ରାତିର ସୌଦାଗର

ରାତି ସୌଦାଗର ଅଟେ ମୁଁହି ଏକ

  ରାତିରେ ଭାବ ବେପାର

ବକ୍ଷ ଆଡ଼କୁ ସାଉଁ ଟେ ସଭିଙ୍କୁ 

  ରୂପ ମାଧୂର୍ଯ୍ୟ ରେ ମୋର ।

କ୍ଷଣିକ ଆଶିଷ ପାଇଛି ବୋଲି ମୁଁ

   ଭାବ ବାଣ୍ଟି ବାଣ୍ଟି ଯାଏ

ସମର୍ପିତ ସେବା କରୁଥାଏ ସଦା

  ଜୀବନ ଉତ୍ସର୍ଗ କରେ ।

ଶୁଭ୍ର ତନୁ ରେ ମୋ ସୂକ୍ଷ୍ମ ପାଖୁଡ଼ା

   ଦିଗନ୍ତ ବିସ୍ତରେ ମୋହ

କ୍ଷୁଦ୍ର ତନୁ ରେ ବି ଆକର୍ଷଣ ଶକ୍ତି

   ସର୍ବେ ହୁଅନ୍ତି ବିଭୋର ।

ଜୀବନ ଉତ୍ସର୍ଗ କରିବାରେ ମୁହିଁ

   କେତେ ଆନନ୍ଦିତ ହୁଏ

ସେତିକି ସେବା ରେ ଧନ୍ୟ ହୁଏ ମୁହିଁ

  ଅସୀମ ଆନନ୍ଦ ପାଏ ।

ପର ଆପଣା ର ଭାବେନି କାହାକୁ

  ସଭିଙ୍କୁ ଭାବ ବଣ୍ଟନ

ଭାବ ସୌଦାଗର ସାରା ଯାମିନୀ ର

   ଅଭିଶପ୍ତ ମୋ ଜୀବନ ।

ଅନ୍ଧକାର ସହ ନିବିଡ଼ ଡୋରି ରେ 

 ବନ୍ଧା ମୋ ସାରା ଜୀବନ

ସୂର୍ଯ୍ୟାଲୋକ ସୁଖ ଲଭିନି ଜୀବନେ

  ଦୁଃଖ ଭରା ମୋ ପରାଣ ।

ପ୍ରାଚୀ ନଭ କୋଳେ ସିନ୍ଦୂର ଫାଟିବା

 ମତେ ସ ହେନି ସେ ଶିରୀ

ମୋ ଠାରୁ ସେ ପରା ଅଧିକ ସୁନ୍ଦରୀ

 ଧରା ରୁ ଦିଏ ସେ ତଡି ।

ଲୋହିତ କିରଣ ସଙ୍ଗେ ନେଇ ଆସେ

  ଧରା କୁ ଯେବେ ସେ ଶିରୀ

ସୂକ୍ଷ୍ମ ତନୁ ମୋର ହୁଏ ଭୂପତିତ 

ଅଭାଗିନୀ ମୁଁ ଶେଫାଳୀ ।