସାଗର ନୀଳ ଲହରୀ ମାଳ

ଝରଣା, ନଈ ବୁକେ ଲୋଟଇ 

କୁକୁକୁଳୁ ତାନରେ ବିଭୋର ।

ବଣ, ପାହାଡ଼, ଶସ୍ୟକ୍ଷେତର

ଗରଭେ ଧନସମ୍ପଦ ଠୁଳ

ହିମାଳୟ ଯା ଶୁଭ୍ର ମୁକୁଟ

ଆମେସବୁ ତା' ଗଳାର ମାଳ ।

ପୁରଠୁ ପଲ୍ଲୀ ସଭିଏଁ ଏକ

ଜାତୀୟତାର ମନ୍ତ୍ର ଗାଇ

ଜାତି, ଧର୍ମ କି ବର୍ଣ୍ଣ ବିଚାର

ଥିଲେ ମନରେ ବି ଭାଇ ଭାଇ ।

ତ୍ରିରଙ୍ଗା ତଳେ ଜାତୀୟ ଗୀତ

ଗାଆନ୍ତି ସର୍ବେ ଏକତ୍ରିତ

ଏକ ଶାସନ ସର୍ବେ ଅଧୀନ

ଏକ ଭାବନା ସକଳେ ମିତ ।

କଳକାରଖାନା ଉତ୍ପାତିତ

ସବୁ ଦ୍ରବ୍ୟେ ସମ ଅଧିକାର

ଯେତେ ଦରବ ଆମ ବିଭବ

ସିଏ ସରବ ଆଶ୍ରୟସ୍ଥଳ ।

ନମାଗିଲେ ବି ଯାଚି ଦିଅଇ

ତାହାର ବୁକେ କଅଣ ନାହିଁ 

ଫୁଲଫଳଠୁ ଖାଦ୍ୟ, ଔଷଧ

ସାଇତି ଅଛି ଆମରି ପାଇଁ ।

ସେହି ଦେଶ ମୋ ଭାରତ ମାତା

ଅଛି ତା'ର ଅଖଣ୍ଡ କ୍ଷମତା

ପରସ୍ପରକୁ ଆପଣା ମଣି

ଆମେ ହୋଇବା ଜଗତଜିତା ।

ତା'ର ଉନ୍ନତି ଆମ ଉନ୍ନତି

ଏହି ଭାବନା ରଖି ମନରେ

ପ୍ରତ୍ୟେକ ନିତି ବଢ଼ି ଆଗକୁ

ତୋଳି ସୁଖ ଢାଳିବା କୋଳରେ ।

କୁରୁଆଁ, ମୁଗପାଳ, ଯାଜପୁର