ସବୁଠି ତୁମେ

ସବୁଠାରେ ତୁମ ନାଆଁ

ସକାଳୁ ସକାଳୁ ସୁରୁଜ ଦେଖିଲେ

       ତୁମ ଛବି ମନେ ଭାଷେ,

ଶିରିଶିରି ବାଆ ବହିଲେ ଲାଗଇ

        ତୁମରି ପରଶ କିସେ ।

ବଗିଚାରେ ନାନା ଫୁଲକୁ ଦେଖିଲେ

        ତୁମ ରଙ୍ଗ କଥା ଭାବେ,

ଏତେ ରଙ୍ଗ ଯିଏ ସରଜି ପାରଇ

        କି ରଂଗ ସେ ହୋଇଥିବେ ।

ଉପରକୁ ଚାହିଁ ଏକଡେ ସେକଡେ

       ଆକାଶକୁ ଯେବେ ଦେଖେ,

ତୁମ ପରିବ୍ୟାପ୍ତି କେଉଁଠୁ କେଯାଏଁ

        ମନେ ମୋର ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠେ ।

ସାଗରକୁ ଚାହେଁ ସାଗର ଯେଉଁଠି

        ଆକାଶ ସହିତ ମିଶେ,

କଳ୍ପନା କରି ମୁଁ ଭାବେ ମନେମନେ

        ତୁମ ବିରାଟତା କିସେ ।

ନଦୀ ଝରଣାରେ ସାଇତିଛ ତୁମେ

        ଅମୃତ ସମାନ ଜଳ,

ତରୁଡାଳେ ତୁମେ ସଜାଇ ରଖିଛ

        କେତେ ମିଠାମିଠା ଫଳ ।

ରାତି ଆକାଶରେ ତାରା ଫୁଲମେଳେ

        ଦେଖିଦେଲେ ତୋଫା ଜହ୍ନ,

କିଏସେ ବିନ୍ଧାଣୀ କି କାରିଗରୀତା

        ଖୋଜେ ତାକୁ ମୋର ମନ ।

ଛୋଟପକ୍ଷୀଟିଏ ହେଲେବି ଆକାଶେ

          ଡେଣା ଝାଡି ପାରେ ଉଡି,

ଦେଇଛ ବୋଲି ସେ ଶକତି ତାହାକୁ

         ଯାଉନି ଅଧାରୁ ପଡି ।

ଭସାବାଦଲରେ ସାଇତି ରଖିଛ

        କିପରି କୁହତ ଜଳ,

ଭାବୁଛି ମୁଁ ସଦା କିପରି ଗଢ଼ିଛି

         କିଏ ସେହି କାରିଗର ।

ଯୁଆଡକୁ ଚାହେଁ ସିଆଡେ ଦେଖୁଛି

        ସବୁଠାରେ ତୁମ ନାଆଁ,

ଯାହାକୁ ଛୁଇଁଲେ ସେଠାରେ ପାଉଛି

         ସବୁଠାରେ ତୁମ ଛୁଆଁ ।

ଶିଶୁର ଦରୋଟି ହସରେ ରହିଛ

        କୁଆଁରୀ ଲାଜରେ ତୁମେ,

ସବୁଠାରେ ତୁମେ ରହିଅଛ ହେଲେ

        ନ ଜାଣି ଖୋଜୁଛୁ ଆମେ ।

ବାପାରଶାସନେ ରହିଅଛ ପୁଣି

         ମାଆର ମମତା ହୋଇ,

ଭଉଣୀ ରୂପରେ ଦେଖାଦିଅ କେବେ

       ସେନେହେ ଭିଜାଇ ଦେଇ ।

ବହୁରୂପି ତୁମେ ବହୁରୂପ ତୁମ

        କଳନା ପାରୁନି କରି,

ଯୁଆଡେ ଚାହିଁଲେ ଆଖି ଲାଖି ରହେ

         ଦେଖି ତୁମ କାରିଗରୀ ।

ସୃଷ୍ଟି ଯାହାର ଏତେ ମଧୁମୟ

       କେତେମଧୁ ସେଇ ସ୍ରଷ୍ଟା,

ଇଚ୍ଛାହୁଏ ମୋର ଥରେ ତାଙ୍କ ସହ

        ହୁଅନ୍ତାକି ହେଲେ ଦେଖା ।